Τι κόλπο είναι πάλι κι αυτό που έχει σκαρφιστεί αυτό το διαολοfacebook; Σίγουρα όλοι όσοι έχετε λογαριασμό στο Facebook τουλάχιστον πάνω από ένα χρόνο θα έχετε παρατηρήσει πως κάθε μέρα σας έρχεται ειδοποίηση για να ανατρέξετε, όπως το λέει, να δείτε τι κοινοποιήσατε πέρυσι, πρόπερσι, ακόμα κι από την εποχή του χαλκού, «σαν σήμερα» στο χρονολόγιό σας. Από τότε εν πάση περιπτώσει που έχει ο καθένας τον λογαριασμό του στο πλέον δημοφιλέστερο κοινωνικό σάιτ όλων των εποχών, καταγράφονται τα πάντα και οι διαχειριστές του φροντίζουν να μας τα θυμίζουν.
Λες και δε θυμάμαι εγώ πότε τα βρόντηξα όλα και έφυγα για εκείνο το μεγάλο ταξίδι στην Αυστρία στο όνομα της καψούρας ή πότε τσακώθηκα με τη καλύτερή μου φίλη για εκείνον το μαλάκα που τη δούλευε ψιλό γαζί και της κοινοποιούσα διάφορα quotes μπας και ξυπνήσει! Περιμέναμε το Facebook να μας τα τρίβει όλα στα μούτρα. Ώρες ώρες μου θυμίζει τη μάνα μου, ρε φίλε με το: «Στα ´λεγα εγώ».
Και καλά να βλέπεις κάτι όμορφο που πέρασες και με χαρά να το δημοσιεύεις ξανά με αφορμή την επέτειο που σου χαρίζει αυτή η εφαρμογή. Το χειρότερο, για εμένα, είναι να σου δείχνει πόσο καλά ήσουν τότε με κάποιος ανθρώπους που τώρα δεν αντέχεις ούτε το όνομά τους να προφέρεις. Γιατί σου έδωσαν τόσο πόνο που σε έκαναν να τους σιχαθείς. Γιατί θυμάσαι πόσα και τι καλά έκανες για αυτούς και πόσο χαράμισες τον εαυτό σου για να τους έχεις πάντα ψηλά.
Βλέπεις τα καταθλιπτικά τραγούδια που ανέβαζες πριν δύο χρόνια σε μια φάση της ζωής σου όχι και τόσο ευχάριστη, και από τη μια στεναχωριέσαι που τα θυμάσαι και αυτομάτως νιώθεις ξανά αυτή τη μαυρίλα στη ψυχή, αλλά από την άλλη λες ψιθυριστά κι ένα μεγάλο μπράβο στον εαυτό σου που τώρα είσαι εδώ και πατάς γερά στα πόδια σου.
Γιατί όπως και να το κάνουμε, κάθε δυσκολία που περνάμε μπορεί να μας γονατίζει για λίγο, να μας τσακίζει όλο μας το είναι αλλά όταν περνάνε όλα αυτά και μένουν μόνο οι αναμνήσεις, είναι λες και ξαναγεννιέσαι από τις στάχτες σου. Και παίρνεις δύναμη να πας ακόμα πιο ψηλά αυτή τη φορά, πιο συνειδητοποιημένα. Μαθαίνεις πως είσαι γεννημένος για τα δύσκολα και τα δύσκολα μοιάζουν καμιά φορά τόσο αδύναμα μπροστά σου!
Τραγική ειρωνία πάντως αυτά τα «Σ´αγαπώ για πάντα» και τα καψουροτράγουδα που μοιραζόσουνα στον τοίχο σου με τόση χαρά κι υπερηφάνεια που νόμιζες πως είχες βρει τον άνθρωπο που θα σου κάλυπτε όλα τα κενά και θα σε έκανε μια ζωή να νιώθεις ξεχωριστός. Και κάπου εδώ σου σκάει μέσα σου η απορία: «Οι άλλοι τα βλέπουν, ή μόνο εμένα βασανίζει έτσι το Facebook;»
Τα βλέπουν. Αν φυσικά χρησιμοποιούν ακόμα τον ίδιο λογαριασμό, τα βλέπουν. Στο λέω εγώ εγγυημένα. Δόξα το Θεό δηλαδή, δεν έχουμε τέτοια θέματα διακρίσεων με το αγαπημένο μας φατσοβιβλίο. Όλους μας αντιμετωπίζει σαν ίσο προς ίσο. Σου λέει φιλαράκι πάρε να δεις τι μαλακίες κοινοποιούσες και τράβα μια βόλτα μέχρι τον τοίχο (τον κανονικό αυτή τη φορά, με τα τούβλα) και δώστου μια χειραψία με το κεφάλι σου, έτσι για να μη ξεχνιόμαστε κιόλας.
