Σπουδαίο προσόν στον άνθρωπο η ικανότητα να αφουγκράζεται το συνομιλητή του. Να παραμερίζει δικές του σκέψεις και φουρτούνες προκειμένου να αφοσιωθεί εξ ολοκλήρου σε κάτι πέρα από τον ίδιο του τον εαυτό.
Αν έλαχε σε εσένα ο κλήρος να ανήκεις σε αυτήν την κατηγορία ανθρώπων, οφείλεις να γνωρίζεις ότι παραμονεύουν κίνδυνοι πολλοί, με πρώτο και καλύτερο τον «άνθρωπο κισσό».
Ο «άνθρωπος κισσός» που λες, είναι εκείνος ο φίλος ή φίλη σου που θα σε θυμηθεί μόλις εισβάλλει στη ζωή του η πρώτη αχτίδα προβλήματος. Λες και οι κεραίες του είναι προγραμματισμένες να εντοπίζουν το σήμα που εκπέμπεις, θα σε βρει και –θες, δε θες– θα κάτσεις να ακούσεις. Όχι πως θα σε αναγκάσει κανείς, αλλά έτσι που είσαι πλασμένος δε θα μπορέσεις ν’ αρνηθείς. Χωρίς δεύτερη σκέψη και φυσικά οποιαδήποτε ώρα και στιγμή, θα διαθέσεις τα αυτάκια σου και με υπομονή γαϊδάρου θα ρουφήξεις λέξη προς λέξη όσα έχει να εναποθέσει.
Ανεξάρτητα από τη βαρύτητα του προβλήματος και της άποψης που έχεις εσύ για αυτό, θα παρακολουθήσεις το ξετύλιγμα του κουβαριού με αδιάλειπτη την προσοχή σου. Αμίλητος και γεμάτος κατανόηση θα ταυτιστείς, διότι ξέρεις πως όταν αποφασίσει ότι έχει πει αρκετά –τα περισσότερα κατ’ επανάληψη– θα αναμένει τη συμβουλή σου. Θα στύψεις λοιπόν τότε κάθε σου κύτταρο –εγκεφαλικό και μη– προκειμένου να διαφωτίσεις την κατάσταση.
Άντε και τα κατάφερες. Από εμένα συγχαρητήρια. Για εκείνον όμως δεν έχει σημασία η λύση που έδωσες. Το βασικό είναι ότι ξεθύμανε. Ξέρασε τα σωθικά του μέσα σου και χωρίς να το καταλάβεις πνίγηκες σε αυτά. Και μην αναρωτηθείς πού στο καλό το βρήκε και το φόρεσε το χαμόγελο στο τέλος του μονολόγου του, διότι απλούστατα έκλεψε το δικό σου. Για του λόγου το αληθές βέβαια, οφείλω να πω ότι δεν το έκλεψε ακριβώς, αλλά του το παραχώρησες εσύ και μάλιστα απλόχερα.
Άδειασες λοιπόν. Στο ρούφηξε το αίμα το “βαμπίρ”. Δε θα παραπονεθείς όμως για το χρόνο που αφιέρωσες, ούτε καν για τον πονοκέφαλο. Το ξέρουμε κι οι δύο πολύ καλά. Για ορισμένους ανθρώπους, εκείνους τους μοναδικούς που τους μετράμε στο ένα χέρι, αξίζει τον κόπο το άλφα να γίνει ωμέγα και το ωμέγα άλφα.
Ε λοιπόν ο «άνθρωπος κισσός» δε συμπεριλαμβάνεται σε αυτούς. Ιδιότητά του βασική, εκτός από το να τυλίγεται πάνω σου και να σε πνίγει, είναι η αξιοζήλευτη –ακόμα και από τον Κόπερφιλντ– ικανότητά του να εξαφανίζει τον εαυτό του. Ποια Ακρόπολη μου λες μετά; Άπαξ και τον ψάξεις δε θα τον βρεις. Τι κι αν γκρεμίστηκε ο κόσμος όλος, τι κι αν χρειάζεσαι απλά έναν ώμο να ακουμπήσεις, εκείνος θα παραμείνει άφαντος κι εσύ αντιμέτωπος με την τσουχτερή αλήθεια.
Ο άνθρωπος για τον οποίο ήσουν πάντα εκεί, για τον οποίο ξενύχτησες και θυσίασες αμέτρητες φορές την προσωπική σου σοφία κι ηρεμία, τελικά δεν άξιζε σε κανένα σημείο. Διότι όσο κι αν θέλουμε να ισχυριστούμε, στο όνομα της ανιδιοτέλειας που αρμόζει στη φιλία, πως δίνουμε για να δώσουμε κι όχι για να πάρουμε, ανθρώπινοι δεσμοί δίχως αμοιβαιότητα είναι καταδικασμένοι να καούν στα τάρταρα της κολάσεως.
Χτύπα όμως το κεφαλάκι σου όσο θες. Έτσι, για να μάθεις να μη σκορπίζεσαι και πόσο μάλλον για τον καθένα. Εξάλλου είτε σ’ αρέσει, είτε όχι, τους ανθρώπους στη ζωή σου πρέπει να τους κατατάσσεις ανάλογα με την παρουσία τους σε αυτή.
Τι να τον κάνεις στην τελική εκείνον που εμφανίζεται όταν σε έχει ανάγκη κι εξαφανίζεται όταν τον έχεις εσύ;
Απογοήτευση στην απογοήτευση, πού θα πάει; Θα μάθεις να δίνεις εκεί που πρέπει και όσο πρέπει. Μα κυρίως, θα μάθεις να απομακρύνεις εκείνους τους μολυσματικούς ανθρώπους που σε χρησιμοποιούν μόνο ως αντλία ενέργειας για να καλύπτουν τα δικά τους κενά. Και μην μπερδεύεσαι, για αυτούς δεν είσαι παρά ένας σταθμός από τους πολλούς· αυτό σε περίπτωση που αισθάνθηκες σημαντικός.
Συντάκτης: Κωνσταντίνα Αρβανίτη
