Αγαπητή Σουσού ,
Η δική μου ιστορία ξεκινά αρχές καλοκαιριού 2013. Με μένα να βγαίνω στα 24 μου, πλήρως και παντελώς ανανεωμένη, από μια σχέση έξι χρόνων που έληξε όμως χωρίς κλάματα υστερίες κι όλα τα συναφή! Αυτός… αχ αυτός!!!
Ανανεωμένος κι ο ίδιος στα 28 του. Μετά από σχεδόν ένα χρόνο, ελευθερίας και ξεσαλώματος, αφού έληξε η πρώτη του και μάλιστα εννέα χρόνων σχέση!
Γνωριμία γρήγορη κι έντονη απ΄το πρώτο κιόλας λεπτό. Σε γνωστό ελληνάδικο της Θεσσαλονίκης. Μετά από κάποια πολιορκία, έπεσα Σουσού μου. Κι έπεσα σαν ώριμο φρούτο. Σαν να τον περίμενα ή να τον ήξερα μια ολόκληρη ζωή. Σαν να τον είχε ανάγκη όλο μου το είναι. Αυτό ήταν. Έρωτας!
Έρωτας δυνατός, παρορμητικός, θυελλώδης, εκρηκτικός. Τα πάντα. Απ΄το πρώτο φιλί, δεν ξεκολλήσαμε ούτε λεπτό.
Στα τηλέφωνα όλη μέρα, μπάνια βόλτες και διακοπές στο νησί. Το νησί μας! Αξέχαστες. Έφτασε όμως και το φθινόπωρο και μαζί μ’αυτό αλλαγές. Πολλές! Ήρθαν έτσι οι συγκυρίες τότε, που εγώ βρέθηκα κοντά στην περιοχή του μ’ένα σπίτι επιπλωμένο έτοιμο για μας. Ούτε 3 μήνες μαζί τότε κι αποφασίζουμε να συζήσουμε. Χαμός! Όχι απ΄τους δικούς μου… αλλά από κείνου. Μεγάλη κόντρα.
Φίλοι, γνωστοί και κυρίως οικογένεια: «Ποιά είναι αυτή; Πού την ξέρεις και θα μείνεις κιόλας μαζί της; Εμείς τόσα χρόνια ξέραμε κι αγαπούσαμε την Κ. που ήσασταν μαζί κτλ.» Φωνές. Που προσπαθήσαμε πολύ να βάλουμε στην άκρη αλλά δυστυχώς δεν είναι πάντα εύκολο. Λόγω της μετακόμισης λοιπόν κι αφού βρισκόμαστε πιο κοντά στα δικά του μέρη, γινόμαστε παρέα με την δική του.
Κι εκεί αρχίζουν τα καλά. Από την πρώτη στιγμή πόλεμος. Για το οτιδήποτε. Γιατί μιλάω έτσι, γιατί είμαι κτητική μαζί του, γιατί του δείχνω τόση αδυναμία. Γιατί, γιατί, γιατί; Γιατί απλά δεν είμαι η Κ. που ξέρουν κι εμπιστεύονται-σαν τη διαφήμιση ένα πράγμα-. Κι έτσι μαζί με όλα αυτά αρχίζει κ ο εμφύλιος μεταξύ μας. Και να σου εκεί που ζούσαμε τον μεγάλο έρωτα, να μετατρέπεται το σπίτι σε εμπόλεμη ζώνη. Γιατί έτσι είναι όλα αυτά τα δυνατά. Δυνατά σε όλα τους!
Έτσι λοιπόν φτάνουμε στα Χριστούγεννα (καλή ώρα) του 2013-2014, να μου λέει πως δεν αντέχει άλλο την αγάπη μου κι ότι τον πνίγει. Πολλά έπαιξαν τον ρόλο τους και σε μεγάλο βαθμό είχε δίκιο.
