Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ακούγοντας την ιστορία της ζωής τους, έχεις μόνο να διδαχθείς.
Να δεις κι εσύ τη δική σου μέσα από τα δικά τους μάτια, από άλλη οπτική γωνία.
Ν’αναθεωρήσεις μαζί τους.
Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και η Βασιλική.
Την γνωρίζω ελάχιστα.
Είμαι σε θέση όμως να πω με βεβαιότητα, πως είναι από τους πιο αισιόδοξους ανθρώπους που έχω συναντήσει.
Από αυτούς που αρκεί λίγη ώρα δίπλα τους, για να σου μεταδώσουν όλη τους τη θετική ενέργεια.
Η Βασιλική διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού μόλις στα 36 της, κι έχοντας ήδη ένα παιδί δύο χρονών.
Ένα βράδυ καθώς ξάπλωνε, ψηλάφισε ένα ογκίδιο δίχως ωστόσο να ανησυχήσει.
Έπειτα από μια σειρά εξετάσεων κατάλαβε ότι από εκεί και πέρα, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο.
Είναι απίστευτο το πως ένα τόσο μικρό μόρφωμα, είναι αρκετό για να σου αλλάξει τη ζωή.
Να ανατρέψει την έως τότε κοσμοθεωρία σου.
Τόσο, που δεν κατάφερε να ανακοινώσει η ίδια στους δικούς της πως είχε καρκίνο.
Αυτό το «ρόλο» τον επωμίστηκε η αδερφή της, ο «φύλακας άγγελός» της όπως αποδείχτηκε στην πορεία.
Ήταν Νοέμβριος, όταν ξεκίνησε να παλεύει.
Και είχε να αντιμετωπίσει πολλά μέτωπα.
Χειρουργεία, χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες.
Γιατροί που περνούσαν από μπροστά της ο ένας μετά τον άλλο, και μια Βασιλική να προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι της συμβαίνει.
Πριν λίγο καιρό έπαιζε ανέμελη με το παιδί της και τώρα βρισκόταν καθηλωμένη στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου, έχοντας δίπλα της κι άλλους ανθρώπους που πάλευαν κι εκείνοι για τη ζωή τους.
Για να «βγάλουν» ακόμα μια μέρα.
Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που κάνεις την προσωπική σου ανασκόπηση στο παρελθόν και αντιλαμβάνεσαι πόσο ασήμαντα φαντάζουν όλα μπροστά στην υγεία.
Πόσο εύκολα γίνονται τα δεδομένα, ζητούμενα.
Μαζί με τις πρώτες τούφες από τα μαλλιά της, άρχισε να πέφτει και η αυτοπεποίθησή της.
Αισθανόταν λιγότερο γυναίκα, λιγότερο ποθητή, λιγότερο όμορφη.
Όλα από λίγο.
Είχε στο πλευρό της όμως έναν καταπληκτικό άντρα.
Έναν συναγωνιστή σε αυτή τη δύσκολη μάχη, που όρθωσε το ανάστημά του δίπλα της και της έδειξε πως ο τόσο όμορφος εαυτός της θα φαινόταν και χωρίς περούκα.
Και το παιδί της;
Τι θα γινόταν με εκείνο, αν τελικά δεν τα κατάφερνε;
Το μονάκριβό της, αποτέλεσε την κινητήριο δύναμή της.
Η σκέψη του, της έδινε κουράγιο να κρατηθεί γερά, όταν άρχιζαν οι παρενέργειες των χημειοθεραπειών.
Για εκείνο πάλευε περισσότερο, παρά για τον εαυτό της.
Και τότε η μάχη ήταν διπλή.
Πονούσε, ζαλιζόταν, μάχονταν τον ίδιο της τον εαυτό.
Εκείνο όμως απαγορευόταν ν’αντιληφθεί το παραμικρό.
Για έξι μήνες η Βασιλική κατάφερε να ξεπεράσει τα όριά της.
Να ανακαλύψει μέσα της μία δύναμη, που ποτέ δεν φανταζόταν πως διέθετε.
Κάπως έτσι δεν συμβαίνει άλλωστε;
Γιατί μπροστά στη μάχη ή θα παραδοθείς ή θα μείνεις για να παλέψεις.
Κι εκείνη πάλεψε και νίκησε.
Δεν επέτρεψε ποτέ στον εαυτό της να σκεφτεί πως δεν υπάρχει νόημα.
Έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε, και η Βασιλική είναι εδώ.
Ξαναπαίζει ανέμελη με το παιδί της, που το βλέπει να μεγαλώνει και να την κάνει ευτυχισμένη.
Ζει την καθημερινότητά της όπως παλιά.
Μόνο που γνωρίζει πολύ καλά, πως εντέλει αυτή η ζωή είναι οι μικρές δόσεις ευτυχίας.
Μία βόλτα στο πάρκο.
Μια αγκαλιά από τα αγαπημένα σου πρόσωπα.
Ένα φιλί από τον σύντροφό σου, και μια γλυκιά «καλημέρα» πριν φύγει για τη δουλειά.
Δεν χρειάζονται πολλά.
Και η Βασιλική το γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους αυτό.
Ζει στον μικρόκοσμό της με τους φίλους και την οικογένειά της, και δεν θα τον αντάλλαζε με όλα τα πλούτη του κόσμου.
Σε μια κοινωνία όπου αποκαλεί ακόμα τον καρκίνο ως «επάρατη νόσο» ή «κακιά αρρώστια», η Βασιλική δεν προσπάθησε ποτέ να το εξωραΐσει.
Ήταν άλλωστε τόσο περήφανη που αγωνίστηκε και νίκησε έναν τόσο δύσκολο αντίπαλο.
Όταν της ανακοίνωσα πως θέλω να γράψω ένα άρθρο για την ιστορία της, τη ρώτησα τι μήνυμα θέλει να περάσει ως επίλογο.
«Μην παραδίνεσαι ποτέ, γιατί η ζωή είναι ωραία. Αυτό να γράψεις».
Συντάκτης: Μαίρη Βασιλοπούλου
