Όσο περνάνε τα χρόνια αναρωτιέμαι ολοένα και περισσότερο για ένα πράγμα. Πόσο ακόμη μπορούν να αλλοιωθούν οι σχέσεις των ανθρώπων λόγω των social media. Όχι δε θα σταθώ στις ερωτικές σχέσεις, άλλωστε έχετε διαβάσει άπειρες φορές περί αλλαγών στις σχέσεις των δυο φύλων, λόγω των social media. Θα σταθώ σε κάτι άλλο, που εμένα προσωπικά με ανησυχεί πολύ περισσότερο και είμαι σίγουρη πως απασχολεί και τους περισσότερους από εσάς. Στο πόσο έχουν αλλάξει οι σχέσεις των παιδιών τα τελευταία χρόνια με τη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Βάζω στοίχημα πως αν αυτή τη στιγμή αναρωτηθείτε πότε ήταν η τελευταία φορά που είδατε παιδιά να παίζουν στο δρόμο, δε θα θυμάστε γιατί σίγουρα πάει πολύς καιρός. Έχω όμως και την εξής απορία. Πόσοι από εσάς που βρίσκεστε απέναντι μου αυτή τη στιγμή ξέρετε τι σημαίνει να «μεγαλώνεις» στους δρόμους; Πόσοι μεγαλώσατε παίζοντας κρυφτό και κυνηγητό στους δρόμους της γειτονιάς σας και όχι candy crush;
Όλοι εσείς που είχατε την τύχη να γεννηθείτε τη δεκαετία του ’80 ή και νωρίτερα, ξέρετε πολύ καλά τι εννοώ. Δεν είχατε ιδέα, όπως κι εγώ φυσικά, τι σημαίνει η λέξη τάμπλετ ή smartphone και αν κάποιος ξεστόμιζε εκείνη την εποχή τις λέξεις viber ή instangram, βάζω το χέρι μου στη φωτιά πως θα νομίζατε ότι είναι λέξεις βγαλμένες από κινεζική παροιμία.
Λογικό. Μάλλον έχετε καταλάβει πως θα σας πάω αρκετά χρόνια πίσω, έτσι; Σ’ εκείνα τα χρόνια όπου η μόνη σας έννοια ήταν πότε θα γυρίσετε από το σχολείο για να ξαμοληθείτε στους δρόμους. Και μην μου πείτε πως δεν τα αναπολείτε, γιατί θα είναι ψέμα. Είμαι σίγουρη πως σας έχω ξυπνήσει υπέροχες και τρυφερές αναμνήσεις και θα κάνατε τα πάντα για να μπορέσετε να γυρίσετε σ’ εκείνη την εποχή, την ξένοιαστη κι ας τρώγατε τα μούτρα σας συνεχώς παίζοντας μήλα ή σχοινάκι. Και ας γυρνούσατε κάθε βράδυ σπίτι έχοντας αποκτήσει και μια καινούρια μελανιά. Και αν στ’ αυτιά σας αντηχούν ακόμη οι φωνές της μάνας σας για να μαζευτείτε επιτέλους στο σπίτι, τότε σίγουρα ήσασταν παιδί μιας άλλης γενιάς.
Μιας γενιάς που δεν μοιάζει σε τίποτα με τη σημερινή. Μιας γενιάς που μεγάλωνε παιδιά στους δρόμους και τα ψυχαγωγούσε με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Μιας γενιάς της οποίας τα παιδιά, δεν έτρωγαν τις ώρες τους καθισμένοι μπροστά σε μια άψυχη οθόνη, αλλά παίζοντας μπάλα παρέα με τους συμμαθητές τους. Που εκεί, σε εκείνους τους δρόμους, έμαθαν να συζητούν, να επικοινωνούν.
Κάθονταν ώρες ατέλειωτες σε περβάζια και πεζοδρόμια και συζητούσαν για το μέλλον τους, τα όνειρά τους. Κι εκείνα τα παιδιά περνούσαν καλά, διασκέδαζαν. Αρκούνταν στα απλά και στα λίγα. Μια ωραία βόλτα με φίλους, μια αφιέρωση στο ραδιόφωνο τα Σαββατόβραδα, ήταν αρκετά για να τους φτιάξουν το κέφι. Παιδιά που πέρασαν στην εφηβεία και άρχισαν να πειραματίζονται στο φλερτ, έχοντας τον άλλον απέναντί τους, πειράζοντας τον γλυκά και τρυφερά και όχι μέσω μιας κόκκινης ειδοποίησης στο facebook.
Υπήρξα λοιπόν κι εγώ παιδί εκείνης της γενιάς και πιστέψτε με θεωρώ πως ήμουν πολύ τυχερή. Και όσο τα χρόνια περνάνε και βλέπω τι γίνεται γύρω μου το πιστεύω ακόμα περισσότερο.
Δεν μπορώ και δε θέλω να φανταστώ πόσο ακόμη μπορούν να αλλάξουν οι σχέσεις των ανθρώπων και κυρίως των παιδιών λόγω των social media, αλλά αυτό που ξέρω και μπορώ να πω με σιγουριά, είναι πως αν ξαναγύριζα το χρόνο πίσω, σε εκείνη την ίδια εποχή θα ‘θελα πάλι να ήμουν παιδί. Κι αν με ρωτάτε, ίσως να ήθελα και μερικά ακόμη σημάδια στα πόδια μου, έτσι, για να τη θυμάμαι για ακόμα περισσότερα χρόνια.
Επιμέλεια Κειμένου Εύας Αξιώτη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Εύα Αξιώτη
