Η παράνοια να ζηλεύουμε κάποιον που δεν έχουμε

Το να σου αρέσει κάποιος και να μην είναι αμοιβαίο, είναι κάτι που ενδεχομένως θα σου συμβεί κι ίσως όχι μόνο μία φορά. Το πότε θα προχωρήσεις, εξαρτάται απ’ το πότε θα θελήσεις εσύ πραγματικά να το κάνεις. Όσο πιο γρήγορα απαγορεύσεις στον εαυτό σου να τρέφει φρούδες ελπίδες, τόσο πιο γρήγορα θα αποδεχτείς την κατάσταση και δε θα χαλιέσαι.

Κακά τα ψέματα όμως, αυτό είναι κάτι που δε συμβαίνει συχνά. Όταν μάλιστα αντιμετωπίσεις μια απόρριψη έτσι, οι περισσότεροι θα σου πουν «Είδες; Δε γούσταρες και τόσο στην τελική», και τα συναφή.

Αυτό που συμβαίνει συχνά είναι ο έρωτάς σου να μείνει πλατωνικός κι αυτός ο άνθρωπος να σου γίνει εμμονή. Να τον σκέφτεσαι κάθε μέρα, να φαντάζεσαι πόσο ωραία θα ήταν να είστε μαζί, να μπαίνεις αμέτρητες φορές στο προφίλ του, να θες να τον μάθεις κι όσο δε σε αφήνει, τόσο εσύ να πεισμώνεις και να κολλάς.

Τα πράγματα χειροτερεύουν ακόμη περισσότερο όταν μάθεις πως δεν είναι μόνος. Αμέσως το ένα σενάριο μετά το άλλο παίζουν στο μυαλό σου. Μα μία ερώτηση μένει μονίμως στο υποσυνείδητό σου, νύχτα-μέρα: Αν δε μοιραζόταν ήδη τη ζωή του, θα ήταν μαζί μου;

Κι εκεί είναι η στιγμή που καρδιά και μυαλό βρίσκονται σε μια μεγάλη σύγχυση, η λογική δε λειτουργεί ούτε για δείγμα κι η παράνοια την αντικαθιστά σε όλο της το μεγαλείο.

Βλέπεις φωτογραφίες τους μαζί και ζηλεύεις. Αυτομάτως αντιπαθείς τον έρωτα του έρωτά σου. Γιατί; Τι θα πει γιατί, θέλει κι ερώτημα; Είναι το πρόσωπο που στέκεται εμπόδιο ανάμεσά σας, άσε που δεν είναι ο κατάλληλος άνθρωπος. Δεν αξίζει, πέφτει λίγος. Μόνο ένας άνθρωπος θα του ταίριαζε ιδανικά, εσύ.

Έχοντας ως δεδομένο λοιπόν στο μυαλό σου ότι εσύ για αυτόν τον άνθρωπο θα έκανες τα πάντα, θα θυσίαζες ό,τι θα σου ζητούσε εκείνος να θυσιάσεις, σε τρελαίνει το ότι δε σου έδωσε την ευκαιρία να του δείξεις τι θα έκανες για εκείνον.

Όμως αυτή σου η εμμονή πια δεν αφορά μόνο ένα άτομο, το κόλλημά σου, αλλά και τον σύντροφό του. Ζηλεύεις τα πάντα μα κυρίως ότι έχει αυτόν που θες εσύ.

Το να θέλεις κάποιον και να χαλαστείς εφόσον δε σε θέλει κι εκείνος, είναι απολύτως φυσιολογικό. Το να ζηλέψεις έστω και λίγο τη σχέση του, καθώς σκέφτεσαι πόσο πολύ θα ήθελες να βρισκόσουν εσύ στη θέση της, είναι κάτι που επίσης, δεν είναι καθόλου απίθανο να συμβεί στον οποιοδήποτε.

Το λάθος σου εδώ όμως είναι ότι έχεις θεοποιήσει κι εξιδανικεύσει δύο ανθρώπους και κυρίως αυτόν που ερωτεύτηκες.

Το ξέρω ότι αισθάνεσαι αδικία, ότι νιώθεις κάποιος να σου στερεί την ευτυχία κι ότι δε γίνεται ο άλλος να μη βλέπει καθαρά και συνεπώς, να μην έχει εσένα δίπλα του, αλλά κάποιον άλλον.

Πίστεψέ με όμως, αν κάποιος σου στερεί την ευτυχία, είναι ο εαυτός σου. Επίσης, αν κάποιος σε αδικεί, πάλι η απάντηση είναι μία: εσύ αδικείς τον εαυτό σου, με το να κάθεσαι και να ζηλεύεις την ευτυχία κάποιου, λες κι αν του τη στερήσεις, όλα θα λυθούν.

Το πόση δύναμη κρύβεις μέσα σου, πάντα σε τέτοιες στιγμές θα την ανακαλύψεις. Στις συναισθηματικά πιο αδιέξοδες και δύσκολες φάσεις της ζωής σου.

Θυμάσαι όταν ήμασταν μικρά και θέλαμε ένα όμορφο ξανθό παιδάκι στην πρώτη δημοτικού, αλλά εκείνο δε μας ήθελε, τι μας έλεγαν οι δικοί μας; «Αν δε σε θέλει μία, εσύ δε θα τον θες δέκα!». Ε, κάπως έτσι και τώρα.

Και να σε πάρει τηλέφωνο, μην το σηκώσεις. Δε γεννήθηκες για να είσαι η δεύτερη επιλογή κανενός. Και να θέλεις να στείλεις μήνυμα, μην το κάνεις. Στείλε αλλού, όχι στο παιδί με σχέση.

Κι αν είναι αλλού, μη ζηλεύεις. Απ’ την εμπειρία σου ξέρεις πως όταν δύο άνθρωποι είναι μαζί, το τι συμβαίνει πραγματικά ανάμεσά τους το ξέρουν οι ίδιοι και μόνο, κανένας άλλος. Το τι δημοσιεύουν στα social media ή η εικόνα τους όταν βγαίνουν έξω, δε λέει απολύτως τίποτα.

Εγώ σου λέω ότι όντως είναι καλά μαζί και φουλ ερωτευμένοι. Εσύ τότε γιατί στέκεσαι ακόμα εκεί; Δε σου πάει ο ρόλος του κομπάρσου, σε κανέναν άλλωστε δεν πάει. Για αυτό φύγε, με το κεφάλι ψηλά και πήγαινε να ψάξεις τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή κάποιου.

Γιατί αν βγάλεις από μέσα σου συναισθήματα όπως είναι η ζήλια, η απογοήτευση κι ο θυμός, τότε κάνεις χώρο για πολύ πιο όμορφα συναισθήματα.