Όλοι με το κινητό στο χέρι κι επικοινωνία μηδέν

Σταθερό σημείο συνάντησης των περισσότερων αποτελούν τα καφέ. Ο καφές άλλωστε είναι η αγαπημένη συνήθεια που ποτέ δεν παλιώνει και μας κρατά σε επαφή. Αν όμως ρίξετε μια ματιά γύρω σας, το πιθανότερο είναι να περιτριγυρίζεστε από παρέες που δεν ανταλλάσουν κουβέντα.

Δε φταίει που δεν έχουν κάτι να πουν. Δεν είναι που δεν επιζητούν την επαφή. Ίσα-ίσα, θέλουν πολύ να επικοινωνήσουν με όλους και να μάθουν τα νέα τους, να μοιραστούν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους. Μόνο που μοιάζει να ενδιαφέρονται περισσότερο για τα έξυπνα τηλέφωνά τους παρά γι’ αυτόν που έχουν απέναντί τους.

Θα δείτε ανθρώπους κολλημένους πάνω από μια οθόνη, απασχολημένους με το να διαβάζουν τις τελευταίες δημοσιεύσεις των «φίλων» τους και να ενημερώνουν το status τους, συχνότατα συνοδευόμενο κι από φωτογραφίες για του λόγου το αληθές. Ώρες-ώρες φαίνεται πως οι άνθρωποι που κάθονται μαζί τους στο τραπέζι  εξυπηρετούν μόνο την ανάγκη τους για ομαδική selfie, ώστε όλοι να δουν πόσο κοινωνικοί είναι.

Όταν τελειώσουν με τα updates, σερφάρουν σε διάφορες σελίδες, χαζεύουν αστεία βίντεο και γελάνε μόνοι τους ή θυμούνται ότι υπάρχουν κι άλλοι δίπλα τους και τους δείχνουν το αστείο για να γελάσουν μαζί. Μια μόνο κοινή στιγμή και μετά πάλι χάνονται μέσα στη φωτεινότητα της οθόνης τους.

Πόσο περίεργο είναι αυτό, αλήθεια; Κανονίζεις ραντεβού για καφέ, ποτό, φαγητό, για να δεις έναν άνθρωπο, να βγεις λίγο απ’ το σπίτι, να ξελαμπικάρεις απ’ τη δουλειά και δε δίνεις καμία σημασία σ’ αυτόν που έχεις απέναντί σου. Γιατί βγήκες λοιπόν; Γιατί να μπει κάποιος στη διαδικασία να ετοιμαστεί, να σκεφτεί ποιο μπαρ του αρέσει και να ψάξει για ελεύθερο τραπέζι, αν στο τέλος κάνει ό,τι έκανε και στο σπίτι του με αχτένιστα μαλλιά και την άνεση της πιτζάμας του;

Τι μας προσφέρει η τεχνολογία που δεν μπορεί να το προσφέρει η άμεση επαφή με έναν άνθρωπο; Πώς είναι δυνατόν να είναι προτιμότερη η όποια επικοινωνία εξ αποστάσεως κι όχι η πραγματική, ζεστή αίσθηση της συνομιλίας πρόσωπο με πρόσωπο, όπου μπορείς ν’ αγγίξεις και να νιώσεις τον άλλο; Χάνουμε σταδιακά την δεξιότητα μας στη face to face επαφή;

Ίσως απ’ την άλλη να μην είναι τόσο ανησυχητικά τα πράγματα και να πρόκειται απλώς για μια τάση της εποχής, όπως ήταν κάποτε τα μπουφάν fly ή οι αναπάντητες κλήσεις για να στείλεις στον άλλο το μήνυμα ότι τον σκέφτεσαι. Ίσως αν έμπαινες σε ένα καφενείο τη δεκαετία του ’60 να ήταν όλοι σκυμμένοι πάνω από μια εφημερίδα και τώρα να ζούμε την εξέλιξη αυτής της συνήθειας.

Μπορεί και μόνο η αίσθηση πως έχουμε κι άλλα άτομα γύρω μας να μας ηρεμεί, να μας κάνει να νιώθουμε πως έχουμε κάποιον που θέλει να περνάει το χρόνο του με μας κι ας ασχολούμαστε με κάτι που δεν τον συμπεριλαμβάνει. Ή ίσως και να τον συμπεριλαμβάνει. Πέρα απ’ τα tag και τις φωτογραφίες, δεν έτυχε ποτέ να μιλάς με μηνύματα με κάποιον που βρισκόταν στο ίδιο σπίτι μ’ εσένα; Μόνο και μόνο επειδή βαριόσουν να σηκωθείς και να περπατήσεις την εξουθενωτική απόσταση των τριών μέτρων ως το άλλο δωμάτιο!

Φερόμαστε περίεργα χάρη στην τεχνολογική εξέλιξη. Όμως έχουμε πλέον τη δυνατότητα να επικοινωνούμε με περισσότερους ανθρώπους πολύ συχνότερα απ’ ό,τι στο παρελθόν. Δε θα χρεωθούμε υπεραστικό τηλεφώνημα για να μιλήσουμε μια στο τόσο με το θείο μας στην Αμερική ούτε χρειάζεται να περιμένουμε ως τα Χριστούγεννα για να στείλουμε στη φίλη μας απ’ τη Γαλλία μια κάρτα ή ένα γράμμα.

Μπορούμε να στείλουμε ένα e-mail την ώρα που αράζουμε στο καφέ παρέα με τον κολλητό και να διαβάσουμε τα νέα της συμμαθήτριάς μας που έφυγε για σπουδές στην Κρήτη και πια την βλέπουμε μόνο μέσω social media.

Είναι ο καλύτερος τρόπος που έχουμε για να ερχόμαστε κοντά με όσους λείπουν, αρκεί κι όσοι είναι κοντά μας να είναι παρόντες.