Στα πατώματα (κυριολεκτικά εγώ) αλλά σωτηρία δεν έβλεπα. Για να μην τα πολυλογώ, περνά δυο βδομάδες περισυλλογής ο κύριος κι αφού έχει μαζέψει κάθε ίχνος προσωπικών του αντικειμένων απ΄το σπίτι μας. Βάζει σε μια ζυγαριά εμάς κι απ’την άλλη την πίεση που ένιωθε συν πάντα το αγαπητό παρεάκι του, που δε με θέλει. Και παίρνει την απόφαση να συνεχίσουμε. Αλλιώς όμως. Κι’ αυτό το αλλιώς ποτέ δε το χώνεψα!
Δεν επέστρεψε ποτέ τα πράγματα στο σπίτι μας κi ούτε έμενε κάθε μέρα. Προσωρινά υποτίθεται, άλλα όπως πάντα το προσωρινό έγινε μόνιμο. Περνά ο καιρός κι από χειρισμούς της τεχνολογίας, βγαίνει στο φως μεγάλη βρώμα για εκείνον. Πως τις πρώτες μέρες του μεγάλου μας έρωτα τσιλιμπούρδιζε ακόμη με μια μικρή του ιστορία, το γνώριζα. Το είχα μάθει στις αρχές κι έδωσα τόπο στην οργή, γιατί ήταν όντως πολύ νωρίς. Αλλά δεν έμεινε μόνο σ’αυτό. Όσο ήμασταν μαζί μέχρι τότε λοιπόν, συνομιλούσε και βρισκόταν ακόμη με μια απ’τις διάφορες που είχε πριν τη σχέση μας, για να περνά την ώρα του.
Αυτό ήταν με τσάκισε! Μεγάλο χαστούκι. Δεν το περίμενα. Μπορεί όντως να είχαμε τις εντάσεις μας, αλλά ποτέ δεν έσβησε το πάθος μεταξύ μας. Δεν είχε λόγο να κάνει κάτι τέτοιο τόσο καιρό! Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχα ακούσει, δεχτεί, ανεχτεί κι αλλάξει πολλά για να’μαι μαζί του. Ακόμα κι εκείνον τον χριστουγεννιάτικο χωρισμό, που με είχε κάνει κομμάτια! Όμως αυτό με διέλυσε.
Αλλά δε πτοήθηκα Σουσουυυ… Συνέχισα! Γιατί φαίνεται δεν έφτανε ακόμη τότε αυτό για να μου ανοίξει τα μάτια. Έτσι μετά τα μιας βδομάδας, παρακάλια του. Ξανά μαζί! Και συνέχισε να περνά ο καιρός έτσι. Στα ίδια. Με πολλές εντάσεις και τα ίδια προβλήματα απ’τους δικούς του. Με εμένα να έχω κουραστεί κι απ’τα διάφορα δικά μου αλλά κι απ’την όλη κατάσταση που κάθε άλλο, παρά καλυτέρευε με τους φίλους του. Έκανα τα αδύνατα, δυνατά για να με συμπαθήσουν, αλλά μόνο το αντίθετο κατόρθωνα. Ποτέ δε κατάλαβα γιατί τόσο μένος. Ένιωθα την αδικία να με πνίγει.
Τον είχα συνέχεια στο παράπονο να κάνει κάτι επιτέλους. Να μιλήσει, να φτιάξει τα πράγματα αλλά τίποτα! Δεν έπαψα όμως στιγμή να τον αγαπάω, να τον νοιάζομαι, να τον φροντίζω, να μαι ερωτευμένη! Να τον έχω Θεό μου! Μόνο μες στην αγκαλιά του τα ξεχνούσα όλα. Δεν ξέρω πως τα κατάφερνα. Ίσως και λίγο άρρωστο στην τελική.
Όμως έτσι ένιωθα. Oτι μπορώ να παλέψω με όλα τα θηρία αν χρειαστεί για εκείνον, για ‘μας. Γιατί ok, έδειξε πολλά άσχημα, αλλά σίγουρα είχε και τα καλά του! Με στήριζε με τον τρόπο του. Κι’ αυτά τα μάγια που ασκούσε πάνω μου με τη γοητεία του, δεν έλεγαν να τελειώσουν με τίποτα!
