Όταν βαριέσαι το καλύτερο που θα προκύψει θα είναι μέτριο

Πώς θα ήταν άραγε η ζωή μας δίχως πάθος; Πώς θα μπορούσε να υφίσταται χωρίς δίψα για διεκδίκηση; Από το να φτιάξεις μια μακαρονάδα μέχρι να κερδίσεις το γκομενάκι δείχνοντας πως «δεν είσαι και τόσο κωλόπαιδο όπως ο Κυριάκος» οφείλεις τουλάχιστον να κάνεις μια προσπάθεια. Έχει να κάνει με τη θέλησή σου το πού ρίχνεις την ενέργειά σου. Κι όπως πολύ σοφά έχει γράψει και η ποιήτρια Κική Δημουλά, την επιλογή σου να τη φτάνεις μέχρι το κουκούτσι, έτσι μονάχα αξίζει. Μπορεί να είναι μια πράξη μικρή, η οποία όμως με την πάροδο των χρόνων μεγαλώνει από μια σειρά ενεργειών, δημιουργώντας τον τρόπο ζωής σου. Πορεύεσαι, κοινώς.

Πώς μπορεί να πορευτεί ένας άνθρωπος αν δεν έχει ζωντάνια μέσα του να δημιουργήσει; Λέμε πολλές φορές πως σημασία δεν έχει το φαγητό ή το κοκτέιλ αυτό καθ’ αυτό όπως είναι, αλλά παίζει ρόλο «το χέρι», όπως κι οι γιαγιάδες μας φτιάχνουν παστίτσιο κι όμως μεταξύ τους έχουν διαφορές κι ας είναι το ίδιο φαγητό. Έτσι λοιπόν όταν μιλάμε και για τις σχέσεις, δεν πάμε να «φτιάξουμε» κάτι μέτριο αν θέλουμε να κρατήσει, απεναντίας δίνουμε προσοχή από τις πρώτες μικρές λεπτομέρειες στα συστατικά.

Όταν πραγματικά επιθυμούμε κάτι, με ένα μαγικό τρόπο θα βρούμε και την ιδέα που θα μας βοηθήσει να το πετύχουμε. Αυτό όμως προϋποθέτει δράση. Με μορφή και βάθος. Δεν υπάρχει πιο θλιβερό πράγμα από το να ασπάζεται κανείς την αδράνεια, κοινώς, να βαριέται. Για ένα κενό εσωτερικό πρόκειται στην ουσία του, πρώτα εγκεφαλικό κι ύστερα σωματικό. Το ένα επηρεάζει το άλλο, όπως μαθαίνουμε και στον κόσμο της  ψυχολογίας. Όταν βαριέσαι, πάει να πει πως δεν έχεις όρεξη να πράξεις κι όταν δεν έχεις όρεξη να πράξεις, καταλήγεις να βαριέσαι.

Όλα ξεκινούν από το δικό μας mindset, οπότε μπορούμε ν’ αντιληφθούμε πως εμείς οι ίδιοι είμαστε και οι υπαίτιοι για κάποια χαρά μας αλλά και για κάτι που ενδεχομένως να μην πάει όπως θα θέλαμε ή προγραμματίζαμε, χωρίς να σημαίνει πως είναι και κακό. Όλη μας η ζωή αποτελείται από μια σειρά πραγμάτων. Σε όποια ηλικία κι αν προσπαθήσετε να γυρίσετε πίσω στον χρόνο, θα διαπιστώσετε πως ποτέ δε μένατε αδρανείς. Πάντοτε είχατε με κάτι να καταπιαστείτε και πολλές φορές είχατε και τις επιβραβεύσεις σας. Συνήθως αυτές οι τελευταίες, προήλθαν από κάτι που δε θα θέλατε και τόσο κι όμως είπατε πως άξιζε τελικά ακριβώς γιατί στο τέλος κάτι κερδίσατε.

Αν βαριόμαστε να διαβάσουμε, να εργαστούμε, να αγαπήσουμε τον εαυτό μας, τους ανθρώπους που επιθυμούμε να έχουμε στη ζωή μας τότε τι; Ποιος είναι ο σκοπός μας; Την απάντηση μας τη δίνει πολύ παραστατικά ο Πάμπλο Πικάσο λέγοντας πως «Το νόημα της ζωής είναι να βρεις το ταλέντο σου. Ο σκοπός αυτής είναι να το προσφέρεις στους άλλους.». Μόνο που αν δε βάλεις λίγη ψυχή, δε θα φτάσει τίποτα ποτέ και πουθενά, ίσως συμπληρώσω ταπεινά εγώ.

Η προσφορά αυτή ποτέ δεν έρχεται βεβιασμένα. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Κι όταν μιλάμε για τον κόσμο των σχέσεων, ο έρωτας ποτέ δεν περνά απαρατήρητος. Κι εσύ δουλεύεις πρώτα με τον εαυτό σου και ύστερα πας να ξεκινήσεις ένα δεσμό, μα θέλοντας και μη θα μπεις στον κόσμο της συναισθηματικής επιχειρηματικότητας. Σε ένα κόσμο επενδύσεων με μεγαλύτερα ρίσκα και πιο μεγάλα παράλληλα κέρδη που κανείς δεν κατάφερε να αποκτήσει μένοντας στην αδράνεια.

Δεν υπάρχει κάποιο μαγικό βότανο με το οποίο όλα φτιάχνονται μόνα τους. Κι αυτό ακριβώς είναι και το αξιοθαύμαστο. Το να κατορθώσεις να χτίσεις κάτι ουσιαστικό και με διάρκεια στον χρόνο ρισκάροντας και πηγαίνοντας βήμα-βήμα. Λένε πως ο σωστός άνθρωπος για εσένα, θα σου βγάζει εκείνη την πλευρά του εαυτού σου που είτε δεν ήξερες πως υπάρχει και θα σε κάνει να θέλεις να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Ίσως τελικά αυτό να είναι το πιο μεγάλο λάθος. Γιατί κανείς ποτέ δεν κατάφερε να βγάλει τίποτα σε κάποιον που δεν ήθελε από μόνος του να φανερώσει. Άρα, place your bet να αρχίσει το παιχνίδι.