Ποτέ μου δεν πίστευα στο κακό κάρμα κι ούτε πως τα δυσάρεστα πράγματα είναι γραφτό να συμβούν. Εν αντιθέσει με τα ευχάριστα, τα όμορφα και τα ιδανικά.

Αυτός ήταν ο λόγος που ποτέ δε θεώρησα την εγκυμοσύνη ως κάτι το ανεπιθύμητο. Η λέξη «κατά» δεν μου ταίριαζε κι ήμουν απόλυτος και ενάντια ως προς τη σημασία της.

Έρχονται, όμως, στιγμές που η ζωή παίζει παιχνίδια άσχημα. Είναι εκείνες οι στιγμές που σε πιάνουν απροετοίμαστο, που έρχονται και σου αλλάζουν τη ζωή με το «έτσι θέλω».

Ένα παιδί, λοιπόν. Ένα πλάσμα ονειρικό, μαγευτικό κι αθώο. Πάνω απʼ όλα αθώο. Περνάς τα δικά σου, μοναδικά χαρακτηριστικά μέσω αυτού στην αιωνιότητα. Βλέπεις ένα δικό σου δημιούργημα να μεγαλώνει, να κλαίει, να γελά, να ζει, αλλά κυρίως να αισθάνεται.

Σʼ αυτό το σημείο, είναι το λάθος πολλών. Δεν μπορούν να καταλάβουν πως τα παιδιά, όσο άβουλα κι αν είναι, έχουν αυτό το μαγικό χαρακτηριστικό της αίσθησης. Αδυνατούν και εθελοτυφλούν μπροστά στο γεγονός πως αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αναπτύσσεται, ακόμη, απʼ την εμβρυακή κατάσταση. Πάνω σ’ αυτό πατούν οι δειλοί της πλάσης, για να εναποθέσουν τις τύψεις τους μαζί με το αίσθημα δειλίας και μισανθρωπιάς, όταν κάνουν πίσω κι εγκαταλείπουν ένα τέτοιο πλάσμα.

Μη γυρνάει το μυαλό σου σε σενάρια άγαρμπων ανδρών, δίχως συναίσθημα που αφήνουν πίσω τους γυναίκες μόνες, απροστάτευτες και παιδιά μʼ άδειο βλέμμα και κατεστραμμένη παιδικότητα.

Όχι! Άλλαξε τροχιά κι αναλογίσου πως το παιχνίδι μπορεί να γυρίσει και τούμπα και στη θέση του αδιάφορου, να είναι εκείνη, η μάνα.

Κάποιες γυναίκες είναι φτιαγμένες για να κάνουν οικογένεια, είναι ο σκοπός της ύπαρξής τους, της τελείωσής τους. Υπάρχουν, όμως, και ʼκείνες που δεν φτιάχτηκαν γιʼ αυτό, κι ας το προσπάθησαν. Δεν είναι κατάλληλες να υποστηρίξουν τον τίτλο.

Το αίσθημα της μητρότητάς τους υποσκάπτεται απʼ αυτό του εγωκεντρισμού και της ατομικότητας. Άλλες φορές, πάλι, δεν το επέλεξαν και βρέθηκαν, δίχως να καταλάβουν, σε ρόλο που δε διάλεξαν. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ρυθμισμένοι για να γίνουν γονείς.

Η αξία της μητέρας, όμως, για ένα παιδί είναι αναντικατάστατη. Κανένας συγγενής και καμιά ψυχολογική υποστήριξη δεν πρόκειται ποτέ να την αναπληρώσουν. Είναι μια από τις σχέσεις, αυτές του πλακούντα, που άνθρωπος τρίτος δεν πρόκειται ποτέ να κατανοήσει.

Ακούγεται, λοιπόν, αδιανόητο να αποσαθρώνονται τέτοιες σχέσεις από γυναίκες αδύνατες νʼ ανταπεξέλθουν σε ρόλους που έχουν δοθεί απʼ τον καιρό των πρωτοπλάστων. Πρόκειται για πράξεις ανόητες κι επιπόλαιες που καταστρέφουν ψυχές αθώες. Πράξεις αντίστοιχες του εγκλήματος, που κυνηγούν, σαν άλλες Ερινύες, τα πλάσματα αυτά σʼ ολάκερή τους τη ζωή, που καταστρέφουν χαρακτήρες, το δικαίωμα στην κανονικότητα και διαταράσσουν το μέλλον.

Το μέλλον μας είναι τα παιδιά μας! Αν θες να προνοήσεις για το μέλλον, φρόντισε νʼ αναθρέψεις άξιους ανθρώπους κι ικανούς, έτσι, για τη διαφορά. Γιʼ αυτό να τους αγαπάτε λίγο περισσότερο τους χωρισμένους και μόνους πατεράδες.

Γιατί κάνουν κόπο διπλό, έχουν ρόλο ορόσημο και προσπαθούν με νύχια και με δόντια να καλύψουν κενά που δεν τους αναλογούν.

Είναι άνθρωποι με δύναμη, υπομονή και θέληση. Κι αξίζουν το θαυμασμό μας.

 

Συντάκτης: Θεοδόσιος Ραβανός