Το αν αισθάνεται όπως εσύ, ή καλύτερα ή χειρότερα, λυπάμαι αλλά δεν είμαι η κατάλληλη να στο πω. Ο καθένας αντιμετωπίζει την κάθε ανάμνηση διαφορετικά. Άλλοι γελάνε, άλλοι κλαίνε και άλλους δεν τους αγγίζει καν. Έχει να κάνει και λίγο με το βαθμό αναισθησίας που κουβαλάει ο καθένας στη καμπούρα του.
Πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να γελάει βλέποντας παλιά στάτους μου. Αυτό είναι ένα καλό κομμάτι σε αυτή την ιστορία. Ας πούμε τελευταία φορά γέλασα όταν είδα πως είχα κάνει τσεκ ιν στο αεροδρόμιο ότι πετάω σε λίγη ώρα, πρώτη φορά κιόλας, και έλεγα πόσο φοβόμουν το αεροπλάνο και τελικά μετά έχασα την πτήση. Τότε ήμουνα μες στα νεύρα και όλα μου φταίγανε, ενώ τώρα κάθομαι εδώ στο γραφειάκι μου και κλαίω από τα γέλια με αυτά που πέρασα.
Έχω πιάσει όμως κιόλας τον εαυτό μου να μιζεριάζει με όσα θυμάται. Να καταρρέει και να φλέγεται απ’ τις θύμισες. Άλλοτε από χαρά επειδή αυτά που έζησα τα γούσταρα και αυτά που γούσταρα τα έζησα, κι άλλοτε από λύπη και νοσταλγία γι’ αυτά που θα ήθελα να ξαναζήσω. Να τα ζήσω όμως ακριβώς έτσι όπως τότε. Να μην άλλαζα ούτε τη νευριασμένη γκριμάτσα μου στη φωτογραφία μαζί του, όταν περιμέναμε το λεωφορείο για το σπίτι, σε εκείνη τη στάση κοντά στο θέατρο, μέσα στη βροχή και το κρύο.
Τίποτα από όλα αυτά όμως δε θα ξαναγίνουν όπως τότε. Γι’ αυτό χαμογελώ στη σκέψη πως του χρόνου, σαν σήμερα, θα διαβάζω αυτό το άρθρο και πιθανόν θα σκέφτομαι πάλι τα ίδια, ίσως λίγο διαφορετικά. Ίσως λίγο πιο συνεσταλμένα.
Είναι μαγικό εν τέλει αυτό που σου κάνει το Facebook. Εντάξει μπορεί να παίζει λιγάκι με τα νεύρα σου κάποιες φορές αλλά τουλάχιστον έχει πλάκα. Μπαίνεις και στο τριπάκι να αναθεωρείς μάλιστα κάποια πράγματα για το πώς αντιμετώπιζες τότε κάποιες καταστάσεις και κάποιους ανθρώπους και πώς τα αντιμετωπίζεις τώρα. Σε βάζει αυτομάτως σε μια διαδικασία αυτοκριτικής. Μην αγχώνεσαι. Καλό είναι αυτό. Λειτουργεί και σαν ηλεκτροσόκ γιατί εκεί που τα ξεχνάς τσουπ, στα τρίβει μες στα μούτρα με αποτέλεσμα να είσαι πιο προσεκτικός την επόμενη φορά που θα έρθεις αντιμέτωπος με μια παρόμοια κατάσταση.
«Γιατί όποιος ξεχνάει το παρελθόν του, είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει.»
Σ’ ευχαριστούμε Facebook.
Συντάκτης: Μάνθα Τσάμη
