Πόσο τυχεροί εμείς που μικροδείχνουμε

Οι άνθρωποι και τα χρόνια έχουν εκείνο το είδος σχέσης που όπως κι οι ερωτικές, αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο πάθος και το μίσος. Πρώτα, φαίνονται αθώα και φιλικά ώσπου παγιδεύεσαι απ’ τη γλύκα τους και καταλήγεις να ζητάς άπληστα περισσότερα. Τέλος, ύστερα από λίγο και χωρίς δεύτερη σκέψη, πατάς μια ανελέητη διαγραφή σε κάθε ένα από αυτά που σου τροφοδοτεί την αντίληψη πως εν τέλει, δεν υπήρξαν ποτέ.

Βέβαια, ανάμεσα σ’ όλους τους άλλους, τους μικρούς, τους μεγάλους, τους δικούς μας και τους ξένους, υπάρχουν κι εκείνοι ή αλλιώς εμείς, οι αιώνιοι έφηβοι κι οι πάντα νέοι. Τα πιτσιρίκια μέσα σε μια παρέα ενηλίκων κι αυτοί που λατρεύεις να μισείς. Εμείς, που ο χρόνος μας άφησε στα 16, στα 19 ή στα 20 και τα υπόλοιπα τα χρόνια βαδίζουν μοναχά τους.

Τους γνωρίζεις. Κι αν δεν είσαι ένας απ’ αυτούς, τότε σίγουρα γνωρίζεις έναν σαν κι αυτούς. Τον τριτοξάδελφο και τη θεία, τη γνωστή και τον συμμαθητή, τον φίλο και την κολλητή. Αυτούς που κάθε φορά που συναινείς να κυκλοφορήσεις μαζί τους σε μπαράκια κι ώρες περασμένες, μοιάζεις σαν να σέρνεις το ανίψι, που σου φορτώθηκε Σαββατόβραδο άδικα στην πλάτη, στις δικές σου λοιπές κοινωνικές υποχρεώσεις.

Αν προτιμούμε να αποκαλούμε και να αποδίδουμε την εξωτερική μας εμφάνιση, την πάντα –παραδόξως– φρέσκια και νεανική σε γενετικό και βιολογικό θαύμα, είναι διότι δεν είναι τίποτα άλλο παρά αυτό. Στην περίπτωση που απορήσεις, θα επιμείνω στην αρχική μου θέση μιας που, ως γνωστόν, αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει.

Τσάμπα άγχεσαι και στολίζεσαι, γλυκιά μου, με κάθε λογής καλλωπιστικά τεχνάσματα που πείστηκες πως θα σβήσουν, τάχα μου, τα χρόνια σου κι απ’ την άλλη, φίλε μου εσύ, που επιμένεις να ξεπατικώνεις ύφος, άποψη και στιλ απ’ τα νεαρά και γεμάτα υπερεκχειλίζων ψευτοανδρισμό, έφηβα αγοράκια.

Βέβαια, δε θα το κρύψω, ούτε και θα το αρνηθώ πως δήθεν δεν κατανοώ αυτήν την τάση σου. Διότι ο νέος είναι ωραίος, ανοιχτά κι εύκολα διεκδικήσιμος  κι εσύ μοχθείς παθιασμένα και για τα δύο. Ζητάς τα κομπλιμέντα, την αποδοχή, την επιβεβαίωση πως είσαι κάθε χρόνο και καλύτερα όταν η φιγούρα σου στον καθρέφτη φωνάζει ακριβώς το αντίθετο. Όλα αυτά, που αποτελούν κρίσιμους και σοβαρούς λόγους να φθονείς και να ζηλεύεις εμάς, τα προικισμένα με νιότη παιδιά της διπλανής σου πόρτας.

Αν λοιπόν και στην περίπτωση που ένα απ’ αυτά τα παιδιά τυγχάνει να ανήκει στο στενό οικογενειακό ή φιλικό περιβάλλον σου, τότε πιθανότατα ο εκνευρισμός σου να είναι ακόμα μεγαλύτερος. Και κατανοητός. Γιατί μπορεί να είμαστε τα συνήθως καλοχαϊδεμένα της παρέας κι οι πάντα υπέροχοι εκείνοι τύποι που βρίσκεις να κάνεις κέφι αλλά ταυτόχρονα είμαστε κι αυτοί που γνωρίζουμε άριστα πώς να καταχραστούμε αυτή σου εδώ την ανασφάλεια.

Παρατηρούμε και σου επισημαίνουμε πρώτοι τις ελαφρές ρυτίδες έκφρασης πλάι στα χείλη κι αυτές που σε λίγο θα σε χαράξουν γύρω απ’ τα μάτια. Έπειτα, το πώς άρχισαν να σε σιτεύουν πια τα χρόνια κι ας τα έχουμε κι εμείς ισοφαρίσει και πως το στιλ σου μοιάζει πλέον να έχει πιάσει άκρο παλιμπαιδισμού.

Εσύ, με υπολανθάνων εκνευρισμό και σαρκασμό, κάνεις να παραμερίσεις τα πικρόχολα, τάχα μου, εκείνα σχόλια και σπεύδεις αμέσως να απαντήσεις μ’ ένα σχόλιο χλευαστικό και σχεδόν ειρωνικό που θα ανταποδώσει το πείραγμα.

Ναι, είδαμε κι εσάς, θα πεις με νευρικότητα και στόμφο, τα ορκισμένα νιάτα που περιφέρεστε περιχαρή σαν κακοζωισμένα δεκαεξάχρονα. Κάπως έτσι και κατά αυτόν τον τρόπο, ξεκινάει κάθε φορά ένα αέναο αλισβερίσι από υπαινιγμούς κι αιχμές που σχεδόν πάντα καταλήγουν σε γέλια και χοντροκομμένες πλάκες.

Γιατί έτσι είμαστε εμείς· αιώνιοι έφηβοι και πάντα παιδιά.