Εκείνοι που χαρίζουν την καρδιά τους σε πολλούς

Είναι κι εκείνοι οι ιδιαίτεροι άνθρωποι, εκείνοι οι ασυμβίβαστοι, που ζητούν απαιτητικά, μόνο τα πάντα από τη ζωή. Τα θέλουν όλα και τα διεκδικούν χωρίς αναστολές, χωρίς ενδοιασμούς, με μια ακόρεστη δίψα λες και δε θα προλάβουν να γευτούν τίποτα απ’ όλα αυτά πάνω στα χείλη τους. Και φυσικά δε συμβιβάζονται με ημίμετρα και μισές, ανολοκλήρωτες καταστάσεις. Ούτε με ανθρώπους που δεν μπορούν να τους προσφέρουν κάτι λιγότερο από το «όλα». Και η αλήθεια είναι ότι ζητούν πολλά και μοιάζουν να τα ικετεύουν ατελέσφορα από έναν μόνο άνθρωπο. Για ν’ αποκτήσουν όσον το δυνατόν περισσότερα από εκείνα που τους συγκινούν, μέσα από περισσοτέρους όμως ανθρώπους. Έντονες νοητικές συνάψεις, ρίγη συγκινήσεων, βαθιά αγγίγματα στην ψυχή, έρωτα που τους τσακίζει, εξοντωτικό πάθος που τους κατακερματίζει, ανελέητη ανάγκη για βαθύτερη επικοινωνία.

Διαπιστώνουν λοιπόν, ότι κανείς δεν μπορεί να τους προσφέρει όσα πολλά επιθυμούν και ονειρεύονται. Κι αρχίζουν οι μάταιες κι απελπισμένες αναζητήσεις τους για να βρουν σε περισσοτέρους ανθρώπους αυτά που ο ένας μόνο, δεν μπορεί να τους προσφέρει. Κι οι σχέσεις υφαίνονται πολλές, παράλληλες, μυστικές κι ανομολόγητες. Μπλεγμένες στα δίχτυα της μονόπλευρης κατά βάση, υποκρισίας και της ακούσιας εξαπάτησης. Και κάπου εκεί αρχίζουν οι ατέλειωτες μεταμφιέσεις, οι ατάλαντοι ρόλοι, τα θλιβερά γκρίζα παρασκήνια και τέλος οι απονομές των βραβείων. Εκείνων, για τα πιο επιτυχημένα προσωπεία που φορέθηκαν χωρίς δισταγμούς πάνω στις πιο όμορφες προσδοκίες των άλλων.

Γιατί ξέρουν κι εκείνοι, ότι ο ένας θα τους χαρίσει τη δυνατή επικοινωνία που ποθούν, αλλά δε θα μπορέσει να τους εμπνεύσει το έντονο πάθος, που χωρίς αυτό δεν ζουν. Κάποιος άλλος θα τους προσφέρει το έντονο πάθος, αλλά όχι τη βαθύτερη επικοινωνία που θα τους συγκινήσει. Ο άλλος θα τους προσφέρει ηρεμία, γαλήνη, αποδοχή. Κι ο άλλος την αδιάλειπτη κίνηση, την αμφισβήτηση, την ενέργεια που δίνει νόημα και σκοπό για να προχωρήσουν νικώντας την επίπεδη γραμμή της ζωής. Δίνοντάς της λίγη ενέργεια για μια ανεπαίσθητη κίνηση προς τα πάνω.

Είναι ίσως επειδή και οι ίδιοι κάπου μέσα τους αισθάνονται μισοί, άπληστοι και διαρκώς ανικανοποίητοι. Με μια ακόρεστη δίψα να τρυγήσουν τις φευγαλέες στιγμές της ζωής, που τις νιώθουν ξέφρενα να ξοδεύονται και να κατακρημνίζονται στο έρεβος του παρελθόντος. Γιατί δε θέλουν να τους ξεφύγει μέσα από τα χέρια τους ούτε ένα ασήμαντο κι αθόρυβο δευτερόλεπτο. Να μη γλιστρήσει από τη ζωή τους ούτε μια στάλα ευχαρίστησης που ίσως ταχτεί προορισμένη να εξατμιστεί χωρίς νόημα. Και τρέχουν πίσω από το χρόνο, για ν΄ αδράξουν τις μέρες που περνούν και χάνονται αδιάφορες και ανούσιες. Για να στείψουν λίγες σταγόνες πεμπτουσίας, καθώς χαράσσουν την πορεία τους μέσα στον χρόνο.

Γιατί τελικά, όλα αυτά που ζητούν κι έχουν ανάγκη, είναι όλα αυτά που και οι ίδιοι έχουν μέσα τους. Τα εκατοντάδες σκόρπια κομμάτια τους, τα πολλά τους ετερόκλητα, ανομοιογενή κι αταίριαστα που τους βασανίζουν καθώς εγείρονται μανιασμένα κι έτοιμα να απαιτήσουν. Καθώς τους ζητούν ατέρμονα και διεκδικητικά να λάβουν ικανοποίηση από την κενή κι επίπεδη ζωή τους. Θύματα του ίδιου του πολυσύνθετου εαυτού τους, λοιπόν. Εκείνου που δεν ησυχάζει ποτέ, που δεν καταλαγιάζει με τίποτα, που δεν κατευνάζει τα «θέλω» του με κανένα «πρέπει».

Ξέρουν και οι ίδιοι, ότι ανήκουν σ΄ εκείνους τους πολυσχιδείς ανθρώπους, που χαρίζουν την καρδιά τους σε πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα. Για να πάρουν από τον καθένα, ό,τι έχουν ανάγκη περισσότερο. Επιβεβαίωση, αποδοχή, εγκεφαλικό σκίρτημα, πάθος, νέους έρωτες, ιδιαίτερη επικοινωνία. Ξέρουν όμως, ότι όλα αυτά έρχονται σε μετωπική σύγκρουση με όλα αυτά που υποσυνείδητα έχουν φυτευτεί μέσα τους. Με τους κοινωνικούς κανόνες και τις αντιλήψεις για το τι είναι ηθικά αποδεκτό ή μη. Κι αναρωτιούνται πάντα  αν μπορούν ν’ αδιαφορήσουν για την ηθική και τα απόλυτα όρια του δεσμευτικού έρωτα. Αν έχουν την τόλμη και τη δύναμη να ξηλώσουν τους συμβατικούς κανόνες τους, προκειμένου να τους ράψουν ξανά από την αρχή στα μέτρα τους. Για να χωρέσουν μέσα τους όλα αυτά τα αρίφνητα που κραυγάζουν και ποθούν. Κι εκείνοι λένε ότι μοιάζουν με τα όνειρά τους!

Γιατί τελικά: «Θα σου πω κάτι… Οι σκέψεις δεν είναι ποτέ ειλικρινείς. Οι συγκινήσεις είναι.»

«Για να είμαστε ευτυχισμένοι, πρέπει να μη μας απασχολούν πολύ οι άλλοι.» Albert Camus.