Θυμάστε τα παλιά παιδικά της Disney;
Τα παλιά, όμως. Εκείνα που ο κακός ήταν κακός σε όλη τη διάρκεια της ταινίας.
Όχι τώρα τα καινούργια, που ο κακός στο τέλος «θεραπεύεται» και χαίρεται όλο το καστ μαζί.
Μιλάμε για μορφές όπως η Μαγκούφισσα (βλέπε Maleficent), Scar, Jafar και άλλες σπουδαίες προσωπικότητες που έκαναν την παιδική μας ηλικία λίγο πιο σκοτεινή. Όχι για όλους, φυσικά.
Τώρα πως τα θυμήθηκα αυτά; Δε μου ήρθαν έτσι ξαφνικά. Όχι.
Ήταν μια άσχημη μέρα ή άσχημη περίοδος γενικότερα. Τίποτα δε γινόταν έτσι όπως θα ήθελα. Μάλλον το ακριβώς αντίθετο. Άρχισα να πονάω. Κεφάλι, στομάχι, καρδιά. Ψυχή; Μπορεί και αυτό, δεν το είχα ξανανιώσει. Δεν ήξερα και δεν ξέρω, ποιο απ’ όλα αυτά πονούσε πιο πολύ.
Ήταν μια από τις σκοτεινές μέρες, από ‘κείνες που ξυπνάνε αναμνήσεις και ένστικτα.
Φυσούσε αρκετά. Ο αέρας έφερνε την γνώριμη μυρωδιά της θάλασσας. Μια όχι και τόση όμορφη μυρωδιά της πόλης, που είναι, όμως, χαρακτηριστική.
Εκείνη την ώρα το ipod άρχισε να παίζει ένα επικό μέταλ κομμάτι. Από ‘κείνα που, τουλάχιστον σε μένα, φέρνουν την εικόνα από κάστρα, βουνά, ανέμους να λυσσομάνανε και ενδεχομένως τύμπανα πολέμου. Και τότε μου ‘ρθε.
Γιατί να μην είμαι κακός; Όπως και εκείνοι.
Μακριά από τον πολύ τον κόσμο, μόνος, στην ησυχία μου. Εγώ και τα κατοικίδια κοράκια, που θα είχαν και ρόλο υπηρέτη. Μακριά απ’ όλους και απ’ όλα, μα πάνω απ’ όλα, μακριά από οτιδήποτε προκαλεί πόνο.
Πώς νομίζεις έφτασαν και αυτοί οι κακοί σε αυτό το σημείο; Όλους κάποιος τους είχε πειράξει με κάποιον τρόπο και αυτοί έπρεπε να αμυνθούν.
Έρωτες που δεν είχαν την καλύτερη τροπή, αδέρφια που φαγώθηκαν για τα κληρονομικά, ή ενοχλητικοί υψηλόβαθμοι, που δε σε παίρνουν στα σοβαρά.
Υπήρξαν –και υπάρχουν, βέβαια- οι κακοί που απλά γεννήθηκαν έτσι, αλλά ας μην αναλύσουμε την προέλευση του κακού, δεν είναι της παρούσης.
Όμως, όπως και να το δεις, έχει πολλά ατού να είσαι κακός.
Φοράς ότι θέλεις, πάντα σε μαύρους, κόκκινους ή μωβ τόνους, έχεις κάπα και κάτι σε καπέλο ή στέμμα, που να δείχνει ότι είσαι πάνω απ’ όλους. Και φυσικά, κανείς δε σου λέει τίποτα. Γιατί, όντως, (τους) γαμάς και δέρνεις.
Κανένας δεν μπορεί να σου κουνηθεί, γιατί πολύ απλά, θα είναι και το τελευταίο πράγμα που θα κάνει.
Γι’ αυτούς που κατάφεραν και σε πλήγωσαν, ήσουν μικρό και αθώο τότε και σε βρήκαν μπόσικο, να στήνεις εκδικητικά σχέδια που στάζουν βιτριόλι και χολή. Και όχι απλά να τα ετοιμάζεις, αλλά να τα πραγματοποιείς κιόλας, χωρίς να σε νοιάζουν οι επιπτώσεις, ηθικές και μη.
Τους καταστρέφεις τη ζωή μεθοδικά και ολοσχερώς, ενώ απολαμβάνεις ένα θανατηφόρο κοκτέιλ στην σκοτεινή βεράντα του τεράστιου απομονωμένου πύργου σου, μέσα στο τεράστιο και απομονωμένο δάσος σου.
Αντιλαμβάνεσαι την ικανοποίηση, ε; Δε σε πληγώνει κανείς. Έχεις προλάβει και τους έχεις ισοπεδώσει εσύ!
Είσαι ένα βήμα μπροστά, γιατί δεν έχεις ηθικές αναστολές. Και ανήλικο θα καταραστείς να πεθάνει με συνοπτικές διαδικασίες (ενώ, μη τρελαθούμε, θα μπορούσες να το κάνεις με πολύ χειρότερο τρόπο) και τον αδερφό σου θα πετάξεις από το βουνό για να του φας το οικοπεδάκι και γενικά, θα σπείρεις τον όλεθρο.
Τώρα, όλοι αυτοί, τι να σε βλάψουν; Ούτε να σε κοιτάξουν δεν τολμούν. Ποια ερωτική απογοήτευση μου λες;
Εντάξει, μπορεί να μην τολμούν να σε κοιτάξουν και τελικά να μείνεις μόνος.
Αλλά αυτό δεν είπαμε ότι είναι το ζητούμενο; Μόνος και παντοδύναμος, χωρίς ηθικούς φραγμούς.
Προστατευμένος. Και μόνος.
Τελικά, ποίο είναι το καλύτερο;
Μόνος, κακιασμένος, με τη χαρά του να κυβερνάς τον κόσμο και να εξουσιάζεις τα πλήθη αλώβητος;
Ή μέσα σε κόσμο, με τον πόνο να παραφυλάει σε κάθε γωνιά και σε κάθε καινούργια γνωριμία, και με την ελπίδα (πήδα, πήδα, πήδα μας) ότι θα γνωρίσεις έναν αξιόλογο άνθρωπο;
Και όποιος μη αξιόλογος, να μπορεί να σκουπίζει τα παπούτσια του πάνω σου;
Όχι. Εγώ ψηφίζω κακός, γιατί αυτό θα βόλευε περισσότερο.
Άλλωστε, έχει μεγαλύτερο εφέ και είναι ο μόνος τρόπος να φοράς μια κάπα που ανεμίζει.
Συντάκτης: Κλέαρχος Σταματουλάκης
