Σνομπάρουμε μια ευχή για έρωτα γιατί μάς λείπει

Γιορτές, προσωπικά επιτεύγματα κι εκδηλώσεις είναι κάποιοι απ’ τους φορείς ευχάριστων ευχών που δίνουμε και παίρνουμε. Αδιαμφισβήτητα, είναι καλό να ευχόμαστε και να μας εύχονται, καθώς εκφέρεται μια ευγένεια κι η αίσθηση ότι κάποιος θέλει το καλό μας. Ωστόσο, υπάρχει ένα είδος ευχών που μάς φέρνει σε αμηχανία, αντί να μάς δημιουργεί όμορφα κι ελπιδοφόρα συναισθήματα.

Οι φράσεις «Άντε, και μ’ ένα καλό παιδί!» ή «Και στα δικά σου!» δεν είναι και τόσο καλοδεχούμενες, αφού αν δεν τις εισπράττουμε ως ειρωνικές, τότε τις ειρωνευόμαστε εμείς οι ίδιοι. Συνηθίζουμε να τις χλευάζουμε κιόλας, γιατί τόσο καιρό δεν ήρθε το εν λόγω καλό παιδί και θα έρθει επειδή σου το ευχήθηκε η θεία σου; Έπειτα, πώς να ερωτευτείς ξανά, αφού ακόμη βιώνεις τις συνέπειες του έρωτα που είχες προηγουμένως; Αλλά και τι τους νοιάζει τους άλλους η ερωτική σου ζωή; Όποτε θέλεις εσύ θα ερωτευτείς!

Σαφώς, το θέμα δεν τίθεται στον αν θα ευχαριστήσεις αυτόν που σου έδωσε την συγκεκριμένη ευχή ή αν θα αστειευτείς ή θα θυμώσεις, σχεδόν χωρίς να τη δεχτείς. Το θέμα τίθεται στο πόσο κυνικοί κι απογοητευμένοι είμαστε με τα προσωπικά μας και μας κακοφαίνεται όταν μάς εύχονται να ‘ρθει κάποιος στη ζωή μας και να αλλάξει το πώς νιώθουμε γι’ αυτό.

Σίγουρα, όταν ερωτευόμαστε βιώνουμε πολλά έντονα κι ανάμεικτα συναισθήματα, αλλά δεν είναι και τόσο κακό, όσο μας φαίνεται μερικές φορές. Κατά κύριο λόγο, οι αρνητικές εμπειρίες που αποκομίσαμε μάς φέρνουν σε δυσάρεστη θέση, όταν σκεφτόμαστε ότι πρόκειται να περάσουμε ξανά τα ίδια. Ξεχνάμε ότι κάθε άνθρωπος που γνωρίζουμε είναι διαφορετικός, όπως και κάθε σχέση που δημιουργούμε.

Το να παριστάνουμε την Πυθία πιστεύοντας ότι προβλέπουμε το μέλλον ή το να είμαστε προκατειλημμένοι με ό, τι έρχεται μελλοντικά δε μας προφυλάσσει από κάτι. Αντιθέτως, με τη στάση μας αυτή μπορεί να χάσουμε σημαντικούς ανθρώπους κι όμορφες στιγμές. Πότε δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το πώς θα εξελιχθεί μια κατάσταση κι αυτό είναι μέρος του παιχνιδιού, που το κάνει πιο ενδιαφέρον. Δε θα σταματούσαμε να είμαστε ανασφαλείς, ακόμη και να υπογράφαμε αμφότεροι συμβόλαια για τα συναισθήματά μας.

Βλέποντας τα πράγματα από άλλη σκοπιά, το ότι έως τώρα όλες μας οι σχέσεις «τυχαίνει» να είχαν πολλά κοινά από την αρχή έως το τέλος τους, προκύπτει απ’ το ότι εμείς δε μάθαμε ποτέ απ’ τα προηγούμενα λάθη μας και δεν αλλάξαμε συμπεριφορά. Δεν είναι ότι γνωρίζουμε συνεχώς τον ίδιο χαρακτήρα σε διαφορετικά σώματα κι όλοι κι όλα είναι πάντα ίδια, οπότε ξέρουμε τι θα συμβεί σε κάθε περίσταση. Αυτό που στην πραγματικότητα δεν άλλαξε ποτέ φαίνεται πως είναι ο εαυτός μας. Αλλά και να τείνουμε να μπλέκουμε με ανθρώπους που έχουν πανομοιότυπη συμπεριφορά, είναι φάουλ δικό μας, αφού ακόμη δεν ξεκαθαρίσαμε μέσα μας τι θέλουμε ή δε θέλουμε απ’ τον σύντροφό μας.

Σε άλλες περιπτώσεις, μπορούμε να δικαιολογηθούμε εν μέρει γι’ αυτήν την αντίδρασή μας, γνωρίζοντας ότι για να βρούμε έναν καλό σύντροφο, θα πρέπει να μεσολαβήσει περισσότερο η τύχη, παρά να κινητοποιηθούμε εμείς. Δεν είναι ανάλογο με τις ευχές για καλές δουλειές, που είναι στο χέρι μας το μεγαλύτερο ποσοστό του αν θα έχουμε ή όχι. Ίσως, μπορούμε να δικαιολογήσουμε και λίγο περισσότερο τους ανθρώπους που βγήκαν πρόσφατα από κάποια σχέση και πληγώθηκαν, αλλά και τους ανθρώπους που είναι μόνοι τους, παρά τις προσπάθειές τους. Το να τους ευχηθεί κάποιος έναν έρωτα, θα είναι πιθανότατα σαν μαχαιριά στην καρδιά! Παρ’ όλα αυτά, δε χρειάζεται να το εκλαμβάνουμε μόνο ως ουτοπικά λόγια που ειπώθηκαν απλώς για να ειπωθούν∙ αυτός που μάς ευχήθηκε έναν έρωτα θέλει να μάς δώσει λίγη ελπίδα και πίστη.

Με όποια λόγια κι αν εκφράζονται κι όποιον τομέα κι αν αφορούν οι ευχές, δεν αναιρούνται οι καλές προθέσεις αυτού που τις δίνει. Ούτως ή άλλως όλες οι ευχές έχουν κυρίως την έννοια της καλής έκβασης των πραγμάτων. Επομένως, πού είναι το κακό στο να μάς εύχονται κάτι καλό σε έναν μείζονα τομέα της ζωής μας; Στην ουσία μάς εύχονται κάτι που θέλει ο καθένας για τον εαυτό του. Σαφώς, θα ήμασταν αφελείς, αν πιστεύαμε ότι ο έρωτας έρχεται με μια ευχή, οπότε δε χρειάζεται ούτε να πανικοβαλλόμαστε ούτε να νιώθουμε περίεργα.  Άλλωστε έρωτας είναι, όποτε θέλει θα ‘ρθει κι ευτυχώς πάντα μάς βρίσκει έτοιμους γι’ αυτόν∙ αλλιώς δε θα ερχόταν!