Να διεκδικεί κανείς επανασύνδεση ακόμα κι αν φάει πόρτα;

Επανασύνδεση· μια λέξη που άλλοτε την αποζητά μονάχα ο ένας, αλλά για να υπάρξει στ΄ αλήθεια πρέπει να υπάρχει η ανάλογη ανταπόκριση και από τις δύο πλευρές. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο χωρισμός δε σημαίνει αυτομάτως το τέλος και για τους δύο, ούτε έρχεται και ταυτόχρονα η παραδοχή του.

Υπάρχουν φορές όπου ένα ζευγάρι χωρίζει και ένας απ’ τους δύο θέλει την επανασύνδεση, επιθυμεί να το παλέψει γιατί μέσα του δεν του έχει τελειώσει, ίσως κι από τύψεις για την έκβαση της σχέσης, ίσως κι από απλή περιέργεια, του τι θα γινόταν αν προσπαθούσαν λίγο πιο έντονα, ξανά. Η κατάσταση όμως αυτή προϋποθέτει πως ρισκάρεις την απόφαση που πήρες -που μπορεί να ήρθε με δυσκολία και προσωπική πίεση- για μια νέα, επίσης επικίνδυνη απόφαση.

Υπάρχουν σχέσεις και σχέσεις που χάθηκαν από φόβο, εγωισμό κι ανασφάλεια να πουν όσα πραγματικά ένιωθαν και κατέληξαν στο σκοτάδι, έτσι άδοξα, μα και σχέσεις που ήθελαν να παλέψουν πάλι το να είναι μαζί. Υπήρχαν όμως κι εκείνες που η επανασύνδεση ήταν επιθυμία μονόπλευρη δημιουργώντας έτσι μια πάρα πολύ άβολη συνθήκη.

Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να αποφασίζει για μας και για τα συναισθηματικά μας ρίσκα, όμως, έστω κι αν είναι ο πρώην άνθρωπός μας. Κι οι συμβουλές, οι διδαχές και τα πατροναρίσματα των ανθρώπων μας θα έρθουν, μαζί με της ίδιας της πρώην σχέσης μας που ίσως προσπαθήσει να μας καθοδηγήσει προς ένα και μόνο δρόμο. Είναι αλήθεια πως πολλές συμβουλές που ακούσαμε ήταν σωστές κι άλλοι δρόμοι τίμιοι, όμως υπήρξαν και αυτές που υπολόγιζαν χωρίς τον ξενοδόχο.

Τα πραγματικά μας θέλω έχουν φωνή που μόνο εμείς μπορούμε να ακούσουμε καθαρά. Μόνο εμείς οι ίδιοι είμαστε ικανοί ν’ ακούσουμε και ν’ αποφασίσουμε γι’ αυτά ακόμα κι αν το ρίσκο που θα πάρουμε θα μας βρει να χτυπάμε κουδούνι χωρίς να μας ανοίγει κανείς. Κι εκεί είναι και η δυσκολία της επανασύνδεσης, στο ότι τα θέλω μετά τον χωρισμό μπορεί να αλλάξουν άρδην κι ο καθένας να θεωρεί πως είναι στο σωστό δρόμο, χτυπώντας το λάθος κουδούνι εν τέλει.

Δεν είναι κακό να εξαντλείς κάθε προσπάθεια για επανασύνδεση, αρκεί να μη μείνεις με τα ερωτηματικά για μια ζωή. Δεν είναι λάθος το να προσπαθείς και μια και δύο και τρεις φορές αν εσύ μέσα σου νιώθεις πως αξίζει και αν δε βγάλει στην τελική εκεί που θα ήθελες, ακόμα και αν η επανασύνδεση δε λειτουργήσει απ΄την άλλη πλευρά. Υπάρχει το συναισθηματικό κόστος σαφώς, μα αν δύνασαι να το μετρήσεις και πεις πως σου βγαίνουν οι αριθμοί, τότε και πάλι το ζάρι ανήκει στο χέρι σου.

Σαφώς, σε μια επανασύνδεση, δεν έχει αξία να πείσεις κάποιον να γυρίσει, ούτε να τον κουράσεις μέχρι να ενδώσει. Αυτές οι τακτικές πιο πολύ θίγουν τις προθέσεις σου και την ηθική σου και σαφώς μειώνουν και όλη την αξία μιας επανασύνδεσης. Μα αν επιθυμείς όντως την προσπάθεια, τότε δεν υπάρχει ανώτατο όριο, προσπαθείς όσες φορές θέλεις, αντέχεις, σού επιτραπούν.

Όσο λένε πως το ταξίδι μετράει και όχι ο προορισμός, σημαίνει πως πηγαίνοντας θα μαθαίνουμε. Ακόμα λοιπόν και αν το ταξίδι δε μας έβγαλε στον προορισμό που θέλαμε κι αναμέναμε, κάτι θα αποκομίσουμε. Και μια προσπάθεια με αφετηρία το συναίσθημα, είναι μια προσπάθεια που πάντα αξίζει, ακόμη κι αν στο τέλος η τάση για επανασύνδεση κάνει ακόμη πιο βέβαιο τον χωρισμό μας.

Ας αφήσουμε στην άκρη λοιπόν κάθε φόβο. Αν αναζητάμε την επανασύνδεση να το παλέψουμε μέχρι τέλους κι όπου βγει. Σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει να κοιμάται με ερωτηματικά και να περνάει η ζωή του από μπροστά του όντας αμέτοχος, όπως και σε κανέναν δεν αξίζει να μείνει ή να ξαναμπει σε μια σχέση από οίκτο ή βαρεμάρα. Όσο ο ένας δικαιούται να προσπαθήσει, τόσο κι ο άλλος μπορεί να θέσει τα όριά του, βάζοντας έτσι την οριστική τελεία ή ξεκινώντας τη σχέση από την αρχή.

Την επανασύνδεση να τη διεκδικείς. Κι αν δε σου βγαίνει δεν πειράζει. Χωρισμός είναι, θα περάσει. Άλλωστε, όλα πλευρές της αγάπης είναι. Πανάθεμά την κι αυτή.