Αγαπάμε τους καλλιτέχνες του δρόμου

Θυμάμαι πριν από αρκετό καιρό, οδηγώντας το αυτοκίνητό μου και σταματημένος σε κάποιο φανάρι όταν χαμένος στο άγχος της ημέρας μου και βυθισμένος στις σκέψεις μου, είδα για πρώτη φορά εκείνον το συγκεκριμένο τύπο. Ένα νεαρό άντρα ο οποίος στεκόταν στην άκρη του δρόμου και στο κόκκινο του φαναριού κατέβηκε από το πεζοδρόμιο και στήθηκε στη μέση του δρόμου. Το φράκο που φορούσε σε συνδυασμό με το ημίψηλο καπέλο, μου έδωσε να καταλάβω πως δεν ήταν ένας πεζός που απλά ήθελε να διασχίσει το δρόμο. Στα χέρια του κρατούσε κάτι χρωματιστά μπαλάκια. «Τι είναι πάλι αυτό;», αναρωτήθηκα. Ξαφνικά τα χρωματιστά μπαλάκια άρχισαν περίτεχνα να περιστρέφονται στον αέρα, καθώς ο νεαρός αυτός έκανε τα ακροβατικά του. Στα λίγα λεπτά που ήταν κόκκινο το φανάρι, χάρισε σε εμάς τους διερχόμενους οδηγούς λίγη από την τέχνη του. Μετά το τέλος της παράστασης και από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο, με το ημίψηλο ανά χείρας ζητούσε ό,τι είχαμε ευχαρίστηση.

Δεν ήταν ένας πεζός ο νεαρός αυτός. Δεν ήταν κάποιος επαίτης. Ήταν ένας καλλιτέχνης του δρόμου. Σαν όλους αυτούς που συναντάμε στους δρόμους της πόλης. Που είτε γεμίζουν τον αέρα της με όμορφες μελωδίες αν πρόκειται για μουσικούς, είτε αποτυπώνουν πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί το πορτραίτο μας με λίγες ξυλομπογιές ή ένα κομμάτι κάρβουνο αν μιλάμε για ζωγράφους. Κοινό τους χαρακτηριστικό, ο δρόμος. Μια γωνία σε κάποιο πεζοδρόμιο. Ένα χαρακτηριστικό που δυστυχώς για πολλούς από εμάς, τους καθιστά αυτομάτως επαίτες. Ζητιάνους και αλήτες. Βλέπεις, τη σημερινή εποχή που η φτώχεια και η ανέχεια που επικρατεί και σαν αποτέλεσμα έχει φέρει την επαιτεία, δεν είναι κάτι μεμπτό. Αλλά οι επαίτες ενοχλούν. Σαν να χαλάνε την αισθητική μας. Εν πάση περιπτώσει, οι καλλιτέχνες του δρόμου δεν ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία. Είναι άνθρωποι που προσφέρουν την τέχνη τους. Ομορφαίνουν την καθημερινότητά μας, μέσα από όσα απλόχερα μας δίνουν και μας κάνουν, έστω και λίγο, να ξεχάσουμε το άγχος που μας κατακλύζει. Βάζουν λίγο χρώμα στη μουντή και γκρίζα ρουτίνα μας. Κι αν δεν μπορούν να εκθέσουν όσα κάνουν σε κάποια μουσική σκηνή ή σε κάποια γκαλερί, πιστοί στην τέχνη τους και με αγάπη περισσή σε αυτό που κάνουν, η γωνιά του πεζοδρομίου ή κάποιο φανάρι σε κάποιο δρόμο μπορεί να γίνει η δική τους σκηνή και η δική τους έκθεση ζωγραφικής. Παλεύοντας και αυτοί για τον επιούσιο. Για ένα κομμάτι ψωμί.

Κι ας αναρωτηθούμε. Είναι μικρό το έργο τους; Είναι αμελητέα η προσφορά τους; Πρόκειται για τίποτε αργόσχολους ή μήπως ζητιανεύουν για να ζήσουν; Προφανώς και κατηγορηματικά όχι. Αν αναλογιστούμε τι μας έχει προσφέρει ένας καλλιτέχνης του δρόμου, με λίγη μόνο σκέψη μπορούμε να καταλάβουμε πόσο μεγάλη είναι η προσφορά τους. Πόσο ομορφαίνουν την πεζή και τόσο αγχωτική μας καθημερινότητα. Εκεί στο φανάρι και μέσα στο αυτοκίνητο. Όταν οι σκέψεις τρέχουν και μαζί τους και εμείς για να προλάβουμε να είμαστε στη δουλειά μας έγκαιρα.

Κι αν το καταφέρεις να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις στις απαιτήσεις της. Γιατί υπάρχουν φορές που περπατάς στο δρόμο και βλέπεις μπροστά σου μόνο τα προβλήματά σου. Αυτά τα θεόρατα εμπόδια που πάση θυσία είσαι υποχρεωμένος να υπερπηδήσεις. Αλλά κάπου εκεί, πίσω από το τζάμι του αυτοκινήτου, μέσα στη βοή του πλήθους, βλέπεις τα χρωματιστά μπαλάκια να αιωρούνται ψηλά στον αέρα. Ακούς ευχάριστες μελωδίες να ομορφαίνουν τη βαβούρα. Και κοντοστέκεσαι. Όσο διαρκεί το κόκκινο φανάρι. Όσο κρατάει ένα τσιγάρο. Απολαμβάνεις το θέαμα και γαληνεύει η σκέψη σου στο άκουσμα της μουσικής. Μπορείς να υποτιμήσεις την προσφορά τους; Να την απαρνηθείς; Όχι βέβαια. Και έστω για λίγο ξεχνιέσαι. Και χαμογελάς. Με μόνο αντίτιμο, λίγα κέρματα κι αυτό αν σου περισσεύουν. Πάντα προαιρετικά.

Καλλιτέχνες του δρόμου. Φύσει ρομαντικοί και ευαίσθητοι, αλλά και απόλυτα συνειδητοποιημένοι. Γιατί ο τρόπος ζωής που έχουν επιλέξει, μόνο εύκολος δεν είναι. Κι αν δε σου περισσεύουν αυτά τα λίγα κέρματα, χάρισέ τους ένα χαμόγελο. Το σεβασμό σου. Αλήθεια σου λέω δεν είναι λίγο. Αν μη τι άλλο το αξίζουν.