Άβολo να προσπαθείς να κάνεις κατάσταση στο παιδικό σου δωμάτιο

Το να είσαι ανήλικος ή φοιτητής ή γενικότερα κάποιος ο οποίος μένει ακόμη με τους γονείς του, δημιουργεί μια άβολη κατάσταση με τον ερωτικό σύντροφο, ειδικότερα όταν κι αυτός βρίσκεται στην ίδια θέση. Αυτή η έλλειψη του προσωπικού χώρου προκαλεί έλλειψη προσωπικού χρόνου ανάμεσα στο ζευγάρι ο οποίος είναι απαραίτητος σε μια σχέση για να χτιστεί, ανθίσει και διατηρηθεί (εάν χρησιμοποιείται σωστά και ποιοτικά βεβαίως).

Δυστυχώς, για μερικούς, η μόνη λύση είναι το σπίτι που ήδη μένεις με την οικογένειά σου για να μπορέσεις να εκφραστείς με τον έτερον ήμισυ. Μια άβολη πρώτη φορά με το άγχος και την αγωνία του θορύβου που μπορεί να προκαλέσει το διάχυτο πάθος κι ενός ενδεχόμενου μπουκαρίσματος στον κατά τα άλλα ιδιωτικό σου χώρο είναι κάποιοι ανασταλτικοί παράγοντες ομολογουμένως. Υπάρχουν γονείς που θα σου εμπνεύσουν την εμπιστοσύνη του ιδιωτικού χώρου και ότι έχεις το ελεύθερο να τον εκμεταλλευθείς με πάσα διακριτικότητα από μέρους τους, αλλά η αμηχανία είναι εκεί, ας μη γελιόμαστε.

Δε νομίζω κανείς να θέλει να σκεφτεί το παιδί του σε ερωτικές του στιγμές, αλλά και πάλι είναι ένας φυσιολογικός κύκλος που οι γονείς δεν μπορούν να αποτρέψουν. Όλο αυτό σε συνδυασμό με έναν σύντροφο λίγο πιο «δε με νοιάζει πού αλλά αρκεί που θα» και «δεν πειράζει» μπορεί να φτιάξει το τέλειο εφαλτήριο ή φρένο. Εσύ όμως πώς νιώθεις και σκέφτεσαι;

Εκτός από το άγχος, μπορεί ένας τέτοιος χώρος να σε διεγείρει ερωτικά; Ένας χώρος γεμάτος αναμνήσεις και δη αθώες, χωρίς ίχνος ερωτικού περιεχομένου; Σε ένα χώρο που οι γονείς σου σε μεγάλωσαν κι αγκάλιασαν, έκλαψαν και στήριξαν. Συγχέεις στο μυαλό σου δύο τελείως διαφορετικές καταστάσεις που παλεύουν για τα σκήπτρα της ηθικής.

Για όσους τους εξιτάρει το παράνομο κι αυτό προσδοκούν, τότε αυτή είναι και η κατάλληλη ευκαιρία. Δουλεύει αλλιώς στο μυαλό μερικών καθώς δεν έχουν το σενάριο της αποτυχίας κατά νου κι ακόμα κι αν υπάρχει δεν τους χαλάει καθόλου. Αφήνοντας πίσω τις πιο πάνω σκέψεις θα αναλώσουν όση ενέργεια έχουν και θα παραδοθούν στο άγνωστο και το παράνομο κι ας είναι ο προσωπικός-παιδικός-εφηβικός τους χώρος.

Βεβαίως έχουμε και τους ανεπηρέαστους κι ασταμάτητους εραστές οι οποίοι εφαρμόζουν πολύ καλά το ρητό «στην αναβροχιά καλό και το χαλάζι». Δεν υπεραναλύουν τα μην και τα δε, βάζοντας πίσω ηθικές αναστολές. Προσπαθούν να συμβιβαστούν σε μια συνθήκη που προκύπτει αναγκαστικά λόγω κατάστασης και δεν πρόκειται να στερήσουν από τον εαυτό και τον σύντροφό τους μια τέτοια συνήθεια, ανάγκη ή ευχαρίστηση, ιδιαίτερα σε μέρες και καιρούς που η προσωπική επαφή καταλήγει είδος προς εξαφάνιση. Δυστυχώς δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς μερικές φορές, όταν τα πράγματα και οι καταστάσεις δεν επιτρέπουν μια άλλη, ιδανική λύση.

Μην ξεχνάς, τα έπιπλα είναι απλώς έπιπλα που ίσως δε χτίζουν τις μνήμες, αλλά τις φέρνουν πιο εύκολα στο μυαλό σου, χωρίς όμως απαραίτητα να σημάνουν ότι φεύγει η αθωότητα και μπαίνει η ηδονή αφαιρώντας την αξία τους. Όλα είναι μέσα μας σαν μικρό πορτοφόλι που ακόμα κι αν στο κλέψουν εσύ έχεις αδειάσει το περιεχόμενο μέσα σου και δε σε αφορά το απ’ έξω. Ίσως να είναι και μια κατάσταση που ολοκληρώνει την πορεία της ζωής σου. Εκεί γεννήθηκες, μεγάλωσες κι ωρίμασες κι αυτό συμπεριλαμβάνει και τον ερωτικό τομέα. Κι ας είναι άβολο καμιά φορά, το παιδικό δωμάτιο πάντα θα κουβαλάει τις πιο δυνατές μας στιγμές και θα είναι μια φωλιά, είτε για παιδικά κι αθώα όνειρα, είτε για πιο ενήλικες και καυτές εκδοχές, αν τύχει. Το πολύ πολύ να χώσεις κανένα αρκουδάκι στην ντουλάπα.