Από τις πλέον ηλίθιες και σεξιστικές ατάκες που έχω ακούσει στη ζωή μου υπογράφουν οι εξής λέξεις:
«Άντε να παντρευτείς κι εσύ να βρεις ένα καλό παιδί να τακτοποιηθείς».
Αρχικώς τι είμαι για να τακτοποιηθώ, ζακέτα; Και δεύτερον, ακόμα και ζακέτα να ήμουν, χρειάζομαι οπωσδήποτε τον γάμο για να έχω τη ζωή μου σε τάξη;
Δηλαδή, είναι κάτι σαν το εγχειρίδιο ευτυχίας;
Ελάτε παιδιά ας είμαστε ειλικρινείς. Ο γάμος είναι ένα πανηγυράκι χωρίς καμία μα καμία ουσία. Από όπου κι αν το πιάσεις, κάτι δεν πάει καλά.
Ας ξεκινήσουμε από την αρχή του πράγματος.
Κάποτε που ήμασταν στρατιώτες, που λέει και η ταινία, οι άνθρωποι δεν είχαν επιλογές.
Ειδικότερα στην Ελλάδα, η μόρφωση θεωρούνταν είδος πολυτελείας, ήταν πολύ δύσκολη η μετακίνηση και τα ταξίδια, οι οικογένειες ήταν μικροαστικές και στον τρόπο ζωής και στην νοοτροπία.
Ακόμα και στις αγροτικές κοινωνίες, ο γάμος για τις γυναίκες ήταν άγραφος νόμος για τους πατεράδες, να κατοχυρωθεί η περιουσία, να ενωθούν τα κτήματα και να μεγιστοποιηθεί η δύναμη της εκάστοτε οικογένειας.
Ζωές ανύπαρκτες όπου ο γάμος, εκτός από όρια και κανόνες στους ανθιστάμενους στην τότε τάξη πραγμάτων, έφερνε και ένα άλφα νόημα σε μια ζωή που κατά τ’ άλλα ήταν αδιάφορη και άδεια.
Με άλλα λόγια ο γάμος ήταν από την απαρχή του, μια ψυχρή συμφωνία ενηλίκων χωρίς ίχνος εμπιστοσύνης και αγνού συναισθήματος.
Γιατί μικρή μου φίλη που ετοιμάζεσαι να βάλεις νυφικό, σκέψου πως τίποτα στη ζωή σου που απαιτεί την υπογραφή σου, δεν είναι άξιο εμπιστοσύνης χωρίς αυτό.
Βασίζεις δηλαδή την αιώνια πίστη και αφοσίωση του άλλου σε μια τζίφρα. Έτσι ξερά.
Μετά πας και το βαφτίζεις όλο αυτό αγάπη. Όχι φίλε. Ο γάμος και η αγάπη δεν πάνε πακέτο. Μπορεί η αγάπη να φέρει έναν γάμο, μα ένας γάμος δε θα τη φέρει ποτέ την αγάπη.
Άλλο θέμα για γέλια και για κλάματα, είναι αυτό το «για πάντα». Σε έναν κόσμο που κάθε μέρα τρέχει με ρυθμούς φωτός, που ανα βδομάδα ανατρέπονται τα παγκόσμια και εγχώρια δεδομένα, εσύ ακόμα πιστεύεις στο για πάντα;
Και σε ποιο «για πάντα» πιστεύεις; Να σου πω τι σου προσφέρει ο γάμος σε σχέση με την οποιαδήποτε ολοκληρωμένη και συνειδητοποιημένη σχέση;
Εύκολο δάνειο στην τράπεζα. Αυτό είσαι. Μια υπογραφή που εξασφαλίζει στο κράτος πως δε θα πάρεις τα λεφτά του για να φύγεις τρέχοντας στην Κούβα.
Εσύ τώρα είσαι ευυπόληπτος, έχεις παντρευτεί, έχεις υποχρεώσεις.
Έδειξες επάξια την ωριμότητά σου, το μέλλον της χώρας στηρίζεται πάνω σου, επειδή έδωσες έναν σκασμό λεφτά για να ταΐσεις και να ποτίσεις ανθρώπους που δεν συμπαθείς καν, να ζήσεις την και καλά πιο ευτυχισμένη μέρα σου μέσα στο άγχος και την κούραση, να πας στην εκκλησία που πατάς Πάσχα 5 λεπτά πριν την Ανάσταση ή στο δημαρχείο που δεν θυμάσαι καν ποιος είναι ο δήμαρχος.
Για να μη μιλήσω για το σύνδρομο της πριγκίπισσας ντίσνευ, με τα κακόγουστα τεράστια νυφικά υπερκαλυμμένα από τούλι και ταφτά και τον εκατό κιλά σοβά στο πρόσωπο. (Έχει έρθει νύφη στο μαγαζί να πάρει φωτογραφίες γάμου και δεν την αναγνώρισα.)
Θα μου πεις εσύ τώρα προασπιστή του γάμου, πως δεν ήταν πάντα έτσι ο θεσμός και πως απλά έχει χάσει το πραγματικό του νόημα, γι αυτό και τα διαζύγια πάνε και έρχονται.
Ναι γιατί η γιαγιά σου καθόταν και έτρωγε το κέρατο ή και το ξύλο καμιά φορά, γιατί φοβόταν να πει πως διαλύει τον γάμο της και πως φεύγει από το σπίτι. Τώρα πληροφορείσαι, ζεις, μαθαίνεις, καταλαβαίνεις πότε κάτι δεν σου κάνει και το διώχνεις πριν σε καταστρέψει.
Είναι βέβαια και τα παιδιά στη μέση. Θα γεννηθούν εκτός γάμου; Μπάσταρδα μιάσματα και φτερά στον άνεμο; Γιατί δεν ξέρω αν το έμαθες, για κάποιο λόγο η υπογραφή του γάμου σου, σε κάνει και κατάλληλο γονιό για κάποιον ανεξήγητο λόγο.
Σου πέταξαν το ρύζι με επιτυχία, άρα μπορείς να αναθρέψεις επιτυχώς τον μικρό σου γαμπρό μέχρι να του πετάξουν κι αυτού το ρύζι του.
Δεν σας ανησυχεί το γεγονός πως ο μόνος λόγος που παντρεύονται τα ζευγάρια στις μέρες μας (ως επί το πλείστον), είναι για να μοιράζονται έξοδα, για να έχουν δικαστικά δικαιώματα επί του παιδιού, για να το βουλώσει η μάνα τους η πρήχτρα, για να πάρουν το τάδε επίδομα από το κράτος;
Αν εσείς οι υπέρμαχοι του γάμου, θεωρείτε τους παραπάνω λόγους εφάμιλλους του «ιερού αυτού μυστηρίου», τότε είστε πολύ πιο πεζοί από τους αμετανόητα άγαμους.
«Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», λέει ο παπάς.
Μα εγώ θέλω τη ζακέτα μου ατακτοποίητη και τον άνθρωπό μου, σύντροφο και προστάτη, όχι μπαμπούλα.
Άσε λοιπόν τα μονόπετρα και πάρε με μια αγκαλιά.
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
