Πολλά τα «δε γουστάρω» που κρύψαμε μέσα σε μερικά «δεν ξέρω»

Κάνε εικόνα ένα ζευγάρι καθισμένο αντικριστά. Δε μιλάνε, απλώς κοιτάζονται έντονα. Ο ένας από τους δύο εκπέμπει την εικόνα του θρασύ. Αναζητάει το βλέμμα του συντρόφου του με τη σιγουριά ότι τάχα του ανήκει. Η στάση του σώματος δηλώνει ότι έχει πράγματα να πει, το ελαφρύ μειδίαμα όμως φανερώνει ότι δεν έχει πρόθεση να ανοίξει το στόμα του, αφού νιώθει να μην του πηγαίνουν τα ξεκάθαρα και να μην τα χρωστάει σε κανέναν. Ποιος ο λόγος λοιπόν να καρφώνει έτσι με το βλέμμα του αν δεν έχει τίποτα να ξεστομίσει φωναχτά; Κρυμμένος φόβος άραγε ή απλώς υπερχείλιση του εγωισμού; Αναπάντητα ερωτήματα σε μια κατάσταση εμφανώς τελειωμένη, ας μην ξεχνάμε όμως ότι πού και πού τα φαινόμενα απατούν.

Ξέρεις, είναι κάποιες στιγμές που η ελπίδα σε γλυκαίνει, σε σκουντάει να πάρεις μπρος και σου λέει ότι μπορεί και να αξίζει η προσπάθεια, ακόμη κι αν εσύ έχεις καταλάβει το τέλος. Η σχέση που κάποτε ένωνε είναι πλέον μια γνωριμία και δεν είναι καν βέβαιο το αν ο ένας γνωρίζει τον άλλον έστω λίγο καλύτερα από έναν οποιονδήποτε άλλο γνωστό, με τον οποίο ανταλλάσσει απλώς ένα τυπικό «γειά» στο δρόμο. Κυριολεκτικά δύο ξένοι, απλώς και μόνο γιατί όταν έπρεπε, είτε ο ένας είτε και οι δυο, δεν άνοιξαν το στόμα τους να μιλήσουν. Να ξεκαθαρίσουν τα όσα τους έτρωγαν.

Τα βλέμματά τους φώναζαν όσα ήθελαν να πουν, όμως ούτε η ηχώ τους δεν έκανε τελικά τον κόπο να διαπεράσει τα στόματά τους για να ακουστούν. Είχαν βλέπεις αυτήν την αίσθηση ότι με κάποιον τρόπο όλα όσα τους βάραιναν, θα εξαφανιζόντουσαν δια μαγείας. Λες και όλα λύνονται με το πάτημα ενός κουμπιού, μόνο που στην προκειμένη περίπτωση και κουμπί να έδινες, θα περίμεναν να πατηθεί μόνο του.  Κρίμα λοιπόν που τίποτα δε λύνεται έτσι και που όλα τελικά βασίζονται απλώς σε μια επιθυμία να ξεφύγεις ή να ξεμπερδέψεις από τα δήθεν συναισθήματα. Γιατί ας το παραδεχτούμε, δε νιώθουμε πάντα όσα λέμε, ακόμη κι αν παίζουμε με τις πιο ειλικρινείς μας εκφράσεις. Στην ουσία προκαλούμε απλώς τον ίδιο μας τον εαυτό για να κερδίσουμε το στοίχημα της επιβίωσης και να μας αποδείξουμε ταυτόχρονα ότι το παιχνίδι με τις ματιές το έχουμε στο τσεπάκι. Ποιοι νομίζουμε τάχα ότι είμαστε; Να παίζουμε με συναισθήματα για να ανέβει το «εγώ» στο επόμενο level;

Οι άνθρωποι δεν είναι πιόνια σε μια παρτίδα σκάκι, όπως τόσο πολύ μας αρέσει για κάποιο λόγο να λέμε. Είναι μαχητές στην πρώτη γραμμή της μάχης με την καθημερινότητα. Μάχονται για την αγάπη, για να νικήσουν τη μοναξιά και κάθε είδους ψεύτικα συναισθήματα, ψέματα και λάθος ελπίδες. Και νίκες τελικά φέρνουν οι στιγμές που ο σύντροφός τους γελάει, ενώ ήττες πανηγυρικές είναι οι φορές που ίσως πληγώνεται. Ας μην προσποιούμαστε λοιπόν ότι όλα είναι καλά, αν δεν είναι.

Δυσκολευόμαστε να εκφράσουμε όσα νιώθουμε και δεν ξέρουμε πώς να τα διαχειριστούμε ενώ πάμε και παρουσιάζουμε την εικόνα ενός ανθρώπου και καλά εκδηλωτικού αλλά λίγο μπερδεμένου. Μπούρδες. Απλά δεν έχουμε τα κότσια να πούμε στον εαυτό μας την αλήθεια και τα ρίχνουμε όλα σε ένα «δεν ξέρω» που από πίσω κρύβονται όλα τα «πάρ’ το χαμπάρι δε γουστάρω» του κόσμου. Να προκαλέσουμε ενδόμυχα προσπαθούμε για να κερδίζουμε επιβεβαίωση. Να έχουμε την αίσθηση πως αν σφυρίξουμε ο άλλος θα τρέξει. Και ταυτόχρονα κάνει εμφάνιση και ο φόβος, διότι ναι μεν δε μας απασχολούν οι παράπλευρες απώλειες, όμως δεν ξεχνάμε ότι ο κλέφτης και στην προκειμένη ο ψεύτης, τον πρώτο χρόνο χαίρονται και ο κίνδυνος αυτός παίζει πάντα το ρόλο μιας θηλιάς στο λαιμό.

Μην κυνηγάς το ψέμα, επειδή κάποτε θα σου επιστραφεί διπλό. Μην υποτιμάς τα συναισθήματα του άλλου για να ανεβάσεις τον εαυτό σου και μη στέκεσαι ατάραχος μπροστά σε μια «ευτυχία» που προσπαθείς να μη γευτείς. Ακόμη και αν δεν ξέρεις τι είναι αυτό που πραγματικά νιώθεις, μη στέκεσαι αμέτοχος, δίχως να αφήνεσαι. Χάνεις ακόμη και τα λίγα που ίσως ήταν κάτι, που ίσως να είχαν μια αξία, ίσως να αναγνωρίζονταν. Γι’ αυτό αποφάσισε τι αξίζει να δείξεις τελικά και άσε τα παιχνίδια, τις δήθεν ματιές και μίλα. Δε σε τιμούν όσα δείχνεις, αλλά όσα με πράξεις κάνεις αισθητά. Διότι, μην ξεχνάς ότι οι πράξεις πάντα έκαναν τον περισσότερο θόρυβο.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!