«Έλα, φάε κι αυτή την μπουκίτσα κοριτσάκι μου, να μεγαλώσεις, να έρθει ο πρίγκιπας να σε πάρει».
«Την έφαγα, μανούλα την μπουκίτσα κι έφαγα κι άλλες πολλές κι άντε να δούμε ποιος πρίγκιπας θα θελήσει να με πάρει όπως έγινα ή μάλλον ποιο άλογο θα μ’ αντέξει στις πλάτες του;»
Παραμύθια. Οι πιο αγαπημένες ιστορίες των παιδιών κι όχι μόνο. Κάστρα, πρίγκιπες, πριγκίπισσες, άλογα, μάγισσες, νεράιδες, ζώα με ανθρώπινη ομιλία και χιλιάδες άλλες φανταστικές μορφές.
Αρχίζουν πάντα με το «μια φορά κι έναν καιρό» και τελειώνουν με το «κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».
Γενιές και γενιές μεγαλωμένες με παραμύθια.
Όταν ήμουν μικρή και η μαμά μου γυρνούσε από ψώνια, πάντα την κοιτούσα στα χέρια για να δω αν έφερε ένα ακόμη πολύχρωμο βιβλιαράκι.
Μεγάλωσα διαβάζοντας τόνους παραμύθια. Για τα παραμύθια που έφαγα αργότερα, θα γίνει λόγος σε άλλο κείμενο.
Τα καμπανάκια του κινδύνου άρχισαν να χτυπούν όταν παρακολουθώντας κάποιο σεμινάριο για τα στάδια ανάπτυξης των παιδιών άκουσα μια ψυχολόγο να ισχυρίζεται το πόσο λάθος είναι να μεγαλώνουν τα παιδιά με φανταστικά παραμύθια.
Άκουσα λοιπόν, το απόγευμα εκείνο ότι ο καλύτερος τρόπος είναι να διηγούμαστε στα παιδιά ιστορίες με «κανονικούς» ανθρώπους, σε «κανονικά» σπίτια, σε μια εποχή που να τους θυμίζει κάτι και όχι πριν πολλά πολλά χρόνια. Νομίζω πως είχε δίκιο.
Αν καθίσουμε να σκεφτούμε αντικειμενικά και με ψυχρή λογική τα πρότυπα που περνούν μέσα από τα παραμύθια μπορεί και να τρομάξουμε.
Όλες οι ηρωίδες είναι όμορφες και όλοι οι ήρωες είναι κούκλοι. Είναι δυνατόν; Όλοι με κάποιο μαγικό τρόπο καταλήγουν σε παλάτια στα οποία κανείς δε δουλεύει, όλη μέρα χορεύουν και τραγουδούν και τα κατοικίδιά τους μιλούν.
Στη λατρεμένη Σταχτοπούτα έφυγε το γοβάκι στα σκαλιά και δε γύρισε να το πάρει. Κι ερωτώ εγώ η χαζή, σε ποια γυναίκα θα έφευγε το γοβάκι και δε θα γυρνούσε να το πάρει; Κι όλα αυτά, γιατί; Γιατί έπρεπε να είναι στην ώρα της. Αστεία πράγματα.
Η άλλη, η ωραία Κοιμωμένη, κοιμόταν εκατό ολόκληρα χρόνια. Η λογική μ’ ακούει;
Βρείτε μου τώρα πόσες γυναίκες θα φιλούσαν βάτραχο ή κάποιο τέρας. Πέντε έξι, όχι παραπάνω.
Κι εκείνον τον κακόμοιρο τον κακό το λύκο; Τον μισήσαμε τόσο πολύ που τον καταντήσαμε είδος υπό εξαφάνιση. Το πόσες φορές ευχηθήκαμε να είχαμε κάποιο μαγικό λυχνάρι για να αλλάξουμε κάτι στη ζωή, να το θίξω ή είναι περιττό;
Μετά τα παραμύθια έρχονται οι ταινίες. Άλλες ευτυχισμένες ζωές κι εκεί. Οι πρωταγωνιστές περνούν τα χίλια μύρια κύματα και λίγο πριν το «the end» όλα έχουν τακτοποιηθεί στη ζωή τους. Κι ανάβουν τα φώτα και σκέφτεσαι :«Mα γιατί εγώ δε βρήκα ποτέ κανέναν να περνάει γέφυρες, ποτάμια, δρόμους για να με φτάσει στο αεροδρόμιο πριν φύγω για πάντα;»
Είναι τόσο απλό αφού εκεί που ζεις δεν έχει γέφυρες και του έκανες τη ζωή τόσο κόλαση που δε θα σε παρακαλάει κιόλας για να μείνεις.
Για να μην κατηγορώ, βέβαια, μόνο το γένος μου, θα πω πως και για τ’ αγόρια δεν είναι καλύτερα τα πράγματα. Αντιλαμβάνονται ότι οι γυναίκες δεν ξυπνούν υπέρλαμπρες κι απαστράπτουσες τα πρωινά, δεν έχουν μέση δαχτυλίδι όταν βγει ο κορσές, δε μυρίζουν αγιόκλιμα οι σωματικές τους εκκρίσεις και πολλές φορές δεν συγκινούνται ό, τι κι αν τις κάνουν κι όσα κι αν τις προσφέρουν.
Αν κάτσω και σκεφτώ κι άλλα θα βρω λάθη και κουσούρια σε όλα. Ναι, κι αυτό είναι υπερβολή.
Τα πρότυπα που αποκτούμε ως παιδιά κι αργότερα ως ενήλικες είναι από τα θέματα που ισχύει κατά κόρον το «μέτρον άριστον».
Αν υπάρχει μέτρο και τηρείται δεν είναι τόσο κακό να διαβάζουμε παραμύθια και να βλέπουμε ταινίες. Κακό γίνεται όταν αρχίζουμε να τα πιστεύουμε και θέτουμε τόσο ψηλούς στόχους που εκ των πραγμάτων είναι αδύνατον να πραγματοποιηθούν.
Να στο πω πιο απλά; Ζητάς πρίγκιπα με όλο το πακέτο του, αναρωτήθηκες, όμως, αν είσαι εσύ η πριγκίπισσα του παραμυθιού; Ας ζήσουν καλά αυτοί, όπου κι αν ζουν κι ας κάνουμε εμείς τη ζωή μας καλύτερη.
Κι ένα μυστικό για το τέλος, μεταξύ μας. Υπάρχουν πολλές άσχημες πριγκίπισσες, ερωτευμένες με στρουμπουλούς πρίγκιπες που ζουν σε ένα δυάρι, έχουν ένα καλό φόρεμα κι ένα καλό κοστούμι αλλά δεν τους νοιάζει γιατί κάθε βράδυ κοιμούνται ήσυχοι και γελαστοί.
Αυτοί ζουν πολύ καλύτερα από τους άλλους στα παλάτια.
Γι’ αυτό καλό θα είναι να μάθουμε στα παιδιά μας, στα ανήψια μας, σε ‘μας τους ίδιους τις πραγματικές αξίες και τα πραγματικά προτερήματα των ανθρώπων.
The end.
Συντάκτης: Σταυρούλα Φωτιάδου
