Τις ώρες που ο υπόλοιπος πληθυσμός στη γη μετράει πρόβατα για να κοιμηθεί, εγώ και το σινάφι μου μετράμε φόβους.
Οι φόβοι, σε αντίθεση με τα πρόβατα, όταν μετρώνται αναπαράγονται με πρόοδο γεωμετρική και μάλιστα προς πάσα κατεύθυνση.
Και ενώ τα πρόβατα, με τη φαντασία σου τα βάζεις σε μια σειρά και περνάνε υπάκουα το φράχτη, οι φόβοι αρχίζουν να τρέχουν ανεξέλεγκτοι, καταπατώντας κάθε αμόλυντη σπιθαμή στα λιβάδια του μυαλού σου.
Έχω ξοδέψει αμέτρητο παραγωγικό χρόνο, όπου δεν κάνω τίποτε άλλο παρά να φοβάμαι.
Σα δαιμόνια ξεπετιούνται οι φόβοι από μέσα μου παντού.
Έρχεται ο φόβος, μου φεύγει η ζωή. Και τότε, ό,τι μου απομένει είναι να είμαι είτε άρρωστη είτε μόνη είτε σχεδόν νεκρή.
Το γελοίο του πράγματος είναι ότι το φόβο μου τον προκαλώ στον εαυτό μου αυτοβούλως και πανηγυρικώς.
Αντί να προσπαθήσω να ζήσω τα όνειρα μου, αφήνομαι να ζω τους φόβους μου.
Το εργαστήρι παραγωγής τον φόβων μου είμαι εγώ.
Εξού κι αν διέθετα λίγη φαντασία ακόμη, είμαι βέβαιη πως θα είχα παραλύσει από τους φόβους μου ολοσχερώς.
Ακόμη κι αν κλείσω τα μάτια μου, το ρημάδι το μυαλό μου δεν καταφέρνω να το σφαλίσω ποτέ.
Αυτό το άτιμο προσωπικό κατασκεύασμα, μου φορτώθηκε στο σβέρκο από όταν ήμουνα παιδί.
Πολύ αργότερα η αποφράδα μου συνήθεια με έβαλε σε υποψίες, σχετικά με τη φύση και τη χρησιμότητα στων φόβων την υποταγή.
Τώρα πια ξέρω πως εφηύρα το φόβο, επειδή φοβάμαι να ζήσω την πραγματική ζωή.
Όλα αυτά που φοβάμαι, γίνονται μερικοί καλοί λόγοι, να παραμένω ακίνητη. Και η ακινησία, έχω καταλάβει, πως με γλιτώνει από την απογοήτευση και την κακή κριτική.
Αφού παραλυμένη από το φόβο μου δεν κάνω τίποτα ποτέ, δεν κινδυνεύω από καμία λανθασμένη επιλογή.
Ο φόβος είναι ένα θεσπέσιο άλλοθι για να αποσπάσουμε την προσοχή από μια δυσάρεστη ζωή.
Ένας ακριβός αντιπερισπασμός, για ότι δεν αντέχουμε να αντιμετωπίσουμε ευθέως και δυναμικά.
Καταλαβαίνετε λοιπόν, ότι ο μεγαλύτερος φόβος είναι ο φόβος μας να ζήσουμε.
Εγώ τουλάχιστον αυτό ψυχανεμίζομαι για μένα, δυστυχώς.
Πως με βολεύει να παραλύω από φόβο δηλαδή. Κι έτσι να φεύγω από το παρόν μου, σαν από αυτό να θέλω να απαλλαγώ.
Από την άλλη, διαπιστώνω πως στην πραγματικότητα υπάρχουν πολύ λίγα τέρατα, που να αξίζει να φοβόμαστε για αυτά.
Η ειρωνεία όμως είναι πως αυτά ίσως δεν τα γνωρίζουμε καν.
Συνήθως φοβόμαστε για ζητήματα γνωστά, που για κάποιον περίεργο λόγο τα λαχταρούμε εξίσου πολύ με όσο τα φοβόμαστε.
Για αυτό και όσοι ξέρουν λένε πως εκεί που φοβάσαι να πας, εκεί σε περιμένει αυτό που αναζητάς.
Και ναι, υπάρχουν μέρες, που ξημερώνουν πιο ευτυχισμένες, από τις υπόλοιπες.
Είναι εκείνες που καταφέραμε να νανουρίσουμε τους φόβους μέσα μας. Κι ας είναι τόσο σπάνιες, όσο και ακριβές.
Τις μέρες εκείνες θυμάμαι πως είναι να ζω. Να δοκιμάζω, να ρισκάρω κι ας αγωνιώ.
Τις μέρες που δεν φοβάμαι ανακαλύπτω τι θέλω να είμαι εγώ: Ένα πρόβατο από του φόβου το κοπάδι, επιτέλους, απολωλό.
Συντάκτης: Ιωάννα Λιζάρδου
