Βρήκα την απάντησή μου στο δισταγμό σου. Κατάλαβα όλα όσα ήθελες να μου πεις αυτές τις λίγες στιγμές που φοβόσουν να ξεστομίσεις τις λέξεις σου. Τα κατάλαβα όλα κι όμως νευρίασα με το δισταγμό σου. Εκνευρίστηκα με τη δειλία σου και δεν ήθελα να σου δείξω πως στην πραγματικότητα τα είχα καταλάβει όλα. Πως δε χρειαζόταν να πεις λέξη.
Δε με νοιάζει αν μετάνιωσες ή αν θα τα άλλαζες όλα αν μπορούσες. Με νοιάζει που τη στιγμή που έπρεπε, δεν έκανες τίποτα για να μείνω. Κι αυτές οι στιγμές ήταν πολλές. Όχι να τρέξεις από πίσω μου σε ηλίθιους τσακωμούς ή να έρθεις βράδυ κάτω απ’ το σπίτι μου και να βαράς κουδούνια. Ήξερες απ’ την αρχή πως αυτά τα θεωρώ θεατρινισμούς που δεν ταιριάζουν στα δικά μου μέτρα και σταθμά.
Το μόνο που ήθελα πάντα ήταν αυτά τα μικρά, καθημερινά, ηλίθια πράγματα που επικυρώνουν αυτό το «μαζί». Δίστασες να μου κρατήσεις το χέρι στο δρόμο, να με φιλήσεις, να με αγκαλιάσεις. Να βγούμε και να κάτσεις δίπλα μου. Άφησες κενό μεταξύ μας για να προφυλαχτείς από τα αυτονόητα. Για να προφυλαχτείς από ‘μένα.
Δε με γνώρισες στους φίλους σου, ούτε στην οικογένειά σου σαν τον άνθρωπό σου. Κι ας ξημεροβραδιαζόσουν μαζί μου, κι ας μιλούσαμε όλη μέρα, κάθε μέρα. Δε βγήκαμε ποτέ όλοι μαζί, δε μοιραστήκαμε ούτε ένα τσιγάρο, ούτε μια ανησυχία. Ούτε καν ένα αθώο γέλιο που τίποτα δε θα σου κόστιζε. Ούτε αυτό δε μου το επέτρεψες. Κι όλα εξαιτίας του δισταγμού σου.
Δε μου επέτρεψες να γίνω κομμάτι σου. Δίστασες να μου ανοιχτείς, να μου επιτρέψεις να δω τη μαυρίλα που κρύβεις μέσα σου, λες. Δε μου έδωσες χώρο, ούτε και χρόνο να σου δείξω τι έχω μέσα μου. Να σου δείξω αν μπορείς να μ’ εμπιστευτείς ή όχι. Δε με άφησες να σου αποδείξω την αξία μου.
Δίστασες ακόμα και να μου πεις σ’ αγαπώ, σ’ έφαγαν τα αστεία γλυκόλογα, που πάντα κορόιδευες. Φοβήθηκες να πεις τη ρημάδα αυτή λέξη κι ας ήξερες ότι το ένιωθες. Τι έγινε; Τόσο πολύ σε τρόμαξαν τα συναισθήματά σου; Αφού έβλεπες πόση ανάγκη είχα να το ακούσω κι ας το ήξερα. Είναι αυτή η ρημάδα η επιβεβαίωση. Εξάλλου ποτέ δεν είπα ότι είμαι ο τέλειος άνθρωπος. Φυσικά και σε είχα ανάγκη να το ξεστομίσεις. Είχα ανάγκη να σ’ ακούω να το λες.
Για όλα αυτά κι εγώ δε σε συγχωρώ. Δε θέλω να γυρίσεις. Δεν αντέχω ανθρώπους στη ζωή μου που βολεύονται στη μετριότητα. Εγώ τα θέλω όλα κι αν γίνεται ακόμα περισσότερα. Θέλω όλα να τα ζω με πάθος και χώρος για δισταγμούς δεν υπάρχει. Χώρος γι’ ανθρώπους σαν εσένα δεν υπάρχει.
Βλέπεις αγάπη μου, εγώ πρώτα πράττω και μετά σκέφτομαι αν θα φάω τα μούτρα μου. Έμαθα όλα να τα ζω με πάθος κι ένταση. Ακόμα κι αυτά που η ένταση δεν τους αρμόζει και τα διαλύει. Γιατί έμαθα να απαλλάσσομαι απ’ τους φόβους μου και να ζω, όχι απλά να υπάρχω.
Ο δισταγμός σου δε μου ταιριάζει γιατί απλά πάει πακέτο με συμβιβασμούς κι εγώ είμαι απ’ τη φύση μου πλάσμα ασυμβίβαστο και ξεροκέφαλο. Νευριάζω με ανθρώπους σαν εσένα, που αφήνουν τη ζωή να περνά μπροστά απ’ τα μάτια τους.
Γι’ αυτό και δε χρειάζεται να το παιδεύω άλλο. Η απάντηση που ζητούσα είναι ξεκάθαρη πια. Αντίο.
Συντάκτης: Κατερίνα Καλή
