Στο χωρισμό ωραία λόγια λέει αυτός που δεν είναι ερωτευμένος

«Σε έναν χωρισμό, αυτός που δεν είναι πραγματικά ερωτευμένος είναι εκείνος που λέει τα πιο τρυφερά λόγια» είχε πει ο Γάλλος συγγραφέας Marcel Proust. Αυτό δε σημαίνει πως δεν υπήρξε ποτέ του ερωτευμένος, απλώς τα συναισθήματά του εξασθένισαν πιο γρήγορα. Βίωσε τη σχέση του σε όλο της το μεγαλείο κι έφτασε στο τέλος μην έχοντας άλλα να δώσει. Είναι έτοιμος, να κάνει το επόμενο βήμα. Ο άλλος, όμως, είναι;

Τα έντονα συναισθήματα ενός ερωτευμένου ανθρώπου, η υπερχείλιση του πάθους και της αγάπης έχουν την ικανότητα να αδειάσουν και να μετατραπούν σε κακία και εκδίκηση λίγο πριν ένα χωρισμό- και πολύ μετά. Έχει δεθεί και δοθεί ολοκληρωτικά. Έχει ορκιστεί στον έρωτα και δεν είναι έτοιμος να δεχτεί πως έχει έρθει το τέλος. Έχει κάνει όνειρα και σχέδια για το μέλλον, πιστεύει πως υπάρχει τρόπος να βελτιωθούν τα πράγματα. Αντιθέτως, εκείνος που έχει αποδεχτεί και συμφιλιωθεί με την κατάσταση είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τον χωρισμό πιο συνετά και με περισσότερη δύναμη.

Ο λιγότερο ερωτευμένος μπορεί να κοιτάξει πίσω και να χαμογελάσει με όσα έζησαν πιο γρήγορα. Να εκτιμήσει και να κρατήσει στην καρδιά του όλες τις αναμνήσεις και να μάθει μέσα από τα μαθήματα που πήρε. Ο πληγωμένος δεν μπορεί να σκεφτεί καθαρά, δε θέλει να αντιμετωπίσει την κατάσταση ορθά. Έχει όρεξη για δράμα, διότι είναι ο μόνος τρόπος να μετατρέψει όλο του τον έρωτα στο ακριβώς αντίθετο, ώστε να καταφέρει να σβήσει όσα τον ένωσαν με το σύντροφό του. Είναι ο τρόπος του να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω για να μην έχει να θυμάται πόσο πληγώθηκε. Μόνο που δεν είναι τόσο εύκολο.

Στον χωρισμό, που υπάρχουν δυο πεδία με τελείως διαφορετικές «στρατηγικές», ο ένας είναι εκεί για να στηρίξει τον άλλον. Είναι μια ισορροπία που επιτεύχθηκε μέσα από τη σχέση τους και συνεχίζει μέχρι το τέλος της. Ο ένας είναι λίγο πιο δυνατός, ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει την ένταση εκείνου που πονά. Η αγάπη δεν τελειώνει ποτέ κι εκεί είναι που χρειάζεται λίγο παραπάνω. Είναι λίγο ειρωνικό εκείνος που σε πλήγωσε να είναι ο ίδιος που σε στηρίζει. Το κίνητρό του δεν είναι άλλο πέρα από την αγάπη όμως.

Κι οι δύο πονάνε, ο καθένας με τον τρόπο του. Το τέλος μιας σχέσης δεν είναι ποτέ εύκολο, σε όποιο πεδίο κι αν ανήκεις. Είναι μια συνήθεια, που πρέπει να ξεσυνηθίσεις. Μια φωνή που πρέπει να σταματάς να ακούς. Κάποιες ιστορίες τελειώνουν γρήγορα, διότι έτσι παραμένουν όμορφες. Διαφορετικά θα έχαναν τη μαγεία και την αυθεντικότητά τους. Αυτό είναι που μετράει. Οι εικόνες και οι αναμνήσεις. Σε λίγα χρόνια, θα κοιτούν και οι δυο πίσω, έχοντας μετατρέψει τον πόνο σε δύναμη κι ακόμα περισσότερη αγάπη, έτοιμοι να την προσφέρουν σε κάποιον άλλον.

Εκείνος, που δεν είναι πραγματικά ερωτευμένος θα εκφραστεί με τον πιο τρυφερό τρόπο. Είναι εκείνος, που απαλλαγμένος από ερωτικούς συναισθηματισμούς μπορεί να σεβαστεί το άτομο απέναντί του, όπως ακριβώς σέβεται και τον ίδιο του τον εαυτό. Σκοπός του δεν είναι να πληγώσει σφοδρά τον άλλον, αλλά να τον καθοδηγήσει. Μέσα από τα λόγια του δείχνει την απέραντη ευγνωμοσύνη προς τη γνωριμία τους. Πληγώθηκε που δεν είναι (πια) ερωτευμένος, η συνειδητοποίησή του όμως βοήθησε στο να ολοκληρωθεί ο κύκλος τους και να λυτρωθεί ο έρωτάς τους. Διάλεξαν ο ένας τον άλλον για όλα αυτά που είναι κι αυτό δε θα αλλάξει ποτέ.

Έτσι κι αλλιώς, δεν μπορείς να ελέγξεις τα συναισθήματα. Ο έρωτας είναι επικίνδυνος, διότι έτσι όπως έρχεται μπορεί με τον ίδιο τρόπο να φύγει. Τόσο απλά. Οι άνθρωποι παθιαζόμαστε με τον έρωτα και πολλές φορές, θέλουμε περισσότερα από όσα έχουμε. Ξενερώνουμε, βαριόμαστε κι αποζητάμε νέα πρόσωπα που θα επιβεβαιώσουν τη χάρη μας. Ποιος μπορεί να πει πως αυτό είναι κακό; Από τη στιγμή που σέβεται κάποιος τον άνθρωπο που έχει δίπλα του έχει το δικαίωμα να είναι ειλικρινής και να μη στερεί από τον άλλον όσα μπορεί να του δώσει κάποιος άλλος.

Παρ΄ όλα αυτά, ο «πληγωμένος» δε βλέπει την κατάσταση έτσι. Ίσως και να μην τη δει ποτέ έτσι. Είναι στο χέρι το καθενός μας να αποδέχεται πως δεν μπορεί να αλλάξει μια κατάσταση, όσο κι αν πασχίζει. Είναι πολύ λεπτή η γραμμή που διαχωρίζει την αγάπη από τον πόνο, σε σημείο που δεν μπορείς να εξηγήσεις ποιο προκάλεσε ποιο. Η αποδοχή απαιτεί χρόνο, ώσπου να γιατρευτεί ο ερωτευμένος και να προχωρήσει.

Ο έρωτας είναι ένα πάρε-δώσε. Άλλες φορές πρόσκαιρος, ενώ άλλες παντοτινός. Είναι όμορφο να μοιράζεσαι με κάποιον άλλον τον κόσμο σου, έστω και για λίγο. Το μυστικό, θα λέγαμε, είναι να απολαμβάνουμε εκείνο που νιώθουμε τη στιγμή που το νιώθουμε και να μιλάμε για όσα μας προβληματίζουν. Αύριο δεν ξέρεις πώς θα ξυπνήσει η καρδιά και το μυαλό, μα σημασία έχει ό,τι χαρίσεις να κάνει κάποιον άνθρωπο λίγο πιο όμορφο και δυνατό.