Αλήθεια, σου έχει τύχει ποτέ να πληκτρολογήσεις στην αναζήτηση «Τρόποι για να βγω απ’ το friendzone»; Έχεις νιώσει ποτέ πεταλούδες στο στομάχι σου λαμβάνοντας ένα μήνυμα απ’ το κολλητάρι σου ή αγκαλιάζοντάς το; Σου έχει τύχει να φέρεις το καλύτερο φιλαράκι σου στο μυαλό σου την ώρα που ακούς κάποιο καψουροτράγουδο ή να νιώσεις κάποια ακατανίκητη ερωτική έλξη προς εκείνο;
Τα συμπτώματα του έρωτα είναι ξεκάθαρα και πασίγνωστα. Για να είσαι εδώ και να διαβάζεις αυτό το άρθρο, το πιο πιθανό είναι να έχεις νιώσει την καρδούλα σου να σκιρτάει για ένα κοντινό σου πρόσωπο που έχει βαφτίσει τη σχέση σας φιλία, απογοητεύοντάς σε ανεπανόρθωτα. Μα η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, σωστά;
Ίσως να έχει περάσει πια πολύς καιρός που νιώθεις άβολα κοντά του. Αυτός ο άνθρωπος φαντάζει κομμένος και ραμμένος στα μέτρα σου, μα δε φαίνεται να νιώθει το ίδιο με σένα. Κι αυτό σε τρώει μέρα με την ημέρα, στερώντας σου πολλές απ’ τις χαρές που θα έπαιρνες αν αυτό το ρημάδι το συναίσθημα δε βρισκόταν στη μέση. Μέσα σου κάτι σου λέει πως αυτό είναι το σωστό άτομο για σένα, μα η αμφιβολία που σου προκαλεί η μάταιη αναμονή σου είναι πάντα εκεί. Μήπως, τελικά, δεν αξίζει να το περνάς όλο αυτό;
Όσοι είναι αρκετά τυχεροί να έχουν ζήσει τον αληθινό έρωτα, θα σου πουν πως βασικό του χαρακτηριστικό είναι πως έρχεται εύκολα, φυσικά, αβίαστα. Κανείς δε χρειάστηκε να πείσει τον άλλο για την αξία ή την καταλληλότητά του, κανείς δε χρειάστηκε να πιάσει δυο πέτρες στα χέρια του για να δημιουργήσει σπίθες και φωτιές. Ίσως λίγες εξαιρέσεις να επιβεβαιώνουν τον κανόνα αυτό, μα όταν πιέζουμε καταστάσεις υπερβολικά, τόσο ώστε να βλάπτουμε και τους άλλους αλλά και τον εαυτό μας, μάλλον δεν ανήκουμε σε αυτές.
Είναι σχεδόν σίγουρο πως, αν έχεις εκφράσει τα συναισθήματά σου και έχεις βιώσει μια απόρριψη, με τη φιλική σχέση σας ακόμα να υπάρχει και να αγωνίζεται να ξαναβρεί τους παλιούς ρυθμούς της, το δικό σου δεν είναι το μόνο στρατόπεδο που θρηνεί θύματα και παράπλευρες απώλειες. Το φιλαράκι σου βασανίζεται, ίσως ακόμα και περισσότερο από εσένα, έχοντας στο μυαλό του πως εσύ, το άτομο που εμπιστεύεται και αγαπά ίσως περισσότερο από κάθε άλλο στον κόσμο, πονάει εξαιτίας του. Τώρα πια μετράει τα λόγια του, μην και σου πετάξει καμιά παραπάνω πληροφορία για κάνα γκομενάκι και ζηλέψεις, μην και πει κάτι και σε κάνει να αμφιβάλλεις για την αξία σου, μην και σε στεναχωρήσει. Ταυτόχρονα, νιώθει ενοχές που δεν μπορεί να ανταποδώσει τα αισθήματα που νιώθεις γι’ αυτό και σπάει το κεφάλι του να βρει μια λύση για να διαγράψει όλη αυτήν την άβολη ιστορία απ’ τη ζωή σας.
Ξέρω πως δεν υπάρχει κανένα κουμπί για να σταματήσεις να νιώθεις όσα νιώθεις για το κολλητάρι σου. Ο έρωτας δεν έχει διακόπτη κι εσύ την έχεις πατήσει για τα καλά. Η παρέα μαζί του ρίχνει λάδι στη φωτιά που καίει μέσα σου, κάνοντάς το αδύνατο να ξεκολλήσεις όσο γρήγορα θα μπορούσες αν υπήρχε η πολύτιμη απόσταση. Εμείς οι άνθρωποι, όμως, αφήνουμε πολλές φορές το μυαλό μας να κολλάει σε βλαβερές καταστάσεις. Και τότε είναι που συνειδητά ή ασυνείδητα αρνούμαστε να δούμε τον σωστό δρόμο ή την καλύτερη επιλογή ή την άλλη όψη του νομίσματος που κρατάμε στα χέρια μας.
