Λένε πως οι άνθρωποι βρίσκονται σε συνεχή αναζήτηση για το έτερον τους ήμισυ ή αλλιώς αυτόν τον ένα και μοναδικό που θα τους κάνει νιώσουν ότι, επιτελούς, έφτασαν στον προορισμό τους.
Κι ίσως αυτό ισχύει στις περισσότερες περιπτώσεις. Ποτέ δεν παύουμε ν’ αναζητούμε τον έρωτα.
Είναι ένα απαραίτητο κομμάτι για να συμπληρωθεί η προσωπική μας ευτυχία. Όμως, στην προσπάθειά μας (κάποιες φορές κι απεγνωσμένη) να ρίξουμε άγκυρα και να μείνουμε σ’ ένα ασφαλές λιμάνι, κάνουμε λάθος επιλογές ή μένουμε με τους λάθους ανθρώπους, για τους λάθους λόγους.
Γραπωνόμαστε από το πρώτο κλαρί που βρίσκουμε μπροστά μας, φοβούμενοι μη μας παρασύρει το ποτάμι της μοναξιάς, ακόμη κι αν αυτό είναι σαπισμένο. Προχωράμε, αγνοώντας τα υποσυνείδητα μηνύματα που στέλνει η καρδιά, ότι αυτός δεν είναι ο «ένας».
Αυτό συνήθως συμβαίνει επειδή ευχόμαστε ότι στην πορεία τα πράγματα θ’ αλλάξουν, ή επειδή φοβόμαστε μη μείνουμε στο ράφι ή γιατί ήμασταν ερωτευμένοι σ’ ένα πρώτο στάδιο κι ίσως δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ότι τα αισθήματά μας έκαναν φτερά.
Τι γίνεται, λοιπόν, όταν νιώθουμε ότι ο σύντροφός μας δεν είναι τελικά αυτός με τον οποίο φανταζόμαστε την υπόλοιπή μας ζωή μαζί;
Τι γίνεται όταν δε μας ολοκληρώνει, όταν δεν μπορούμε να τον φανταστούμε να στέκεται δίπλα μας γαμπρός ή νύφη στην εκκλησία κι έπειτα γονιός των παιδιών μας; Τι γίνεται όταν μας τρομάζει αυτό σαν ιδέα;
Ίσως ακουστεί εγωιστικό, όμως τότε πρέπει να φύγεις, προτού μπεις βαθιά στο βάλτο και δεν έχεις πλέον τη δύναμη να τραβηχτείς έξω.
Είναι άδικο και για ‘σένα, αλλά κυρίως για το άτομο που έχεις απέναντί σου και που ίσως αυτή τη στιγμή μαζεύει λεφτά για να αγοράσει ένα ακριβό δαχτυλίδι αρραβώνων ή σχεδιάζει δραστικές αλλαγές στη ζωή του που περιλαμβάνουν και το σύντροφό του.
Όσο, όμως, ο ένας ελπίζει και προγραμματίζει, ο άλλος πνίγεται όλο και πιο πολύ.
Το να μείνεις με κάποιον επειδή δεν αντέχεις να βιώσεις τον χωρισμό ή φοβάσαι μη σε βγάλουν στο κλαρί οι φίλοι του ή χειρότερα ακόμη τον λυπάσαι, καταστρέφεις όχι μόνο τη δική σου ζωή, αλλά και τη δική του.
Αν δε νιώθεις ότι αυτός είναι ο «ένας» τώρα, δε θα το νιώσεις ποτέ.
Κι αν μετά το ζευγάρι εγκλωβιστεί σε μα τέτοια σχέση, τότε θα χάσει τον εαυτό του και θα γεννιούνται συνεχώς προβλήματα από το πουθενά.
Εξάλλου, δεν είσαι πλέον είκοσι χρονών. Τότε όλα ήταν πιο απλά. Είχες τον χρόνο να βγεις ραντεβού, να πειραματιστείς, να κάνεις σχέσεις. Σχέσεις που ήξερες ότι το πιο πιθανόν ήταν να έχουν ημερομηνία λήξης.
Τώρα, κοντά στα τριάντα η αναζήτηση για την πραγματική αγάπη γίνεται πιο έντονη. Ο άνθρωπος είναι πιο συνειδητοποιημένος. Ξέρει τι θέλει και είναι σε θέση να ξεχωρίσει τον ενθουσιασμό από τον έρωτα και το σεξ από την αγάπη.
Και δεν υπάρχει καθόλου χρόνος για χάσιμο.
Ρωτήστε μόνο τον εαυτό σας αυτό: «Δέχεσαι να πάρεις αυτό τον άντρα/γυναίκα για σύζυγό σου να τον αγαπάς στις καλές και κακές στιγμές μέχρι ο θάνατος να σας χωρίσει;»
Αν η απάντηση είναι «Όχι», πιο τρανταχτή κι από αυτή του Μεταξά, ή αν ακόμη κάνατε πάνω από ένα λεπτό για ν’ απαντήσετε, τότε η σχέση σας έχει ήδη χαλάσει και βρωμάει μούχλα.
Τι θα κάνετε, λοιπόν;
Συντάκτης: Πράξια Αρέστη
