To σκηνικό πάει κάπως έτσι.
Καφέ, ήλιος και θάλασσα, σε μια Θεσσαλονίκη που είχε τις ομορφιές της.
Συζήτηση χαλαρή, από αυτές που αρχίζεις μέρες σαν κι αυτή, που η κατάθλιψή σου δεν βρίσκει χώρο να απλώσει και άλλο τα πλοκάμια της.
Και κάπου εκεί πέφτει και η ερώτηση φωτιά, από την οποία και γεννήθηκε η έμπνευση που μέχρι τότε άραζε νυσταγμένη στα γρασίδια του λευκού (πύργου) .
-Τι είναι τελικά αυτό που μας τραβάει σε έναν άνθρωπο ρε Γιοβάννα;
Ξέρεις;
Μπορείς να τα βάλεις σε λίστες;
Σκάλωσα για λίγα λεπτά, πιάνοντας τον εαυτό μου να ψαχουλεύει να βρει καμιά ουδέτερη μπεζ απάντηση.
Τελικά είπα ένα τρομερά πρωτότυπο ”δεν ξέρω”, παίρνοντας πίσω για αντάλλαγμα ένα βλέμμα πλήρους και καθαρής απογοήτευσης. Το θέμα θάφτηκε, ο καφές τελείωσε και ο κάθε κατεργάρης γύρισε να κρυφτεί στο δυάρι του.
Η ερώτηση όμως εκεί. Τσίχλα στο μυαλό, δεν έλεγε να φύγει.
Πήρα το παλιό μου τετράδιο, χάραξα πέντε σημάδια και άφησα το μολύβι να γράψει από μόνο του, λέξεις σκόρπιες κι από καρδιάς. Το μυαλό δειλά στην αρχή και μετά με ορμή, ακολούθησε την διαταγή.
1. Το βλέμμα.
Αφηρημένο θα ψιθυρίσει αναμνήσεις.
Θυμωμένο θα απαιτήσει προσοχή.
Παθιασμένο θα σε γδύσει με ένταση και θράσος.
Έχει πάντα την μαγική ιδιότητα να σε παραλύει και μια δική του γλώσσα, που φανερώνει μυστικά που οι λέξεις δένουν κόμπο και δεν έχουν άλλη διέξοδο.
Μια γλώσσα πιο καθαρή.
Μια γλώσσα μόνο για δύο.
2. Η μυρωδιά.
Είναι πραγματικά ανεξήγητο και ρίχνω όλη την ευθύνη στην πρωτόγονη πλευρά των ανθρώπων.
Για την επιστήμη, η όσφρηση είναι η αίσθηση που συνδέεται εντονότερα με την μνήμη.
Για τους άντρες είναι η αφορμή για να πλησιάσουν τον λαιμό μιας γυναίκας.
Για τις γυναίκες είναι ο λόγος που κοιμούνται τα βράδια αγκαλιά με πουκάμισα και φούτερ.
Για μένα είναι ο λόγος που οι αγκαλιές κρατάνε ένα τσικ παραπάνω.
3. Η τέχνη του να είσαι ο εαυτός σου.
Ζούμε στην εποχή της βιτρίνας, κάποτε ελευθερώνουμε τον ηθοποιό που κρύβουμε μέσα μας.
Παίζουμε ρόλους με ταμπελίτσες που γράφουν ”δυνατός”, ”αναίσθητος”, ”ψαγμένος” και μέρα με τη μέρα πιστεύουμε λίγο παραπάνω το ψέμα που έχουμε χτίσει.
Φτιάχνουμε τότε σχέσεις, με μια μόνιμη πίεση του ιδανικού.
Παλάτια που γκρεμίζονται μέσα σε μια νύχτα, που θα φυσήξει λίγη αλήθεια παραπάνω.
Μα είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι που σε γουστάρουν το ίδιο όταν φοράς την παλιά ξεθωριασμένη φόρμα, αράζουν μαζί σου τα βράδια που τα σκοτάδια βολτάρουν μέσα σου και σε φιλάνε όταν έχεις πυρετό γιατί δεν τους νοιάζει αν αρρωστήσουν μαζί σου.
Είναι αυτοί που αξίζει να παλέψεις με νύχια και δόντια, γιατί αγαπάνε όλα αυτά που εσύ είσαι αδύναμος να αγαπήσεις στον εαυτό σου.
4. Οι μικρές χαζές λεπτομέρειες.
Όταν ξυπνάει το πρωί έχει μια ηλίθια χαρά ενώ εσύ δεν μιλιέσαι πριν πιεις καφέ.
Σε κοροϊδεύει που βάζεις γάλα στον καφέ κι εσύ για εκείνη την κακόγουστη κίτρινη βερμούδα που λατρεύει.
Όταν είναι χαρούμενος τραγουδάει Μαραβέγια και όταν νιώθει αμηχανία κοιτάει το πάτωμα.
Πράγματα που ο γύρω κόσμος δεν θα προσέξει ποτέ, μα σε σένα φαντάζουν κρυμμένα μυστικά που θέλεις να μάθεις φαρσί και ολοκληρωτικά, βρίσκοντας υπέρμετρο παιδικό ενθουσιασμό σε κάθε μικρή ή και μεγάλη πλευρά της ζωής του που γνωρίζεις λίγο παραπάνω.
5. Τα δύσκολα.
Οι στιγμές εκείνες που δεν θες να το συζητήσεις.
Ναι εκείνο το κάτι που σου διέλυσε την ύπαρξη.
Δεν θες να δεις άνθρωπο και το κινητό σου είναι πιθανόν απενεργοποιημένο.
Ίσως και να βάλεις τα κλάματα, ίσως και να ντραπείς γι αυτό.
Μα αυτός θα είναι εκεί, δίπλα σου χωρίς να μιλάει, με τα χέρια του ανοιχτά, να μπορέσεις να χωθείς μέσα, να τα ξεχάσεις όλα και να λες ότι πια είσαι ασφαλής, προστατευμένη από κάθε ασχήμια.
Ίσως όμως τελικά τίποτα απ ‘όλα αυτά να μην έχει και τόσο σημασία και καμία λίστα να μην μπορέσει ποτέ να εξηγήσει τι είναι αυτό που σε ενώνει με έναν άνθρωπο.
Άφησα το μολύβι μου να πέσει και αποφάσισα πως η απάντηση μου θα ήταν η εξής:
ΜΑΓΚΙΑ.
Η μαγκιά του να μεταμορφώνεις τις στραβές σε κινητήρια δύναμη και τα ελαττώματα σε λόγους για να αγαπάς λιγάκι παραπάνω.
Όχι μόνο εκείνον.
Μα και τον εαυτό σου.
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
