Θυμάστε εκείνο το ψάρι που όταν τρομάζει φουσκώνει σαν μπαλόνι και μετά δεν μπορεί να κολυμπήσει; Αν οι άνθρωποι είχαν τέτοια ιδιότητα θα έμπαινε σε λειτουργία σίγουρα κάθε φορά που θα εκνευριζόντουσαν χωρίς όμως να μπαίνουν στη διαδικασία να εκφράσουν το θυμό τους τη στιγμή που πρέπει στο άτομο που πρέπει. Νομίζω θα ήταν ιδανικό, ώστε να αποφευχθεί στη σχέση η τάση των ανθρώπων να σιωπούν εκεί που επιθυμούν να ουρλιάξουν και τελικά να εξαφανίζονται χωρίς καμία εξήγηση.
Είναι άδικο και κάπως γελοίο να θυμώνεις στον άνθρωπό σου και να κρατάς μούτρα. Δεδομένου ότι αναφερόμαστε σε σχέσεις κι επαφές ενήλικων και φαινομενικά ώριμων ανθρώπων είναι κάπως παράταιρο να συζητάμε ακόμη για ανεξήγητα μούτρα και παιδιάστικα πείσματα. Δεν ντρέπεσαι να μιλάς για άλλα κι άλλα, όμως όταν συμβαίνει κάτι που σ’ εκνευρίζει να σηκώνεσαι και να φεύγεις;
Άδικο για σένα, άδικο για τη σχέση και κυρίως άδικο για τον άνθρωπο που μοιράζεσαι ένα μικρό ή μεγάλο κομμάτι της ζωής σου. Ζούμε στην εποχή που μας έφαγε το πράττειν και ξεχάσαμε το λέγειν. Όχι ότι όταν αναφερόμαστε σε πράξεις, έχεις να θυμάσαι βαρύγδουπες, απλώς φυγή, κι αυτό μια πράξη είναι. Όταν όμως δεν αιτιολογείς τη φυγή, μην περιμένεις πως ο άλλος θα κάτσει ν’ ασχοληθεί, θα σου δώσει τον τίτλο του ανώριμου ή χειρότερα του δειλού και θα πάει παρακάτω.
Δε χρειάζεται κάθε φορά που ένα τικ απ’ τη λίστα της ιδανικής σχέσης που έχεις στο μυαλό σου φεύγει να τα παρατάς και να εγκαταλείπεις χωρίς καμία εξήγηση και καμία δικαιολογία.
Δώσε ένα λόγο, μια εξήγηση, δώσε αξία και σεβασμό στον άνθρωπό σου, μην τον υποτιμάς γιατί αν τον σεβαστείς και το παλέψεις υπάρχει έστω και μία πιθανότητα να εκτιμήσει την ανοχή σου και να πάψει να σε εκνευρίζει, αλλά αν εγκαταλείψεις σιωπηλά εκεί δεν έχει τίποτα να εκτιμήσει, κι εσύ ίσως ύστερα από χρόνια θ’ αναρωτιέσαι τι θα γινόταν αν είχες δώσει μία ευκαιρία, αν είχες μιλήσει τη στιγμή που έπρεπε με τα λόγια που έπρεπε.
Φοβάσαι να μιλήσεις, μην τυχόν και σε περάσουν για γκρινιάρη και κακομαθημένο, επειδή έχεις απαιτήσεις απ’ τη σχέση σου και τελικά καταλήγεις να συμπεριφέρεσαι με μεγαλύτερη ανευθυνότητα απ’ ότι αν είχες στα αλήθεια τα δύο παραπάνω χαρακτηριστικά.
Φυσικά δεν ευθύνεται πάντα κι αποκλειστικά ο εαυτός σου γι’ αυτήν την τάση φυγής. Πόσες άραγε φορές έκανες αυτήν την κουβέντα- διαμαρτυρία, είτε στη σημερινή, είτε σε παλαιότερες σχέσεις, κι η συζήτηση ναυάγησε αφήνοντάς σε όντως με τον τίτλο του γκρινιάρη;
Το χείριστο στη συγκεκριμένη κατάσταση είναι πως οι άνθρωποι δεν έχουν μάθει ούτε να μιλάνε, αλλά ακόμη χειρότερα ούτε ν’ ακούν και να κατανοούν αυτό που προσπαθείς να τους εξηγήσεις. Η φυγή δεν είναι η πρώτη επιλογή σε κάθε περίπτωση, ακόμη κι αν έχεις προσπαθήσει αναρίθμητες φορές σε προηγούμενες σχέσεις. Κάθε σχέση έχει τους δικούς της όρους και συνθήκες, κι είναι λυπηρό κι αφελές να προδικάζεις κάθε επόμενη κίνησή σου με βάση κάθε προηγούμενο ναυάγιο.
Σε κανέναν δεν αξίζει να χάνεσαι σε κάθε στραβοπάτημα, όπως δε θα σου άξιζε και σένα να σου συμπεριφερθούν μ’ αυτόν τον τρόπο. Νεύρα και παράπονα έχουμε όλοι από κάθε ον που υπάρχει στη ζωή μας, τη μαμά μας, τα αδέρφια μας, τους φίλους μας, τους συγκατοίκους μας ακόμη κι απ’ το σκύλο μας.
Φαντάσου κάθε φορά που ο σκύλος σου κατουρούσε στο σπίτι να εκνευριζόσουν για κάνα μήνα. Πιθανότατα δε θα καταλάβαινε ποτέ τι συνέβη και μέχρι να επιστρέψεις θα είχε κατουρήσει κάθε γωνιά του σπιτιού.
Γιατί λοιπόν σε μια τέτοια περίπτωση ένας άνθρωπος όσο μεγαλύτερη νοημοσύνη κι αν έχει από ένα σκύλο, θα πρέπει να κατανοήσει μόνος του το πρόβλημα και να το λύσει κιόλας, χωρίς εσένα, κι ακόμη πιο ιδανικά, να σε ζητήσει πίσω για να σου παρουσιάσει την αλλαγή του. Εντάξει, κατέβα τώρα απ’ το συννεφάκι σου, γιατί με τη φυγή δεν πρόκειται να γίνει κάτι τέτοιο.
Μάθε να μιλάς, για να τους δείξεις πώς να ακούν και μάθε να ακούς, για να τους δείξεις πώς να μιλάνε. Είναι σπουδαίο να έχεις αυτά τα χαρακτηριστικά όσο όμορφος, έξυπνος και χαρισματικός κι αν είσαι.
Να μπορείς να ελέγχεις τα συναισθήματά σου και τα νεύρα σου, ώστε να μάθεις να μιλάς και να σέβεσαι τον ακροατή σου. Η φυγή δε σε κάνει καλύτερο, αλλά πιο δειλό και συναισθηματικά ελλειπή.
Επιμέλεια κειμένου Μαριάνας Μάργαρη: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Μαριάνα Μάργαρη