Φτάνουμε λοιπόν στο σήμερα. Φετινά Χριστούγεννα, κι εμείς μετράμε ενάμιση χρόνο σχέσης. Με τα καλά της, τα τρελά της κι όλα τα σχετικά που ανέφερα. Ένα ωραίο απόγευμα κι ενώ απ’την προηγούμενη ήμασταν ψιλοτσακωμένοι και τον ψάχνω όλο το βράδυ, έρχεται ο κύριος να μου ζητήσει και πάλι χωρισμό. Γιατί λέει αυτή την φορά δεν αντέχει άλλο την κατάσταση με τους δικούς του. Η οποία δεν βλέπει να αλλάζει. Και μπορεί όπως λέει να μην έφταιγα εγώ αλλά δεν αντέχει να μην τους έχει στη ζωή του γι’αυτό διαλέγει εκείνους όσο άδικο κι αν είναι για μένα!
Ακούς; Όσο άδικο κι αν είναι. Πέρασα δηλαδή, άντεξα και ξεπέρασα όλα αυτά, για να μου πει απλά διαλέγω αυτούς όσο άδικο κι αν είναι..;!
Όμως αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στα υπόλοιπα που είπε. Ότι δηλαδή έγινε ένα κλικ ξαφνικά μες στο μυαλό του. Σε μια στιγμή όλα, όσα ένιωθε τελείωσαν. Πως δεν έχει κανένα απολύτως πια συναίσθημα για μένα. Και πως όλα αυτά τα αντιλήφθηκε όταν το προηγούμενο βράδυ, με πρόδωσε για ακόμη μία και τελευταία φορά και πήγε με μία άλλη γυναίκα.
Το έκανε μαζί της κι αποφάσισε πως την ερωτεύτηκε κιόλας! Αυτό ήταν… ΚΡΑΚ!!! Έτσι ακούστηκε εκείνη την στιγμή μες στο μυαλό μου, την καρδιά μου, την ψυχή μου, το κορμί μου. Τα πάντα μου. Κρακ! Και θόλωσα και ξέσπασα και έσπασα τα πάντα. Όμως τίποτα δεν άλλαξε. Κενό. Ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ; Αυτό επικρατεί μέσα μου. Κι αν είναι ένας λόγος που σας γράφω αυτός είναι. Ψάχνω παντού γι’αυτό το έρμο γιατί.
Γιατί πρέπει να καταλήγουν κάπως έτσι πάντα αυτές οι σχέσεις; Γιατί να μην μπορούμε ποτέ να ζήσουμε αρμονικά με τον έρωτα της ζωής μας;
Γιατί πρέπει πάντα ο ένας να πληγώνεται τόσο κι ο άλλος απλά να συνεχίζει τη ζωή του αναίμακτα;
Αγαπημενότατή μου Άγνωστη Χ,
κατ’αρχήν θα θελα να σε ευχαριστήσω για το σύντομο μήνυμά σου.
Έχω ξεκινήσει να το διαβάζω και υπολογίζω να το τελειώσω του χρόνου τέτοια εποχή, να ‘μαστε καλά.
Ελπίζω μέχρι τότε να μην τραβιέστε ακόμα με τον δικό σου, γιατί πραγματικά σε έχω ικανή.
Ελπίζω επίσης η νέα χρονιά να σε κάνει να δεις τα πράγματα με μια πιο καθαρή ματιά και να μάθεις να κάνεις τις σωστές ερωτήσεις.
Για παράδειγμα
«Ποιος είναι ο πραγματικός έρωτας της ζωής μου;»,
«Πως θα έπρεπε να με κάνει να αισθάνομαι;»,
«Στις πόσες λέξεις είμαι;»
Αυτό που είχατε, μέχρι εκεί που άντεξα να διαβάσω, απέχει πολύ από αυτό που νομίζεις.
Άρα;
Συντάκτης: Μαντάμ Σουσού
