Η φιλία είναι ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία στη ζωή κάθε ανθρώπου.
Άλλοι κάνουμε περισσότερους φίλους, άλλοι λιγότερους.
Άλλες φιλίες είναι διαχρονικές, άλλες σύντομες.
Άλλες φιλίες έχουν εντάσεις, άλλες κυλούν ήρεμα μέσα στο χρόνο.
Στην παιδική ηλικία αρχίζουμε να διαλέγουμε φίλους γιατί μοιάζουμε, γιατί έχουμε κοινά ενδιαφέροντα.
Όπως και οι περισσότερες σχέσεις έτσι και οι φιλίες δεν διαρκούν για πάντα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν φιλίες που κρατάνε μία ζωή.
Πολλές φορές οι φιλίες αποδυναμώνονται από το φυσικό πέρασμα των χρόνων και σβήνουν.
Αυτό γιατί μεγαλώνοντας όμως οι ανάγκες και οι απαιτήσεις αυξάνονται.
Αλλάζουν οι ζωές των φίλων, οι προτεραιότητες και τα ενδιαφέροντά τους.
Οι εμπειρίες, η ωριμότητα, οι συνθήκες ζωής σου δίνουν μαθήματα φιλίας.
Δεν είσαι το ίδιο κοριτσάκι που ήσουν στο δημοτικό.
Οι παιδικές σου φίλες δεν έχουν ακολουθήσει παρόμοια πορεία με εσένα, πιθανότατα να μην υπάρχει κάτι που να σας συνδέει πλέον.
Η καριέρα, η μητρότητα ή ακόμη και η ιδεολογία μπορούν να προκαλέσουν πρόβλημα στη σχέση σας, δίχως αυτό απαραίτητα να σημαίνει πως φταίει κάποια από τις δύο πλευρές.
Αν σε θλίβει το γεγονός ότι έχασες την επαφή και την επικοινωνία που είχες με καρδιακούς, παιδικούς σου φίλους, μπορείς να χτίσεις τη φιλία σας από το μηδέν.
Είναι φυσικό με το πέρασμα του χρόνου ο καθένας να αποκτά νέες ευθύνες στη ζωή του με αποτέλεσμα να απομακρύνεται.
Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η φιλία έληξε πραγματικά.
Πολλές φορές η απομάκρυνση των δύο φίλων είναι και ένα απαραίτητο αναπτυξιακό στάδιο της φιλίας.
Μετά από καιρό οι φίλοι έχουν ωριμάσει, έχουν προσαρμοστεί στις ζωές τους κι επιστρέφουν χτίζοντας ξανά τη σχέση, και αυτή τη φορά πιο ισχυρή.
Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν το κυνηγητό.
Κυνηγιόμαστε όλοι γύρω-γύρω.
Κάποιον πιάνουμε, μετά μας ξεφεύγει, μετά μας πιάνει κάποιος άλλος εκεί που δεν το περιμένουμε.
Αυτό συμβαίνει και με τις φιλίες.
Για όσες παραμένουν πραγματικές κι αλώβητες, από το σαράκι του εγωισμού.
Όσες όμως δε βγαίνουν νικήτριες σε αυτή τη μάχη, μας πληγώνουν πολύ και βαθιά.
Και κάπως έτσι, μας είναι δύσκολο να επενδύσουμε σε καινούριες φιλίες, καινούργιους ανθρώπους, άλλους χαρακτήρες διαφορετικούς από εμάς.
Νομίζουμε οτι γλυτώνουμε από απογοήτευση, αλλά στη ταμπακιέρα, στερούμαστε από τρυφερότητα, συντροφικότητα και γέλιο.
Χάνουμε εν δυνάμει αγαπημένους.
Αλλά αυτή είναι η ζωή.
Άνθρωποι έρχονται, άνθρωποι φεύγουν. Άνθρωποι περνάνε και σε σημαδεύουν, σου χαρίζουν στιγμές είτε όμορφες είτε άσχημες.
Αν το καλοσκεφτείς, το ταμείο, ίσως δεν έχει και τόση σημασία.
Τι έδωσες, τι πήρες.
Αυτό που μετρά, είναι που το αλισβερίσι έγινε.
Κι ας βρέθηκες στο τέλος, ταπί και καθόλου ψύχραιμος.
Συντάκτης: Άννα-Μαρία Μαρίνου
