Εισπνοη.
Αν είχες μόνο πέντε λεπτά ζωής.
Εκπνοή.
Πως θα τα αξιοποιούσες;
Χωρίς προλόγους. Χωρίς λόγια μεγάλα.
Πέντε ακέραια, καθαρά λεπτά ζωής ζώσας.
Μη βιαστείς να απαντήσεις.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα των ανθρώπων σήμερα, είναι η πίστη σε μια ζωή αιώνια.
Πως ο χρόνος πάντα θα φτάνει, για να κάνεις αύριο όλα εκείνα που και πάλι ανέβαλες σήμερα.
Αδειάζεις μέρες, πιστεύοντας εγωϊστικά πως είσαι ένας μικρός θεός. Πως η πίστωση χρόνου σου χαρίζεται απεριόριστα.
Μα η ζωή φίλε μου, δεν είναι δικαίωμα.
Είναι δώρο, μοναδικό και ανεκτίμητο.
Κι εσύ τι κάνεις με αυτό; Το κλείνεις στην ντουλάπα μαζί με τα χειμωνιάτικα πείθοντας τον εαυτό σου πως θα το βγάλεις να δει λίγο τον ήλιο όταν το χρειαστείς ξανά.
Για μία στιγμή όμως, τότε που για ένα ακόμα βράδυ θα κάθεσαι στο αδιάφορο άδειο σπιτάκι σου, να πίνεις το κρύο κρασάκι σου, πάψε να γκρινιάζεις για την μέρα σου, που ήταν και πάλι μίζερη.
Φέρε μια τούμπα τα δεδομένα και σκέψου.
Πως τόλμησες να στριμώξεις στη γωνία τέτοιο δώρο;
Με ποιο δικαίωμα νομίζεις πως σου αξίζει μια αιωνιότητα αναβολής;
Και σε όλα αυτά τα αραλίκια στον καναπέ σου για να σκεφτείς ποια είναι όλα αυτά τα υπέροχα καινούρια πράγματα που θες να ζήσεις, γιατί άνοιξες την τηλεόραση αντί για την πόρτα σου;
Θα σου πω εγώ γιατί.
Γιατί το έτοιμο φαγητό, δεν απαιτεί κουζίνα λερωμένη.
Κι εσύ έχεις μάθει στα delivery, να τρως με πλαστικά πιρούνια, να χτυπιέσαι με ότι ακούς στα σιχαμερά κλαμπάκια της παραλιακής, να ερωτεύεσαι οθόνες και κόκκινες σημάνσεις και να γυρνάς στο σπίτι σου το χάραμα μοναχός.
Όλα σε κουτιά, αυστηρά διατεταγμένα με τάξη ψυχαναγκαστική.
Άσπρα σπίτια, μαύρα κοστούμια, άχρωμες σχέσεις.
Που χάθηκε ο ρομαντισμός; Eκείνη την μια και μόνο κλεμμένη στιγμή που αφέθηκες να ανοίξει η πληγή να τρυπώσει λίγος έρωτας, την πρόδωσες με βρώμικα κρεβάτια.
Μα πίσω από αυτά κρύβονται βρώμικα μάτια, που δεν κοιτάζονται, μόνο κινούνται ανύποπτα και ζαλισμένα μέσα από ξύδια και καπνούς.
Κι αν τύχει και συναντηθούν, κλείνουν.
Σφιχτά και απότομα, μην ξετρυπώσει λίγη αλήθεια και αλλάξουν οι συνήθειες.
Μα έτσι δεν ζεις. Έχεις πεθάνει από καιρό.
Θυμάσαι την τελευταία φορά που ξάπλωσες στο μαξιλάρι σου, χωρίς αυτό το γαμημένο βάρος στο στήθος;
Που ένιωσες για μια στιγμή ευγνώμων για όλα αυτά που έχεις καταφέρει;
Η μεγάλη μας Αλίκη είχε ερωτηθεί κάποτε σε μια συνέντευξη αν είναι ευτυχισμένη.
Απάντησε με την γνωστή αξιολάτρευτη αθωότητα της πως δεν καταλαβαίνει την ερώτηση.
Η δημοσιογράφος πήρε αμέσως μια έκφραση αποδοκιμασίας σχετικά με το νοητικό επίπεδο της ηθοποιού κι εκείνη με αμείωτη γλυκύτητα είπε τελικά:
«Δεν πιστεύω στην μονιμότητα μιας ευτυχίας. Εγώ πιστεύω στις στιγμές.
Πολλές μικρές ευτυχισμένες αναπνοές, που φτιάχνουν μια ζωή που θα αξίζει να θυμάσαι.
Άλλωστε η ευτυχία είναι μία. Δεν πρέπει να είσαι άπληστος ούτε αχάριστος.
Εσύ θα πρέπει να την αγκαλιάσεις όταν έρθει, να την αφήσεις να σε ζεστάνει και μετά να την αφήσεις να φύγει.
Μην ξεχνάς ποτέ. Έχει κι αλλού να πάει.»
Κάπως έτσι κυλάει και μετά φεύγει με σένα να μένεις πίσω μετρώντας τα δούναι και λαβείν. Αυτό που ήρθε για να μείνει και αυτό που χάθηκε μόλις βγήκε το πρώτο φως της μέρας.
Ίσως και να πονάει λίγο. Ίσως αφόρητα. Ίσως και να ευχηθείς να μην το είχες ζήσει ποτέ.
Μα, ρε διάολε, κάνε τον πόνο να αξίζει τον κόπο.
Κάνε όλα εκείνα τα κλισέ αστεία τσιτάτα που μιλάνε για ζωή, για σύμπαν και για κάρμα, να ακούγονται ακόμα πιο δήθεν. Γιατί εσύ θα έχεις καταφέρει να πέσεις εφτά φορές και να σηκωθείς οχτώ μετανιώνοντας για κάτι που έκανες και όχι για κάτι που για άλλη μια φορά φοβήθηκες να δοκιμάσεις.
Να χτυπιέσαι και να πίνεις, να βρίζεις και να ξεσπάς για όλα εκείνα που έφυγαν και τα ‘χασες, μα κάποτε τα είχες και τα έζησες βαθιά μέχρι το κόκκαλο.
Γιατί αν αφήσεις τις μέρες σου να αραχνιάζουν, θα ξεψυχήσουν μαζί με χιλιάδες χαμένες ευκαιρίες και θα ξυπνήσεις στα εξήντα κομπλεξικός και άδειος, για να γυρίσεις πίσω και να δεις πως έζησες μια ζωή δανεική. Ξένη.
Και τότε φίλε μου, δεν θα υπάρχει κανείς για να σου δώσει πίσω ότι πέταξες.
Πέντε λεπτά ζωής λοιπόν…
Ο χρόνος μετράει από τώρα.
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
