Τυχαίνει στις παρέες μας να γνωρίζουμε ζευγάρια που τα βλέπουμε να διατηρούν την σπίθα του πρώτου καιρού αναλλοίωτη, τότε που ήταν φουλ ερωτευμένοι. Τότε που ενδεχομένως εμείς ως γνωστοί και φίλοι παρευρισκόμασταν στο αρχικό ψηστήρι είτε από τη μεριά του ενός είτε του άλλου και νιώθαμε την αμηχανία και το καρδιοχτύπι να έχουν φτάσει στο Θεό, ακριβώς επειδή είχαμε να κάνουμε με κάτι πολύ δυνατό, μια χημεία άνευ προηγούμενου μεταξύ των ερωτευμένων φίλων μας.
Αλλά ακόμα κι αν δεν παρευρισκόμασταν σε εκείνη ακριβώς τη χρονική φάση που «δενόταν το γλυκό» μεταξύ τους και τυχαίνει να γνωρίζουμε τώρα ζευγάρια που παραμένουν το ίδιο ερωτευμένα και τόσο καλά μαζί, σχεδόν πάντα κάτι ωθεί εμάς τους απ’ έξω να ρωτήσουμε για την αρχή τους. Πόσα χρόνια είναι μαζί, πώς έγινε η γνωριμία, ποιος έκανε το πρώτο βήμα και τα τοιαύτα.
Ποιος έκανε το πρώτο βήμα; Μια ερώτηση-κλειδί της οποίας η απάντηση καθορίζει την ποιότητα της σχέσης και την εξέλιξή της. Μπορεί να φαίνεται απλοϊκό, χαζό κι ανούσιο σε ορισμένους όμως είναι αναμφισβήτητο πως η αρχή καθορίζει το αποτέλεσμα.
Συμπεραίνω λοιπόν ότι τα αγαπημένα ζευγάρια, αυτά των οποίων η σπίθα όχι μόνο δεν έχει σβήσει αλλά έχει μετατραπεί σε μια πυρκαγιά, είναι τα ζευγάρια που στην αρχή της γνωριμίας τους διήνυσαν ίσες αποστάσεις για να βρεθούν μαζί. Κι αν όχι εντελώς ίσες τουλάχιστον όχι άνισες. Εύκολα όμως διακρίνεις ότι όλη η σχέση τους συνοψίζεται στο δίπτυχο πρωτοβουλία και ανταπόκριση. Ούτε απουσία πρωτοβουλίας ούτε ανταπόκριση δίχως την ανάλογη πρωτοβουλία.
Είναι αυτοί που με το που πέσανε τα πρώτα βλέμματα, τα πρώτα χαμόγελα κι οι πρώτες κουβέντες δεν καθίσανε για μέρες να ανακατεύουν τη σούπα. Πήραν την πρωτοβουλία και ζήτησαν ραντεβού. Έδειξαν ότι θέλουν και χώθηκαν με την πρώτη. Το άλλο άτομο κι αυτό από τη μεριά του δεν το’ παιξε ιστορία, δεν ενέτεινε κανέναν αέρα μυστηρίου γύρω του κι ούτε παρίστανε τον δύσκολο για να τον κυνηγάει ο άλλος. Γούσταρε και αποδέχτηκε την πρόσκληση. Δε βρήκε κανέναν λόγο να μην το κάνει. Και κάπως έτσι αβίαστα προέκυψε ένας δυνατός έρωτας μεταξύ τους. Χωρίς τερτίπια, χωρίς στρατηγικές και τακτικές. Αυτούς τους έρωτες τους λες υγιείς, τους λες ισότιμους κι αυθεντικούς. Τίποτα το μονόπλευρο και το χλιαρό.
Σε αντίθετη περίπτωση υπάρχουν κι άλλοι που τους αρέσει το κυνηγητό ασχέτως φύλου και παριστάνουν τους δύσκολους. Κάτι τέτοιοι είναι ή κακομαθημένοι ή ανώριμοι. Όταν θες κάποιον, δεν τον δυσκολεύεις. Δεν τα θες όλα μονά-ζυγά δικά σου. Διανύεις την απόσταση που έχει διανύσει κι αυτός για σένα. Δεν απαιτείς να κάνει την απόσταση όλη αυτός.
Είναι ίσως εκείνοι οι τύποι των ανθρώπων που ενώ αντάλλαξαν τηλέφωνα δεν έκαναν ποτέ την πρώτη κίνηση να ζητήσουν κάτι παραπάνω, που ακόμα κι αν έλαβαν μήνυμα από τον άλλον αντί να γυρίσουν και να δείξουν τη χαρά τους, επαναπαύτηκαν και με περισσή άνεση απαντάνε πως αν δεν είχε στείλει το άλλο άτομο, εκείνοι δε θα το έκαναν.
Όπου βλέπω τέτοια, βλέπω ταυτόχρονα και μια προβληματική σχέση. Μια σχέση που ο ένας μονίμως δεν έχει πρόβλημα ενώ ο άλλος καίγεται. Ο ένας το πάει χαλαρά κι άμα κάτσει η φάση καλώς κι ο άλλος το κάνει έτσι ώστε να κάτσει.
Κι αυτό τώρα το λέμε σχέση. Και οι εμπλεκόμενοι κι όλοι εμείς οι απ’ έξω. Τι να την κάνεις τέτοια σχέση; Δεν υπάρχει σχέση ακριβώς γιατί δεν υπάρχει ουσιαστική συσχέτιση, λαχτάρα να κάνεις και να είναι ο άλλος δικός σου σε σημείο να καίγονται τα σωθικά σου. Είναι θράσος να ονομάζεται κάτι τέτοιο σχέση ή έρωτας και καταντά γελοίο να βλέπουμε τόσα μονά ζευγάρια. Τους βλέπεις ζευγάρια αλλά είναι μονάδες. Τους βλέπεις παρέα κι είναι ουσιαστικά χώρια. Καμιά σπίθα, καμιά χημεία, τίποτα στην ατμόσφαιρα.
Έρωτας είναι να έχεις πρόβλημα αν δε σε πάρει, είναι να ρίξεις τα μούτρα σου και να πάρεις εσύ, είναι να δείξεις ότι θες, ότι κάτι δυνατό σημαίνει για σένα η ύπαρξη του άλλου και την επιδιώκεις στη ζωή σου. Είναι τα μάτια, το χαμόγελο κι όσα βρίσκονται πάνω του να τα κάνεις να ανήκουν σε σένα κι όχι αλλού. Να έχεις πρόβλημα με το αλλού. Να έχεις πρόβλημα με το μετά και με το χώρια.
Μόνο όταν κι οι δυο νιώθουν κι ενεργούν έτσι, μιλάμε για έρωτες. Οι υπόλοιποι είναι πρόσκαιροι ενθουσιασμοί, μυγοσκοτώστρες να περνάμε το χρόνο μας ή τονωτικές ενέσεις για τον ναρκισσισμό μας.
Επιμέλεια Κειμένου Νικολέτας Παπουτσή: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Νικολέτα Παπουτσή
