Μεγάλος μύθος πως στην πραγματική αγάπη δε ζητάς ανταλλάγματα

Άραγε έχουμε ποτέ μπερδέψει τον έρωτα με την αγάπη; Η αλήθεια είναι πως νιώθουμε να υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή που ξεχωρίζει αυτά τα δύο και αυτή είναι η ανιδιοτέλεια. Συχνά τα ένστικτα μας κάνουν να πιστεύουμε πως όταν ερωτευόμαστε πρέπει να περιμένουμε να μας ερωτευτούν επίσης. Μετά έρχονται όλα εκείνα τα γνωμικά περί αγάπης, που μας λένε πως όταν αγαπάμε δεν πρέπει να περιμένουμε να αγαπηθούμε. Ο εγωισμός μας όμως έρχεται και φωνάζει ότι αυτό υπερβαίνει τα όρια και δεν μπορεί να το υποστεί. Δεν είναι πολύ άσχημο το συναίσθημα του να λες σε κάποιον «σε αγαπάω» και εκείνος να σε κοιτάζει με ένα αμήχανο ύφος; Εκείνο που από μόνο του δηλώνει ότι δεν ισχύει το ίδιο από μεριάς του άλλου; Ναι, είναι και μετά από καιρό ίσως το μυαλό αρχίσει να παίρνει ανάποδες στροφές, τα συναισθήματα ταλαντεύονται ανάμεσα σε «ναι» και «όχι» και η λογική βγάζει σπαθί και αρχίζει να πολεμάει σθεναρά το συναίσθημα.

Δε θα αντέξεις και θα έρθει η στιγμή που θα πεις πως όχι, δεν αγαπάς πλέον έναν άνθρωπο τον οποίο δεν τον νοιάζει ούτε στο ελάχιστο το αν είσαι καλά. Έχεις ακούσει όμως αυτά που λένε, ε; Πως και καλά «θα συνεχίσεις να αγαπάς. Και αυτό γιατί δεν υπάρχει ρήμα ξεαγαπώ. Αγαπάς ή όχι, ακόμη και αν περιμένεις κάποια στιγμή να αγαπηθείς». Σε αλλά νέα, να θυμίσουμε πως οι σχέσεις είναι λίγο πιο περιπλοκές από τέτοιες γενικεύσεις. Συνήθως κάποιος θα νιώθει περισσότερο, ναι, αλλά δεν είναι απόλυτο. Όπως προαναφέρθηκε, ο έρωτας έρχεται στο πρωταρχικό στάδιο, ερωτεύεσαι και περιμένεις να σε ερωτευτούν και έτσι ξεκινάει μια σχέση. Σε δεύτερη μοίρα έρχεται η αγάπη, καθώς περνάει το πλήρωμα του χρόνου και αν δεν εισπράξεις κι εσύ λίγη όταν την προσφέρεις, εκεί αρχίζει να αλλοιώνεται. Αρχίζεις και νιώθεις μόνος και άραγε πώς μπορεί να διατηρηθεί μια σχέση με αυτόν τον τρόπο;

Κακά τα ψέματα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που μας έδωσαν όλα όσα μπορούσαν να προσφέρουν και στο τέλος έφυγαν με άδειες τσέπες. Βέβαια, για να μην τα παίρνουμε και όλα πάνω μας εκεί που δε χρειάζεται, ενδεχομένως κι εμείς να αγαπήσαμε και να μη μας προσφέρθηκε ποτέ το επιθυμητό αντίκρισμα. Όπως και να έχει, για κάποιους θα είμαστε πάντα οι κακοί στην ιστορία τους, ενώ κάποιοι άλλοι θα είναι οι κακοί στην δική μας. Ίσως πλέον έχει καταλήξει πολύ γραφικό το «δεν πειράζει και αν με πλήγωσε, εγώ συνεχίζω να αγαπάω όπως και να έχει». Μπράβο μας που τα λέμε έτσι ωραία και με μπόλικη ανιδιοτέλεια για γαρνιτούρα, αλλά ας παραδεχτούμε πως είμαστε και λιγάκι ψεύτες. Και είναι ψεύτικο διότι αν θες να αγαπήσεις όντως, πρέπει να αγαπήσεις τον εαυτό σου πρώτα. Αν δεν το κάνεις αυτό μην περιμένεις ούτε να αγαπήσεις ούτε να αγαπηθείς. Όταν λοιπόν δηλώνουμε αγάπη άνευ όρων ουσιαστικά ξυπνάμε μια φωνούλα που μας λέει πως δε μας αγαπάμε αρκετά και κατ’ επέκταση δε μας αφήνει να αγαπήσουμε.

Η μόνη ανιδιοτελής αγάπη που μπορεί να υπάρξει σε αυτόν τον κόσμο είναι της μάνας προς το παιδί της. Οι σχέσεις -και ειδικά οι μακροχρόνιες- δεν μπορούν να πορευτούν από την αγάπη του ενός, ακόμη και αν αυτός ο ένας «αγαπάει τόσο δυνατά που ξεπερνάει σε ένταση την αγάπη και των δύο». Απ’ την άλλη βέβαια, ποιος τη μέτρησε την αγάπη και μας είπε πόση ακριβώς ποσότητα αντιστοιχεί σε δύο άτομα;

Επομένως, μάλλον ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να λέμε ψέματα στους ίδιους μας τους εαυτούς και να πάψουμε να θέλουμε να δείξουμε το πόσο καλόψυχοι και ευαίσθητοι είμαστε με έναν τρόπο τελείως ψεύτικο. Είναι προτιμότερο το να παραδεχτείς πως αγαπάς εσένα πρώτα και θέλεις το καλό σου, παρά να μπαίνεις σε ρόλους αδικημένου και άτυχου δότη εν γνώση σου, κατηγορώντας τους άλλους που δε σου προσέφεραν όσα έδωσες εσύ.