Θυμάμαι τις μικρές μας στιγμές, τότε που ήμασταν παιδιά και δε μας ένοιαζε τίποτα. Κοιτούσαμε τον ουρανό και βλέπαμε αστέρια, αντικρίζαμε τον ήλιο και λαχταρούσαμε παιχνίδια, ακούγαμε τον ήχο της θάλασσας και ταξιδεύαμε με τη φαντασία μας. Χτίζαμε πύργους στην άμμο και νομίζαμε πως ήταν αληθινά κάστρα. Μα πάνω απ’ όλα θυμάμαι πόσο απλό κι εύκολο μας ήταν να πούμε την αλήθεια.
Λένε, πως από τρελό κι από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια. Γιατί άραγε να ισχύει κάτι τέτοιο; Γιατί μόνο οι τρελοί και τα μικρά παιδιά να μπορούν να πουν κάτι τόσο απλό αλλά και τόσο σημαντικό συνάμα; Τόσο πολύ χαλάσαμε ή μας οδήγησαν εκεί άλλες μυστικές δυνάμεις, που δεν αναγνωρίζονται στο γυμνό μάτι;
Πόσο λατρευτό και ζηλευτό τίμημα είναι η αλήθεια; Πώς καταφέραμε να μας νικούν οι φόβοι κι οι ενοχές μας έτσι; Ξεκινήσαμε όλοι μας με ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο. Για έναν κόσμο χτισμένο από παραμύθια που ξόρκιζαν το ψέμα, εξύψωναν την αλήθεια και κέρδιζε πάντοτε το καλό, η τιμιότητα, η ειλικρίνεια κι η αγάπη.
Μπορείς να έχεις αγάπη χωρίς αλήθεια; Ή αλήθεια χωρίς αγάπη; Πάντως, να ξέρεις, πολύ ψεύτικη η αγάπη σου χωρίς την αλήθεια σου. Άλλαξες. Άλλαξες κι εσύ κι εγώ. Αλλάξαμε για να γίνουμε υπεύθυνοι και «μεγάλοι». Μεγάλοι πλέον κι ώριμοι κι υπεύθυνοι για τις πράξεις μας, αποφασίσαμε ν’ αφουγκραστούμε το παραπάνω ρητό και να καταθέσουμε τα όπλα σε κάτι που θεωρείται απόλυτα λογικό, στο ότι η αλήθεια είναι δύσκολο να ειπωθεί τόσο απλά και λιτοδίαιτα χωρίς κανένα φόβο και με μπόλικο πάθος.
Κοινωνικά «σωστοί» κι ηθικά «άδειοι» πορευόμαστε όλοι μαζί κι ο καθένας μας μονάχος του, απαιτώντας απ’ τους άλλους να μας πουν τις αλήθειες τους, ενώ παράλληλα εμείς δεν έχουμε σκοπό να βγάλουμε λέξη. Κάπου, σε κάποια διαδρομή κάτι ξεχάσαμε. Και δεν είναι άλλο απ’ το σθένος μας. Αυτό το πελώριο σθένος που πρέπει να δείχνουμε και να ξεστομίζουμε αλήθειες, σημαντικές ή ασήμαντες.
Πολλές φορές η αλήθεια μπορεί να πληγώσει αγιάτρευτα μα είναι σίγουρα προτιμότερη από ένα στολισμένο ψέμα. Το ξέρω πως δε σ’ αρέσει να σε πληγώνουν ούτε και να πληγώνεις. Ωραία εντάξει, σε ποιον αρέσει; Μα σε κανέναν βέβαια . Αλλά το θέμα είναι τι προτιμάς πρώτα για ‘σένα κι άρα και για τους δικούς σου άλλους. Ένα πλούσιο ψέμα ή μια φτωχή αλήθεια;
Και πώς θα γίνει ν’ αλλάξουμε το άχρωμο σήμερά μας που είναι γεμάτο υποκρισία, ψέμα, κοροϊδία και μπόλικη προτροπή για λήθη; Δε θέλω άλλη λήθη. Αρνούμαι να ζήσω μέσα στο ψέμα. Κι όσο μπορώ να με ορίζω, θα προσπαθώ να με γιατρέψω και να με φτάσω με το κούτελο μου καθαρό κι ατόφιο στον τελευταίο μου σταθμό.
Δεν μπορώ να δεχτώ το αυτονόητο κατεστημένο. Η αλήθεια μου είναι πολύτιμη και για τους δυο μας. Κι όσο κι αν σε πληγώνει κάποιες φορές, είναι καθάρια λύτρωση και την γουστάρει το πετσί σου. Την αποζητάς σε βλέμματα, την ψάχνεις σε στίχους, σε τοίχους και σε ψυχές αλώβητες. Κι όταν τη συναντάς, τη φυλάς σαν θησαυρό.
Γιατί η αλήθεια είναι χρυσός και το ξέρεις πως έχει λιγοστέψει σημαντικά. Κι όταν την αντικρίζεις κι εσύ ο ίδιος τρομάζεις να την πιστέψεις. Εδώ μας φτάσαμε. Αν έχεις σκοπό να μεγαλώσεις για να μάθεις να ζεις στο ψέμα, μη μεγαλώσεις ποτέ. Μείνε εκεί που είσαι. Μικρός ή τρελός θα είσαι πάντα αληθινός.
Επιμέλεια Κειμένου Στέλλας Αστυρακάκη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Στέλλα Αστυρακάκη
