Γράφει η Ειρήνη Κ.
Ζήσαμε πολλά, κάναμε πολλά, είπαμε πολλά και νιώσαμε ακόμα περισσότερα. Όμως, πολλά από αυτά ήταν λάθος. Θα μου πεις, υπάρχει λάθος και σωστό στον έρωτα όταν όλα καθοδηγούνται από αυθορμητισμό και παρορμητισμό; Όχι βέβαια, δεν υπάρχουν νόρμες στον έρωτα. Η αγάπη όμως, η αγάπη που σου έδωσα και που σου έδειξα, ήταν λάθος απ’ την αρχή ως το τέλος της.
Αγάπη για μένα, μετά από τόσο καιρό, σημαίνει να νοιάζεσαι, να προσέχεις, να ακούς, να μοιράζεσαι. Και τώρα που ρίχνω κάποιες ματιές πίσω, καταλαβαίνω πως η αγάπη που σου έδωσα ήταν εξ ορισμού λάθος. Ήταν μια αγάπη που σε πλήγωσε, που σε έπνιξε, που σε κατέστρεψε κι εξαιτίας της εσύ έτρεξες μακριά.
Ήταν αγάπη, όμως, όπως και να είχε το πράγμα. Εγώ σε αγάπησα πολύ κι ακόμα σε αγαπάω, εδώ που τα λέμε. Απλά τότε, όσο ακόμα ήσουν πλάι μου, δεν ήξερα τι σημαίνει αγάπη και πώς παίρνει υπόσταση. Αλλά το πιο βασικό όμως είναι πως δεν αγαπούσα εμένα. Και έτσι, δεν ήξερα πώς να αγαπήσω κι εσένα.
Ξεφτιλιζόμουν με τις πράξεις μου και δε το ένιωθα, έριχνα την αξιοπρέπειά μου και τον εγωισμό μου χωρίς να με ενδιαφέρει, δεν είχα όρια και μέτρο στα λόγια και στις πράξεις μου γιατί ως τότε ποτέ δεν πίστεψα στον εαυτό μου τον ίδιο και ποτέ δε με αγκάλιασα ζεστά. Άρα πώς περίμενα και μια ζεστή αγκαλιά από δυο ξένα χέρια; Λίγο αν ήξερα να με αγαπάω, ίσως σε αγαπούσα πιο πολύ κι ίσως κι εσύ να μπορούσες να μου το δείξεις μια στάλα περισσότερο.
Και δε σε κατηγορώ που δεν το κατάλαβες για με βοηθήσεις να κερδίσω αυτό που έχω τώρα. Ούτε καν εγώ δεν ήξερα τι μου συνέβαινε. Τα θεωρούσα όλα φυσιολογικά κι αυτονόητα. Όταν όμως αφήσαμε την ιστορία τόσο αδιάφορα να τελειώσει σαν λίστα τραγουδιών στο αυτοκίνητο για να περάσει η ώρα, κατάλαβα ποια ήταν η ρίζα του προβλήματος.
Και το πρόβλημα τελικά ήμουν εγώ και μόνο εγώ. Γι’ αυτό και πολλαπλασιάζονταν τόσο γρήγορα όλες οι προβληματικές καταστάσεις. Επειδή από εμένα γεννιόντουσαν κι από μένα αναπαράγονταν δίχως τελειωμό. Κι αφού εσύ δεν καταλάβαινες, το μόνο που μπορούσες να κάνεις είναι απλά να συμμετέχεις σε όλο αυτό.
Μακάρι να ήξερα πιο νωρίς ποια ήταν η λύση για να ήμασταν ακόμα μαζί και για να μη βασανιζόμασταν άσκοπα. Αλλά όλα γίνονται για κάποιο λόγο κι είμαι υπέρ αυτού. Ίσως αν μέναμε μαζί ακόμα να μην είχα καταλάβει πως δε με αγαπούσα τόσο.
Οπότε καλύτερα που έφυγες, καλύτερα που έτρεξες μακριά μου γιατί με αυτόν τον τρόπο συνειδητοποίησα πως δε με εκτιμούσα. Πλέον με αγαπάω, με αγαπάω όσο πρέπει. Κατάλαβα τι αξίζω, τι μπορώ να δώσω, τι πρέπει να παίρνω πίσω. Και σίγουρα όλα αυτά δεν έχουν καμιά σχέση με το πάρε-δώσε το δικό μας.
Ό,τι είδους άνθρωπος και να είσαι τώρα εσύ, το μόνο που θέλω είναι να ξέρεις πως δεν άλλαξα. Η ίδια που γνώρισες είμαι, απλά σε μια έκδοση πιο βελτιωμένη. Ένας άνθρωπος που ωρίμασε και πλέον ξέρει τι ζητάει. Γι’ αυτό ο χωρισμός μας δεν πόνεσε τόσο. Επειδή χάνοντας εσένα, βρήκα εμένα. Επειδή βρίσκοντας εμένα, κέρδισα την αξιοπρέπειά μου.
Επιμέλεια Κειμένου Ειρήνης Κ.: Πωλίνα Πανέρη
