Ενθουσιάζονται εύκολα και ξενερώνουν ακόμα ευκολότερα. Θα αποφασίσουν κάτι παρορμητικά και την αμέσως επόμενη στιγμή θα το πάρουν πίσω αφήνοντάς σε ξεκρέμαστο. Άνθρωποι των μεσοβέζικων καταστάσεων, που αγαπούν τη διπλωματία γιατί μπορούν να κρύβονται πίσω απ’ αυτή. Άνθρωποι που αποφεύγουν τις ξεκάθαρες κουβέντες και τις απόλυτες απαντήσεις. Δε θα σου πουν ποτέ ξεκάθαρα ναι ή όχι, θα προτιμήσουν το ίσως, το μπορεί, το κάποτε. Τόσες λέξεις μόνο και μόνο για να φτιασιδώσουν μια άρνηση.
Άνθρωποι του «ναι μεν, αλλά», που δεν είσαι σίγουρος ότι θα μείνουν, που δεν μπορείς να στηριχθείς σ’ αυτούς, που η αβεβαιότητά τους δε σε γοητεύει. Δε γοητεύεσαι γιατί για να τους χωρέσεις στη ζωή σου πρέπει να κάνεις υποχωρήσεις, να παιδέψεις το μυαλό σου, να κάνεις εκπτώσεις σε όσα ζητάς απ’ τους ανθρώπους σου.
Θέλουν αλλά φοβούνται, το φαντάζονται αλλά δεν προσπαθούν, συμφωνούν αλλά το ξανασκέφτονται, προτείνουν πράγματα αλλά τα παίρνουν πίσω. Μια κατάσταση ούτε πίσω, ούτε μπροστά. Μονίμως αναποφάσιστοι, ανίκανοι να πάρουν πρωτοβουλίες, βρίσκονται σε μια συνεχή αναμονή χωρίς να ξέρουν ούτε κι αυτοί τι περιμένουν. Θέλουν να τους βγάλεις εσύ από τη δύσκολη θέση, να αποφασίσεις εσύ γι’ αυτούς, να τους σπρώξεις στην απόφαση.
Δεν έμαθαν ποτέ να είναι ξεκάθαροι, δεν ξέρουν να κλείνουν πόρτες. Ούτε και ν’ αρπάζουν ευκαιρίες. Ξεκινούν πράγματα και τ’ αφήνουν στη μέση.
Δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ δεν έχω άλλο χώρο στη ζωή μου για τέτοιους ανθρώπους. Μεγάλωσα κι ας μετρώ μονάχα εικοσικάτι χρόνια σ΄ αυτόν τον κόσμο. Κουράστηκα. Το πιστεύεις ότι είμαι στα εικοσικάτι μου κι έχω κουραστεί; Παιδεύτηκα με ανθρώπους που δεν ήξεραν τι ήθελαν και δε θα μάθαιναν, ακόμα κι αν αυτό που ήθελαν γυρνούσε και τους δάγκωνε στον κώλο. Φόβους κι ανασφάλειες έχουμε όλοι, το θέμα είναι ότι κάποιοι δεν τα αφήνουμε να μας κρατάνε πίσω. Ούτε τα φορτώνουμε στους άλλους. Δεν περιμένουμε τη ζωή να μας πάει κάπου, κάνουμε επιλογές μήπως και φτάσουμε μόνοι μας εκεί που θέλουμε.
Εξαντλήθηκα γιατί οι συναναστροφές με τους αναποφάσιστους σου απομυζούν ενέργεια. Προσπαθείς να τους δώσεις ελαφρυντικά, να τους δικαιολογήσεις, να καταλάβεις. Δίνεις ευκαιρίες ξανά και ξανά, σκέφτεσαι ότι περνάνε φάση, θυμάσαι ίσως κάποια αντίστοιχη δική σου φάση για να πειστείς πως είναι κάτι παροδικό. Σε όλο αυτό το διάστημα σκέφτηκες ποτέ πόσο χρόνο χαράμισες παιδεύοντας το μυαλουδάκι σου γι’ ανθρώπους που ήταν πάντοτε απόντες;
Όχι, δεν έχω χρόνο ούτε χώρο στη ζωή μου για ανθρώπους που δεν έμαθαν να διεκδικούν όσα θέλουν. Που δεν μπορούν να παραδεχτούν ούτε στον εαυτό τους, ούτε και στους άλλους όσα πραγματικά ζητά η ψυχούλα τους, που ο λόγος τους δεν έχει καμία αξία, που δυσκολεύουν καταστάσεις όταν όλα είναι τόσο απλά.
Θέλω ανθρώπους που θα λένε ξεκάθαρα τα ναι και τα όχι τους. Χωρίς κομπιάσματα, δεύτερες σκέψεις, αμφιβολίες, πισωγυρίσματα. Θέλω άτομα με μπέσα, με ειλικρίνεια στα μάτια, που τολμούν να πουν όσα θέλουν από σένα. Που θα σου πουν ειλικρινά «αυτά μπορώ να δώσω. Σου φτάνουν;». Θα δώσουν όταν μπορούν και θα φύγουν ξεκάθαρα όταν καταλάβουν πως δεν μπορούν. Δε θα σε κρατήσουν στο μια στο τόσο, στο ψευτοφιλικό, στο τυπικό «τι κάνεις;».
Θέλεις να μείνεις; Μείνε. Θέλεις να φύγεις; Φύγε. Αν δεν ξέρεις τι θέλεις, ξέρω εγώ. Δεν είσαι για εδώ. Και δεν τα ξαναλέμε.
Συντάκτης: Σοφία Καλπαζίδου
