Ήρθε η ώρα να παίξουμε ένα παιχνίδι. Θα είναι βαθύ και άμεσο. Γρήγορο και γεμάτο εικόνες. Πρόλογοι μεγάλοι, περιττοί. Ας ξεκινήσουμε.
Θα ήθελα να κάνετε ένα σύντομο φλασμπακ στην ημέρα σας σήμερα. Ναι, σήμερα.
Ξυπνήσατε πρωί βιαστικά και μόλις που προλάβατε να πιείτε μια γουλιά απο τον καφέ σας. Πήγατε να πάρετε μετρό, τραμ, λεωφορείο να φτάσετε στη δουλειά. Εκεί λιώσατε ένα δεκάωρο μπροστά απο τον υπολογιστή και τη χαρτούρα, γιατί το οχτάωρο ποτέ δεν είναι οχτάωρο και μέσα στα νεύρα σας, συχτυρίζετε και είστε ξανά στο γυρισμό. Λεωφορείο, τραμ, μετρό.
Βλέμματα κενά εντός των μέσων. Βλέμματα, χωρίς νόημα. Δίχως ιστορίες. Είναι που όλα στη ζωή, τα κάνετε μηχανικά πλέον, σκέφτεστε. Δε νιώθετε την ανάγκη για περαιτέρω συναναστροφές. «Είναι που μας κατάντησαν σε αυτά τα χάλια όλα αυτά τα γουρούνια που τόσα χρόνια μας κυβερνούν. Όλο πληρώνουμε, πληρώνουμε, πληρώνουμε και τι παίρνουμε; Θα σου πω εγώ στο τέλος τι παίρνουμε. Και μάλιστα καθημερινά! Και δε μας αρέσει κιόλας. Ψυχολογία μηδέν.».
Είναι η ίδια ιστοριούλα κάθε μέρα. Την πιπιλίζετε σε γνωστούς, παραγνωστούς, φίλους και συναδέλφους και μιζεριάζετε. Όντως. Η μίρλα πάει, έρχεται και παραμένει. Και τα βλέμματα κενά παραμένουν επίσης. Μακάρι να υπήρχε θλίψη σε αυτά. Η θλίψη έστω είναι συναίσθημα.
Αυτό όμως που κυριαρχεί στα μάτια, είναι το «ψυχρό», το «κενό», το «χαμένο».
Παρατηρείστε το λίγο την επόμενη φορά, σε κάποιο βαγόνι του μετρό που θα βρεθείτε. Και μετά καθρεφτιστείτε και εσείς στο τζάμι του. Σας παρακαλώ πολύ. Καταλάβετε τη σοβαρότητα αυτού του γεγονότος φίλοι μου.
Ένα ψυχρό βλέμμα δε νιώθει, δεν αισθάνεται, δεν πονά, δεν αγαπά. Σε κρατάει απέναντι, θεωρώντας σε εχθρό. Σε κατακρίνει.
Και μη μου πείτε πως ακόμα και γι’ αυτό φταίνε οι πολιτικοί, ή η οικονομική κατάσταση του σήμερα. Πάρτε το χαμπάρι. Η κρίση είναι κατά βάση ηθική. Ηθική. Και αντικατοπτρίζεται στα βλέμματα όλων μας. Στο μισό μας «καλημέρα», στο βαριεστημένο μας «τι κάνεις, όλα καλά;», στο ψεύτικο χαμόγελο μας. Γιατί μη ξεχνάτε, στόματα γελάνε πολλά, μάτια όμως; Εκεί είναι η ουσία.
Δε μας νοιάζει πια, σωστά. Η ζωούλα μας, η δουλίτσα μας, τα λεφτάκια μας. Αυτά μας νοιάζουν. Όλα σε υποκοριστικά, όλα κάτω του μετρίου. Να συντηρήσουμε το σπιτάκι μας, να κάνουμε τα ψωνάκια μας και να φορέσουμε ξανά τις γραβατούλες μας, να πάμε στο γραφειάκι μας και να γλείψουμε τον κώλο του διευθυντούκου μας. Μόνο αυτό δεν έχουμε κάνει. Και δεν παίρνω για όλους όρκο.
Ανθρωπάκια. Αυτό είμαστε. Ανθρωπάκια στην κυριολεξία. Με «Α» κεφαλαίο ναι, μη στεναχωριέστε. Δώστε όμως και λίγο έμφαση στην κατάληξη. Έτσι, για να κάνει «μπαμ» η μετριότητά μας. Ας το παραδεχτούμε. Δεν είναι ντροπή. Ίσως αυτή η παραδοχή να είναι ένα πρώτο βήμα προς την αλλαγή.
Αυτογνωσία λέγεται και ώρες ώρες πονάει πολύ, όπως και κάθε σκληρή αλήθεια. Να την προτιμάτε. Σηκώνει μαστίγιο όπου χρειάζεται και σε γλυκοφιλάει, όταν την εμπεδώνεις.
Ας είμαστε ρεαλιστές, δεν κάνει κακό. Αφού ο ρομαντισμός έχει πεταχτεί εδώ και καιρό στα σκουπίδια με τα αποφάγια μας, ας κρατήσουμε έστω την προσωπική μας αλήθεια. Και αυτή είναι μια. Τη γνωρίζουμε όλοι καλά. Το εγώ μας. Να το προφυλάξουμε, να το ζήσουμε, να το ταΐσουμε και τα λοιπά. Να μη μας νοιάζει για τους άλλους, γιατί «έχουμε τα δικά μας» και «τα δικά μας είναι σοβαρότερα».
Ρίχνουμε στα ίδια μας τα μάτια στάχτη και εθελοτυφλούμε. Μηδενίζουμε τους γύρω και απλά επιβιώνουμε. Αυτό επιλέξαμε και μάλιστα συνειδητά. Αναρωτηθείτε λοιπόν τώρα, αν αυτό είναι ζωή και στην επόμενη στάση του τραμ, σκάστε και κανένα χαμόγελο.
Συντάκτης: Μάρη Γαργαλιάνου
