Μιλήσαμε για την αγάπη, τη ζωγραφίσαμε με σπρέι στους τοίχους, την αναζητήσαμε σε στίχους τραγουδιών και σε αποφθέγματα μεγάλων ποιητών.
Στολίσαμε τους τοίχους μας με εικόνες από αποσπάσματα του Ελύτη, του Σεφέρη, του Χριστιανόπουλου γιατί έτσι πιστεύουμε πως την ξορκίζουμε.
Εγώ όμως δεν θέλω να την ξορκίσω, θέλω να μιλήσω για την αγάπη, όχι γενικά όπως κάνουν όλοι, αλλά συγκεκριμένα για σένα.
Να μιλήσω σε πρώτο πρόσωπο για εκείνα που νιώθω χωρίς να κρυφτώ πίσω από λόγια άλλων, όσο όμορφα και αληθινά και αν είναι.
Γιατί κατάλαβα πως δική μου αλήθεια είναι πιο όμορφη και πιο σημαντική.
Διαπίστωσα πως για να προχωρήσω στη ζωή μου πρέπει να συμφιλιωθώ με το παρελθόν μου για να πάψει να με στοιχειώνει. Να το αγαπήσω κι εκείνο μαζί με τα λάθη και τους ανθρώπους που το αποτελούν, και κυρίως με σένα.
Έμαθα πως οι παλιές αγάπες όταν είναι δυνατές και αληθινές δεν πάνε στον παράδεισο αλλά μένουν μέσα μας.
Αποδέχτηκα πως μεγαλώνω και σταμάτησα να πιστεύω στα παραμύθια γιατί αυτά είναι για τα μικρά παιδιά.
Κατέληξα πως τα μάτια είναι ο καθρέφτης του ανθρώπου, και δεν περιμένω λόγια. Τα λένε όλα τα βλέμματά μας.
Γιατί η ζωή μου έδειξε πως μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει έχει δικαίωμα να περιμένει κάτι από εκείνη.
Πως δεν υπάρχουν πραγματικά απωθημένα παρά μόνο άνθρωποι που αγάπησαν και δεν αγαπήθηκαν.
Σ’ αγαπώ λοιπόν για όλα όσα με κάνεις να είμαι όταν βρίσκομαι δίπλα σου και γιατί είναι το μόνο πράγμα που ξέρω να κάνω καλά.
Γιατί δεν χρειάζεται να διαβάσω ποιήματα και ιστορίες αγάπης, ούτε να δω ταινίες για να μπω στο πετσί του ρόλου και να δω πως είναι να αγαπάς ολοκληρωτικά και αληθινά.
Σ’ αγαπώ περισσότερο από όσο αγαπάς εσύ τον εαυτό σου, γιατί έμαθα να βλέπω την αλήθεια σου κατάματα χωρίς να με τρομάζει.
Γιατί η αγκαλιά σου κουμπώνει απόλυτα με τη δική μου και είναι το καταφύγιο μου.
Γιατί στα δύσκολα, σε εκείνα που δεν αντέχω, είσαι ο μόνος που θέλω δίπλα μου.
Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ο άνθρωπός μου, ο φίλος μου, ο αδερφός μου, η οικογένειά μου. Γιατί μπορώ να σου αποκαλύψω και τα πιο βαθιά μυστικά μου.
Σε εμάς δε χωράνε τακτικές κι εγωισμοί. Σ’αγαπώ σαν παιδί. Τυφλά κι απόλυτα. Χωρίς αρχή και τέλος.
Ίσως επειδή έμαθα από νωρίς, πως το μεγαλείο της ψυχής ενός ανθρώπου που δεν αγαπήθηκε, είναι η δύναμή του να παραδέχεται την απόρριψη και να συνεχίζει.
Γι’αυτό εμείς οι δυνατοί, πρέπει να προχωράμε παρέα.
Συντάκτης: Αγγελική Μαρμαγκιώλη
