Κανείς δεν ξέρει καλύτερα από εμένα πώς ήμουν όταν έφυγες. Κανείς δεν ξέρει πόσο δύσκολο ήταν να ξυπνάω τα βράδια και να συνειδητοποιώ ότι είμαι πια μόνη στο διπλό κρεβάτι. Και ότι τα πρωινά έχυνα τον καφέ που περίσσευε στο νεροχύτη, γιατί με έσφιγγε ένας κόμπος στο στομάχι.
Κανείς δεν ξέρει κι όμως όλοι κρίνουν. Λες κι εκείνοι δεν έχουν περάσει παρόμοιες καταστάσεις. Λες και δεν έχουν κάνει ίδιες σκέψεις. Ξέχασαν πώς ήταν όταν τους είχε χτυπήσει την πόρτα η μοναξιά και είχε θρονιαστεί στον καναπέ τους παρέα με τα γαριδάκια και το παγωτό. Κάνουν πως δε θυμούνται τα μεθύσια και τα μηνύματα απόγνωσης τα ξημερώματα. Και ξαφνικά εγώ που επέλεξα πως δε θέλω τίποτε απ’ όλα αυτά, είμαι παράλογη και ρηχή.
Δε θέλω ούτε να μεθύσω, ούτε να σε βρίσω. Δε θέλω να κλάψω άλλο, κι ένα βράδυ θέλω να μπορέσω να κοιμηθώ ήρεμη. Γι’ αυτό και επέλεξα να γεμίσω ξανά το κενό στο διπλό κρεβάτι.
Μια νέα σχέση και ας είναι «τόσο νωρίς», όπως ακούω συνέχεια. Και πότε θα είναι η κατάλληλη στιγμή δηλαδή; Όταν θα έχω χάσει τον εαυτό μου; Τότε θα είναι ήδη πολύ αργά. Δεν την μπορώ τη μοναξιά. Δεν την αντέχω. Τόσο κακό είναι που το παραδέχομαι και προσπαθώ να κάνω κάτι για αυτό;
Δεν χρειάζεται να πενθήσω κανέναν χωρισμό. Αντιθέτως ξέρω πως όσο πιο γρήγορα μπω σε μια νέα σχέση θα μπορέσω να κρατήσω μόνο τις καλές αναμνήσεις από όσα ζήσαμε εμείς. Με αυτό τον τρόπο δε θα φτάσω στο σημείο να σε μισήσω, για να μπορέσω ύστερα να συνεχίσω τη ζωή μου.
Το να επιλέγεις να μπεις σε μια σχέση μετά το τέλος κάποιας άλλης δεν είναι αδυναμία. Είναι γνώση και θέλει κουράγιο να παραδεχτεί κάποιος πως φοβάται τη μοναξιά. Άλλωστε η μοναξιά δεν είναι κάτι που χειρίζονται όλοι με ευκολία. Και πολλοί είναι εκείνοι που αν δε βάλουν κάποια όρια στον εαυτό τους, καταλήγουν στην αυτοκαταστροφή.
Δεν είναι κενός λοιπόν εκείνος που διαλέγει να χαρίσει και πάλι τα συναισθήματά του ακόμη κι αν έχει πρόσφατα πληγωθεί, ούτε σημαίνει πως δημιουργεί σχέσεις χωρίς ουσία. Ίσως να είναι και ένα βήμα πιο κοντά στο να βρει την αληθινή αγάπη. Γιατί ακόμη και αν την πάτησε μια φορά στον έρωτα, δεν έχασε την εμπιστοσύνη του στους ανθρώπους. Δε σταμάτησε να προσπαθεί, ούτε κλείστηκε στον εαυτό του, πίνοντας για να ξεχάσει. Είναι πρόθυμος να χαρίσει ακόμη ένα κομμάτι του για να νιώσει πάλι ασφάλεια και να αποτινάξει την ταμπέλα του «μόνος» από πάνω του.
Για αυτό δε θα ακούσω κανέναν, πέρα από τις ανάγκες του εαυτού μου. Η μοναξιά και η θλίψη που σου αφήνει ένας έρωτας που φεύγει, μπορεί να καλυφθεί μόνο με τον ενθουσιασμό και το κέφι που φέρνει μαζί του ένας καινούργιος. Κι αυτό σκοπεύω να χαρώ.
Συντάκτης: Πόπη Κονοφάου
