Η ώρα είναι λίγο μετά τις δύο το βράδυ και με βρίσκει να τρέχω για να προλάβω τον τελευταίο συρμό του μετρό.
Ενώ στριμώχνομαι για να χωρέσω σε κάποιο από τα βαγόνια του, στέκομαι σε απόσταση αναπνοής από μια παρέα που όλα τα μέλη της ταρακουνούν με τα βαριά ντεσιμπέλ ένα εμφανώς ζαλισμένο πλήθος επιβατών.
– Εσύ δε θεωρείσαι σε σχέση, αφού βγαίνεις μόνος σου, είσαι κάτι σαν ελεύθερος δεσμευμένος, λέει η μια κοπέλα σε έναν από τους νεαρούς,
Και με αυτή την φράση τον πιάνει η άκρη του ματιού μου, να κουνάει λυπημένος συγκαταβατικά το κεφάλι. Η κοπέλα συνεχίζει τη κουβέντα με διάφορες συμβουλές για τη σχέση του -μειώνοντας τα ντεσιμπέλ αυτή τη φορά- σε όλη την διάρκεια της διαδρομής.
Μέχρι να φτάσω σπίτι μου εκείνο το βράδυ, στο μυαλό μου είχε κολλήσει μία φράση που άκουσα από τη συμβουλευτική της νεαρής, στο νεαρό και όλο το βαρύ φορτίο που τη συνοδεύει.
Αυτή η φράση που που ακούς και αναρωτιέσαι αν κάπου κάποτε συνέβη και σε σένα.
«Από τη στιγμή που γίνεσαι ζευγάρι με κάποιον είσαι υποχρεωμένος να κυκλοφορείς πάντα και παντού μαζί του.»
Λες και με έναν μαγικό τρόπο το δύο, γίνεται ένα.
Σαν να σβήνει όλο σου το παρελθόν, πράγματα που σου άρεσαν να κάνεις, ταινίες που ήθελες να δεις, μπαράκια που σου άρεσε να συχνάζεις και ξαφνικά είστε μια και μοναδική οντότητα!
Είναι πια τόσο παρωχημένη σαν σκέψη, που αν τολμήσεις να βγείς μόνος, το πρώτο που σε ρωτάνε είναι γιατί δεν ήρθε το αμόρε μαζί.
Σαν να του επιβάλλει κάποιος κανόνας να με ακολουθεί σε κάθε μου βήμα, φύλακας και προστάτης.
Λες και είναι η αγαπημένη μου τσάντα, που θα κοιτάξω να την συνδυάσω με ό,τι και αν φοράω, μόνο και μόνο για να τη παίρνω μαζί μου κάθε φορά που βγαίνω για τις τσάρκες μου.
Αυτή η μάλλον εξαναγκαστική ενοποίηση, δύο σε ένα, είναι τόσο αστεία μερικές φορές που αναρωτιέσαι αν είναι και εξοντωτική.
Όπως εκείνη τη μέρα που βγήκα από ένα δοκιμαστήριο εσωρούχων, για να αντικρίσω έναν άντρα φορτωμένο με σακούλες να περιμένει να δώσει την έγκρισή του σε αυτό που θεωρούσε ως το κατάλληλο σουτιέν για την καλή του. Σουτ καλέ, μην αδικήσουμε και το εσώρουχο.
Μια σχέση ευδοκιμεί όταν αυτοί που τη συνθέτουν διατηρούν κοινά αλλά κυρίως ατομικά ενδιαφέροντα.
Πολλοί θεωρούν λανθασμένα ότι, όταν είσαι σχέση πρέπει να σιγοντάρεις τον άλλον σε κάθε του κίνηση.
Ταυτόχρονα πιστεύουν ότι άπαξ και δηλώσεις τι δεν σου αρέσει στον άλλον και τις ανάγκες του, θα καταλήξετε χωρισμένοι.
Δεν είναι λίγοι και αυτοί που θεωρούν πως το να βγεις για ένα απλό καφέ με την κολλητή σου, είναι η πρώτη ένδειξη ότι ο δεσμός σου έχει αρχίσει ήδη να παίρνει την κάτω βόλτα.
Ας χαλαρώσουμε λίγο, το παρόν μια σχέσης δε μπορεί έτσι εύκολα να ακυρώνει ένα παρελθόν.
Το να είσαι συνεχώς με τον άλλον στην αρχή μιας σχέσης είναι απολύτως λογικό και ίσως και απαραίτητο, εκτός των άλλων για να μπορέσετε να γνωριστείτε και καλύτερα.
Όταν όμως αυτή η αποκλειστικότητα συνεχίζεται με την ίδια ένταση, τότε μάλλον χρειάζεται να προσέξεις λίγο μήπως η ανασφάλεια σου, σ’έχει μετατρέψει σε βδέλλα που δεν αφήνει χώρο ούτε για την αναπνοή σου.
Γιατί αν ο φόβος της μοναξιάς σε κάνει να διψάς για ασφάλεια και μόνο, θα καταλήξετε τελικά να νιώθετε όχι ελεύθεροι δεσμευμένοι, άλλα σίγουρα ελεύθεροι πολιορκημένοι.
Συντάκτης: Μαρία Τριγώνη
