Το facebook, αχ αυτός ο διάολος. Μεταξύ μας τώρα, από τότε που ξεκινήσαμε να γινόμαστε χρήστες, πολλά πράγματα άλλαξαν στη ζωή μας. Απ’ την επικοινωνία, μέχρι τον έρωτα και τις φιλικές μας σχέσεις. Ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης χωρίς να το καταλάβουμε, έλαβε ένα τόσο μεγάλο μέρος της ζωής μας, αλλοιώνοντας πολλά πράγματα με αποτέλεσμα η μαγεία να χάνεται κι όλα να γίνονται ίδια.
Πριν το facebook, τα πράγματα ήταν πάρα πολύ απλά. Οι γνωριμίες ήταν τόσο όμορφες, αθώες. Πήγαινες σε μια καφετέρια, θα έπιανες συζήτηση με τον δίπλα επειδή θα ήθελες αναπτήρα, θα μιλούσες με το σερβιτόρο για το μαγαζί. Μετά το βραδάκι, θα έβαζες τα καλά σου να βγεις με τους φίλους σου βόλτα, θα πήγαινες σε ένα μπαρ. Βλέμματα από ‘δω, χαμόγελα από ‘κει. Το παιχνίδι θα υπήρχε, χωρίς να γίνεται κάτι πρόστυχο και χυδαίο.
Ε μετά τα πολλά χαμόγελα και τις ματιές, θα πλησίαζες ή θα πλησίαζε. Θα συστηνόσασταν και μετά θα καθόσασταν μαζί μέχρι να πειστείτε πως αξίζει να ανταλλάξετε νούμερα. Γιατί εντάξει, αν μη τι άλλο, πόσες αστείες περιπτώσεις μας έχουν τύχει που όταν μας ζήτησαν το νούμερό μας, εμείς το μόνο πράγμα που θέλαμε να απαντήσουμε ήταν «Άστο ρε φίλε, άλλη φορά».
Τότε το φλερτ ήταν ολόκληρη διαδικασία, που χαιρόσουν απ’ την αρχή μέχρι το τέλος, άσχετα την κατάληξη. Μεταξύ μας τώρα, χυλόπιτες θα φάμε πολλές, όλα μέσα στη ζωή είναι. Τώρα από τότε που το facebook μπήκε στη ζωή μας, το φλερτ σε μαγαζί είναι σπάνιο. Πλέον αν σου συμβεί κάτι τέτοιο λες «Παναγία μου, ακόμα υπάρχει αυτό το πράγμα;». Ουσιαστικά το πέσιμο, έχει γίνει like στην προφίλ, στις δημοσιεύσεις κι άντε και κανένα μήνυμα για γνωριμία.
Κι όλος αυτός ο χαμός δε συμβαίνει μόνο στο ερωτικό, γιατί και οι φιλίες πλήττονται. Παλιά γνώριζες άτομα κάθε μέρα. Θυμάμαι ότι ειδικά στο νηπιαγωγείο και στο δημοτικό, είχα 5 κολλητές και 7 κολλητούς. Ναι, το ξέρω, άλλη εποχή, άλλη ηλικία, αλλά πολλά πράγμα που μαθαίνουμε από εκείνη την ηλικία, μας μένουν και στις μετέπειτα φιλίες μας. Αυτή η ελευθερία που είχαμε και το θάρρος να πάμε να ζητήσουμε από κάποιο συμμαθητή μας να γίνουμε φίλοι, μας έχει μείνει κι έτσι όπως το κάναμε τότε, θα το κάνουμε και στο πανεπιστήμιο και σε κάποια άλλη φάση της ζωής μας. Ο άνθρωπος έχει πάντα ανάγκη από φίλους.
Πριν καιρό, οι συνθήκες του να κάνεις φιλίες ήταν ευνοϊκές. Θα πήγαινες στο πανεπιστήμιο και θα χαιρετούσες συμφοιτητές σου, θα πήγαινες στην αγαπημένη σου καφετέρια και θα γνώριζες το σερβιτόρο, θα μιλούσες με τον ντελιβερά, τον ταχυδρόμο κι όλους αυτούς τους ανθρώπους που θα έβλεπες σε καθημερινή βάση. Γιατί και λογικά να το σκεφτούμε, ένα «γεια» του Θεού είναι, δε θα χαλάσει κανέναν αν το πει. Απλά τότε ήμασταν πιο ανοιχτοί, πιο προσιτοί.
Από τότε που ήρθε το facebook, τα συνηθισμένα πράγματα έπαψαν να είναι συνηθισμένα. Θα έκανες μια γνωριμία, θα ανταλλάζατε facebook, θα σε έκανε προσθήκη στους φίλους -τι ωραία γνωριμία. Μετά οι μέρες θα περνούσαν, αλλά δε θα μιλούσατε, γιατί «σιγά μωρέ, όλη την ώρα μέσα είναι, θα στείλω κάποια άλλη στιγμή». Κι ουσιαστικά, απλά θα κατέληγες να έχεις μία ακόμα διαδικτυακή επαφή που κατά πάσα πιθανότητα δε θα χαιρετάς ούτε στον δρόμο.
Πραγματικά, όταν βλέπω κάτι τέτοιο, το μόνο πράγμα που θέλω να κάνω είναι να τους πάρω τα κινητά, να τους πάω σε μια καφετέρια και να φωνάξω «Μιλήστε από κοντά, όχι απ’ το ηλίθιο facebook”.
Βρε καλό μου, αν δεν πας μια βόλτα –όχι απαραίτητα μακριά, μέχρι το παρκάκι έστω– να δεις τον άλλον, να τους μιλήσεις, να δεις τις αντιδράσεις του, το πώς φέρεται και πολλά-πολλά άλλα, πώς μπορείς να λες ότι ξέρεις τα πάντα για εκείνον; Δηλαδή τι; Παίζουμε όλοι την ψυχολογία στα δάχτυλα οπότε μας είναι τόσο εύκολο να καταλάβουμε έναν άνθρωπο;
Οπότε ναι, οι άνθρωποι πριν το facebook γνωρίζονταν μια χαρά κι ήταν γνωριμίες που μετά εξελίχθηκαν και δεν έγιναν απλά ονόματα μέσα σε μια απρόσωπη λίστα φίλων σε ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Σε εκείνες τις γνωριμίες, το ενδιαφέρον δεν ήταν ένα «Τι κάνεις;» στο messenger κι η αγάπη δε φαινόταν απ’ το πόσες καρδούλες θα έβαζες στον τοίχο του άλλου.
Κι ακόμα κι αν δεν κατέληγαν πουθενά, ήξερες ότι γνώρισες έναν άνθρωπο με τον κανονικό τρόπο.
Επιμέλεια Κειμένου Χριστίνας Νικολοπούλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Χριστίνα Νικολοπούλου