Αν πάρουμε την κατάσταση του friendzone, που πάντα αποτελεί μια περίπλοκη και ίσως στενάχωρη περίπτωση για όσους τη ζουν, η λούπα που είναι εύκολο να μπούμε είναι πως είμαστε διατεθειμένοι να περιμένουμε μέχρι το φιλαράκι μας να αλλάξει τον τρόπο που μας βλέπει και να μας ερωτευτεί κι αυτό. Νιώθουμε πως αυτός είναι ο μόνος δρόμος, η μόνη μας επιλογή, η μόνη όψη του νομίσματος της ιστορίας μας. Είναι, όμως;
Στον κόσμο μας, καλώς ή κακώς, όλα γίνονται για κάποιο λόγο, και αυτό αποδεικνύεται συνέχεια σε όλους μας. Αν πάρουμε αυτό σα σταθερά, θα δούμε πως ακόμα και η «ατυχία» του ανεκπλήρωτου έρωτα εντάσσεται στην κατηγορία των πραγμάτων που γίνονται για να αποφύγουμε, ενδεχομένως, μια λάθος επιλογή που θα μας κόστιζε έναν άνθρωπο που αγαπάμε πολύ.
Ποιος σου υποσχέθηκε πως, σε περίπτωση που τα κατάφερνες και τα έφτιαχνες με το κολλητάρι σου, όλα θα ήταν τέλεια; Αυτό είναι μια αποκλειστικά δική σου πεποίθηση, την οποία δε μοιράζεται καν το άτομο το οποίο αφορά. Όσο σκληρό κι αν ακούγεται αυτό, πρέπει οπωσδήποτε να σου χτυπάει κάποιο καμπανάκι. Γιατί να ρισκάρεις να χάσεις αυτό το άτομο ολοκληρωτικά από δίπλα σου, μόνο και μόνο επειδή έπεισες τον εαυτό σου πως είτε τον θες για σύντροφο είτε για τίποτα; Αν έχουν έτσι τα πράγματα, τότε απλώς λήξε το, γιατί δεν έχει καμία ουσία. Αν δεν έχουν έτσι τα πράγματα, τότε είναι εύκολο να πας σε μια νέα αλυσίδα σκέψεων και επιλογών.
Σε αυτή θα βρεις ιδέες όπως η πιθανότητα του να γνωρίσεις τον έρωτα της ζωής σου μέσω αυτού του ανθρώπου ή του να βελτιωθείς εξαιρετικά σαν άνθρωπος, σε πολλούς τομείς, απλώς και μόνο επειδή αυτό το άτομο σου χαρίζει απλόχερα ένα σωρό εμπειρίες που ποτέ δε θα γνώριζες αν δεν το ήξερες. Η λίστα συνεχίζεται όσο και η φαντασία σου, και ξαφνικά τα εναλλακτικά σενάρια είναι πολύ περισσότερα και πολύ καλύτερα από εκείνο το ένα που είχες φτιάξει στην αρχή, εκείνο που δε θα έβγαζε πουθενά, εκείνο που ήδη έχει απορριφθεί απ’ τον υπεύθυνο.
Στην τελική, αν υιοθετήσεις αυτή τη λογική, βλέποντας την κατάσταση ως θετική κι όχι ως αρνητική, δεν υπάρχει περίπτωση να χάσεις. Αν επιλέξεις να δεις το friendzone ως μία ευκαιρία αντί ως μία κατάρα, θα έχεις την ευκαιρία να ελαφρύνεις το κλίμα που βαραίνει κι εσένα και το φιλαράκι σου και να αρχίσεις να απολαμβάνεις και πάλι τη συντροφιά του στο έπακρον, χωρίς περιττό πόνο. Ταυτόχρονα, αν η τύχη σε ευνοήσει και τελικά γίνει αυτό που ήθελες εξ αρχής και αλλάξει τον τρόπο που σε βλέπει, εφόσον πλέον δε θα νιώθει πίεση και θα έχει χώρο και χρόνο να επεξεργαστεί τις νέες πληροφορίες που του έδωσες, θα έχει και πάλι happy end η ιστορία!
Οι φίλοι μας είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε. Ειδικότερα όταν είναι αληθινοί κι όταν βρίσκονται ακριβώς στο ίδιο μήκος κύματος με εμάς. Το ότι ταιριάζουμε πολύ με κάποιον άνθρωπο, όμως, δε σημαίνει οπωσδήποτε πως αυτός θα είναι και ο έρωτας της ζωής μας. Ας μην μπερδεύουμε την υπερβολική αγάπη ή την ανθρώπινη τρυφερότητα με τον έρωτα. Κι ας μη βιαζόμαστε κιόλας να τον βρούμε . Όταν είναι να ‘ρθει, θα ‘ρθει και θα είναι πολύ ωραιότερος από τις πιο τρελές προσδοκίες μας!
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου