Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του κύκλο γνωριμιών. Συγγενείς, φίλοι, συνεργάτες, σχέσεις. Πολλές φορές ενστικτωδώς κι άλλες λογικά σκεπτόμενοι απομακρύνουμε ή βάζουμε κάποιον άνθρωπο στη ζωή μας. Τον εμπιστευόμαστε, του ανοιγόμαστε, του λέμε τα εσώψυχά μας και γενικότερα του αποκαλύπτουμε πόσο ευάλωτοι και τρωτοί είμαστε. Κι αυτό είναι το λάθος μας. Αναλύουμε την ψυχοσύνθεσή μας και ξεδιπλώνουμε τον εσωτερικό μας κόσμο σε άτομα που δε θα έπρεπε να γνώριζαν ούτε το όνομά μας.
Δεν είναι όμως τόσο εύκολο να αναγνωρίσουμε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα ποιόν πρέπει να εμπιστευτούμε και ποιόν όχι. Δεν είμαστε ούτε μάντεις, ούτε έχουμε κάποιο μυστικό χάρισμα που μας προειδοποιεί για το ποιoν να αποφύγουμε και ποιoν όχι. Επίσης, οι άνθρωποι δεν έχουν ταμπέλες, αν και θα έπρεπε. Θα έπρεπε να είχαν μια ταμπέλα να λέει «εγώ δε θα σε πληγώσω», «εμπιστεύσου με», «δεν είμαι σαν τους άλλους», «στηρίξου πάνω μου». Ταμπέλες τέτοιου τύπου θα μας γλίτωναν από πολλά προβλήματα και μπλεξίματα.
Σκέψου λοιπόν να πήγαινες στη δουλειά σου και να ήξερες ποιος είναι εκείνος ο ύπουλος αλλά ταυτόχρονα πάντοτε χαμογελαστός συνάδελφός σου που θέλει να σου φάει τη θέση, ποιος είναι αυτός που κάτω από το γραφείο του κρύβει ένα φτυάρι για να σου σκάψει το λάκκο, ποιος μιλάει άσχημα για σένα στο αφεντικό πίσω από την πλάτη σου, ποιος θα σου έριχνε με ευκολία μια πισώπλατη μαχαιριά για να πάρει τη θέση σου και ποιος καμαρώνει και χαίρεται πραγματικά για σένα και την πρόοδό σου δίχως ίχνος ζήλιας.
Θα ήταν τέλειο να ήξερες ποιον πρέπει να θεωρείς φίλο σου, ποιος αξίζει να είναι στη ζωή σου και ποιος στάζει δηλητήριο για το άτομό σου κάθε φορά που γυρνάς την πλάτη σου. Να ήξερες ποια είναι εκείνη η «φίλη» σου που έχει βάλει στόχο να σου φάει το γκόμενο, να ήξερες ποιοι είναι οι ουσιαστικοί φίλοι και ποιοι οι φίλοι φίδια που θέλουν μονάχα να σε θάψουν δύο μέτρα κάτω από τη γη και προσπαθούν νυχθημερόν να το πετύχουν.
Και τέλος, φαντάσου τι θα γινόταν στο κομμάτι των σχέσεων αν υπήρχε ταμπέλα στον κάθε άνθρωπο. «Είμαι μαλάκας, μη με εμπιστευτείς», «δεν είμαι ακόμη έτοιμη για σχέση αλλά μ’αρέσει που με γουστάρεις, οπότε θα μείνω μαζί σου μέχρι να σε βαρεθώ», «σε βλέπω φιλικά αλλά δε θέλω να στο πω ακόμη για να μη σε πληγώσω», «μόλις βγήκα από μια σχέση, είμαι ακόμη μπερδεμένη, δε θέλω να επενδύσω τίποτα και σε κανέναν αλλά γουστάρω που έχω κάποιον να με κυνηγάει κι ας μη μπορώ να τον δω ερωτικά». Μακάρι να ήταν μόνο αυτές, όμως είναι άλλες τόσες κι άλλες τόσες. Θα χρειαζόταν λοιπόν μια φωτεινή ένδειξη στον καθένα μας που να λέει «εδώ μην αγγίζετε» ή «το καλύτερο παιδί για σχέση».
Όλα αυτά φαντάζουν τέλεια και ιδανικά αλλά δυστυχώς είναι έξω από τη σφαίρα της πραγματικότητας και αγγίζουν τα όρια του φανταστικού. Θα ήταν σαφώς υπέροχο να ξέραμε πότε πρέπει να αλλάξουμε δρόμο, πόλη ή χώρα όταν βρεθούμε αντιμέτωποι με τέτοιες καταστάσεις και ανθρώπους. Όμως αν ξέραμε από πριν τον άλλον δε θα χανόταν αυτομάτως και η μαγεία να τον ανακαλύψουμε; Αν γνώριζες εκ των προτέρων ότι ο άλλος είναι ο ιδανικός τύπος για σχέση θα τον πλησίαζες; Ναι, θα τον πλησίαζες. Αλλά μετά τον πρώτο μήνα θα τον βαριόσουν. Θα ήξερες τα πάντα γι’ αυτόν, δε θα υπήρχε κάτι επιπλέον να ανακαλύψεις, θα σε κούραζε.
Είναι καλύτερα τελικά που οι άνθρωποι είναι πολύπλοκα όντα και που δεν έχουν κάποιο ταμπελάκι προειδοποίησης; Μπορεί. Βέβαια, που και που ίσως να χρειάζεται και μια ένδειξη ή κάποιο σημάδι που να μας λέει «πρόσεχε». Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους σίγουρα αλλά δε γίνεται να κάνουμε διαρκώς λάθη όσον αφορά το κεφάλαιο «εμπιστοσύνη» γιατί στο τέλος θα καταλήξουμε να μην έχουμε εμπιστοσύνη ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό. Γι’ αυτό ας λειτουργούμε λίγο πιο συνετά και λογικά. Ας μην επενδύουμε τα πάντα στον άλλον όσο τέλειος κι αν φαίνεται. Όλες οι μάσκες στην αρχή λάμπουν. Το ζήτημα είναι αν αυτή η λάμψη θα παραμείνει και μόλις πέσουν.
Επιμέλεια κειμένου Σεραφείμ Δέλλιου: Ελευθερία Παπασάββα
Συντάκτης: Σεραφείμ Δέλλιος
