Θα τολμούσες να φέρεις τούμπα τα ιδανικά σου;

Ιδανικά και αξίες με την πάροδο του χρόνου γίνονται πυξίδα για την πορεία που θα χαράξουμε σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή μας. Είναι εκείνα που θα κρίνουν και θα κριθούν, εκείνα που θα καθορίσουν αποφάσεις και θα διαλέξουν μονοπάτια και ανθρώπους. Μήπως όμως κάποιες φορές θα ήταν καλύτερο εάν αφήναμε αυτά τα ιδανικά και τις αξίες να μη λειτουργούν απολυταρχικά αλλά να μας δίνουν την ελευθερία της αναθεώρησης;

Μεγαλώνεις χτίζοντας μια προσωπικότητα κι έναν χαρακτήρα βασισμένο σε κανόνες και συμπεριφορές που ανταποκρίνονται στα δικά σου θέλω και στη δικιά σου προσωπικότητα -τουλάχιστον έτσι νομίζεις- μαθαίνεις να επιλέγεις από όλα αυτά που αντλείς από την καθημερινότητα και τα αναδιαμορφώνεις σύμφωνα με τα δικά σου μέτρα. Έτσι σιγά σιγά δημιουργείς τον δικό σου εαυτό. Εκείνον που θα ξεχωρίζει για τις απόψεις του και θα έχει τη δικιά του γνώμη, την οποία θα χρειαστεί πολλές φορές να υποστηρίξει και να υπερασπιστεί. Σαφώς δεν είναι πάντα αρεστή, αυτά τα πιστεύω δε γίνονται πάντα αποδεκτά από όλους, όχι γιατί είναι απαραίτητα λάθος αλλά γιατί ο καθένας ζει σ’ έναν κόσμο ιδεολογιών που έχει πλάσει ο ίδιος τον οποίο και θεωρεί εγωιστικά τη μόνη πραγματικότητα. Έτι κι εσύ.

Τι γίνεται όμως όταν κάποιος έρχεται να καταρρίψει αυτόν τον κόσμο; Τι γίνεται όταν έρχεται να σου ανατρέψει όλα αυτά που μέχρι τώρα ήταν ακλόνητα; Μπαίνει σε λειτουργία ο μηχανισμός αξιών σου, επιμένει μέχρι τελικής πτώσης και με θέρμη στις αντιλήψεις και στις αξίες σου και δύσκολα κλονίζεται- ακόμα κι αν κατά βάθος βρίσκει μερίδα δίκιου σε αυτή τη νέα λογική.

Ακόμα και στον έρωτα, η επιρροή που ασκεί είναι σε αρκετές περιπτώσεις φαινόμενο καταστροφικό. Όταν η καρδιά δε λειτουργεί με το συναίσθημα αλλά αφήνεται στον στυφό ορθολογισμό και στην αδιαλλακτικότητα τότε μια σχέση δε θα είναι ελεύθερη· εξάλλου πώς μπορεί να είναι ελεύθερο το οτιδήποτε όταν εγκλωβίζεται σε καλούπια. Είναι ωραίο να υποστηρίζεις πράγματα που σε αντιπροσωπεύουν ως άνθρωπο και να έχεις  το πάθος να τα υποστηρίξεις, αλλά ίσως στην προσπάθειά σου να τα κρατήσεις ζωντανά, αυτά μπαίνουν εμπόδιο στις μελλοντικές σου αποφάσεις.

Αν δεν αφήσεις περιθώρια στον εαυτό σου να διαπραγματευτεί με τα θέλω του και τα πιστεύω του τότε δε θα αφήσεις και τα αντίστοιχα περιθώρια και στους άλλους να σε πλησιάσουν. Δε θα έχεις την ευκαιρία να δοκιμάσεις και να γνωρίσεις πράγματα, τα οποία ναι μεν θα είναι εκτός από τα νερά σου, αλλά κάποιες φορές χρειάζεται να αφήνουμε να χαθεί και λίγο ο έλεγχος για να γευτούμε την ευτυχία. Είναι αρκετά τα κομβικά σημεία στη ζωή μας που χρειάζονται ένα ελεύθερο πνεύμα, μια ψυχή απαλλαγμένη από στερεότυπα κι αντιλήψεις-οδοφράγματα.

Γιατί αυτή είναι η ζωή, ένας δρόμος που για να τον απολαύσεις θα πρέπει να αφήνεσαι και να χαλαρώνεις, ακόμα και να καταρρίπτεις πολλές φορές τις ίδιες σου τις αξίες για να φτιάξεις καινούριες. Θα εκτιμηθεί σαφώς η αυθεντικότητά σου στις σκέψεις και στον ζήλο που θα δείχνεις μαχόμενος για τα ιδανικά σου με τρόπο, όμως, που δε θα προσβάλει και δε θα γεννά εμμονή και φανατισμό. Ακόμα και για τον ίδιο μας τον εαυτό θα μπορούσαν να αποτελέσουν μοχλό λανθασμένων αποφάσεων. Θα είναι όμως αργά όταν καταλάβουμε πως το να μένεις προσκολλημένος και στάσιμος και να σκέφτεσαι απόλυτα πάνω σε κάποια θέματα πολλές φορές δε συμβαδίζει με την αντικειμενικότητα· δε γίνεται πάντα αυτό που πιστεύεις αυτό είναι και το σωστό.

Είτε αφορούν τις σχέσεις σου, είτε τα επαγγελματικά σου, ακόμα και απόψεις που έχεις διαμορφώσει για τον θεσμό της οικογένειας χρειάζονται ιδιαίτερη προσοχή στο πώς θα τις διαχειριστείς ούτως ώστε να υπάρχει μια προοδευτική πορεία. Μόνο τότε όλα αυτά που πιστεύεις και προσπαθείς να μεταδόσεις και στους υπόλοιπους θα αποκτήσουν νόημα και βαρύτητα. Μόνο όταν αποτελέσουν παράδειγμα προς μίμηση και όχι προς αποφυγή.

Ο τρόπος λοιπόν και ο βαθμός που θα επηρεάσουν τα ιδανικά και οι αξίες κάποιου τη μετέπειτα ζωή του, ζουν κι υπάρχουν σε ένα δίλλημα. Αν θα αφήσει αυτός που τα κρατά γερά να τον παρασύρουν σαν χείμαρρος ή αν θα είναι αυτός που θα κινεί τα νήματα και θα καθορίσει το μέλλον του με αντικειμενικότητα, διαλέγοντας κάποιες φορές, ένα άλλο κλαδί να πιάσει.