Εκείνοι που νιώθουν χωρίς φίλτρο

Δίπολο όλα στη ζωή. Συμφωνώ/Διαφωνώ, Μου αρέσει /Δε μου αρέσει. Εμπόδια και λύσεις. Ο καθένας επιλέγει να βλέπει αυτό που τον εξυπηρετεί. Η οπτική αλλάζει, τα φίλτρα μπαίνουν για να μάς προστατέψουν. Έτσι νομίζουμε. Και βάζουμε και άλλη στρώση. Προσθέτουμε και άλλο φίλτρο, για να επιλέξουμε το κατάλληλο, το σωστό για εμάς. Έρχεται όμως μια στιγμή που τελικά το είδωλο που βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας, είναι τόσο αλλοιωμένο και δεν μπορούμε να θυμηθούμε πώς ήταν τότε που βλέπαμε απλά, με μάτια παιδικά, χωρίς φίλτρα και περιορισμούς.

Παιδικά μάτια. Τι έχουν τόσο μοναδικό και ξεχωριστό; Δεν έχουν φίλτρα. Είναι αγνά. Τα βλέπουν όλα για πρώτη φορά, απολαμβάνουν αυτή την αίσθηση, χωρίς πρίσματα, χωρίς εμπόδια. Μια απελευθερωμένη ματιά. Όσοι καταφέρουν να διατηρήσουν αυτή την παιδική ματιά, βλέπουν καθαρά. Δεν είναι πάντα ευτυχισμένοι -και ποιος είναι άλλωστε, πάντα ευτυχισμένος;- όμως έχουν μια άλλη ποιότητα στη ζωή και στη σκέψη τους. Βλέπουν τα πράγματα όπως είναι, τα νιώθουν αλλιώς, ενθουσιάζονται, εκτιμούν τα απλά, μικρά και καθημερινά. Δίνουν σημασία στις πράξεις, στην πραγματική παρουσία, στην αληθινή ζωή.

Αυτοί οι άνθρωποι ψάχνουν την αλήθεια και στους άλλους. Αποστρέφονται την πλαστή πραγματικότητα, απομακρύνονται από το ψεύτικο, δεν αντέχουν την παραπλάνηση. Βρίσκουν λύσεις. Αναγνωρίζουν τα εμπόδια, αλλά δε μένουν εκεί. Με τον ενθουσιασμό που τούς δίνει αυτή η απελευθερωμένη παιδική ματιά, ψάχνουν λύσεις, προχωράνε, μαθαίνουν. Περιμένουν με ανυπομονησία τη συνέχεια. Ξέρουν ότι εδώ είμαστε για να μάθουμε. Τίποτα δεν ξέρουμε, όλο μαθαίνουμε, συνέχεια εξελισσόμαστε. Παρατηρούν και ζουν σαν μικροί μαθητές, περιμένοντας το επόμενο μάθημά τους. Αποδέχονται την αλήθεια του άλλου. Όμως πάντα κάτι ψάχνουν κοιτώντας μέσα στα μάτια των άλλων. Ψάχνουν μάτια αφιλτράριστα, παιδικά. Μάτια που βλέπουν λύσεις κι όχι εμπόδια. Μάτια που σε κοιτάζουν, όπως είσαι, μάτια που βλέπουν βαθιά μέσα σου.

Δύσκολο να το βρεις. Δεν υπάρχουν πολλοί. Όμως είναι εκεί έξω. Θα τούς αναγνωρίσεις από την ευαισθησία τους για τη φύση, από την αγάπη τους στη μουσική. Είναι καλλιτεχνικές φύσεις. Συγκινούνται με στιγμές που άλλοι θα προσπερνούσαν. Δακρύζουν συχνά, αγαπάνε δυνατά. Βλέπουν τα πάντα σαν να είναι η πρώτη φορά. Ζουν στο τώρα, αναγνωρίζουν και απολαμβάνουν την ομορφιά της στιγμής.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι άνθρωποι, που ξεκίνησαν χωρίς φίλτρα. Πόνεσαν και πληγώθηκαν. Δεν μπόρεσαν να επουλώσουν τις πληγές τους. Τους πονάει πολύ, όταν αγγίζουν την ουλή που έχει μείνει. Και έτσι σκλήρυναν. Πέτρωσαν. Και ο χρόνος πάγωσε. Συνεχίζουν να ζουν, αλλά δεν είναι εκεί, πραγματικά. Κρατάνε απόσταση ασφαλείας, γίνονται παρατηρητές της ζωής τους. Κάθονται στον πάγκο, δεν το ζουν, κάτι περιμένουν. Κάποιον περιμένουν. Κάποιον που θα τούς βάλει ξανά στο παιχνίδι, θα τούς αναγνωρίσει και θα τους δώσει ώθηση.

Έχουν κι αυτοί παιδικά μάτια, αυτά τα μάτια όμως του παιδιού που κανείς δε διαλέγει για να παίξει στην ομάδα του, του παιδιού που κοροϊδεύουν επειδή φοράει γυαλιά, επειδή έχει άλλο βάρος, επειδή είναι διαφορετικό. Έχουν μάτια παγωμένα. Πόσες ταμπέλες, πόσες ευφάνταστες βρισιές και  λόγια θα βρούμε να πούμε σε κάποιον που δε μας μοιάζει. Μα ποιος είναι ίδιος με τον άλλον; Κανείς. Όλοι μοναδικοί και ξεχωριστοί. Στα λόγια που παρακινούν, που  αναγνωρίζουν, που ξεπαγώνουν, οι περισσότεροι χάνουν τη μιλιά τους. Τι περίεργο που είναι αυτό.

Εάν είσαι από αυτούς που έχουν κρατήσει την παιδική τους ματιά, μην τη στρέφεις μόνο σε αυτούς που έχουν τα ίδια μάτια με εσένα. Ψάξε και για τα άλλα μάτια, τα παγωμένα. Γίνε η αιτία να ξεπαγώσει κάποιος, να βγει από τον πάγκο. Βοήθησε κι άλλους να βλέπουν λύσεις κι όχι εμπόδια. Είναι μια αργή και επίπονη διαδικασία, αλλά εσύ έχεις αποθέματα, αφού είσαι ακόμη παιδί μέσα σου. Δώσε την ώθηση. Αναγνώρισε την προσπάθεια. Ποτέ όμως μην ξεφύγεις από τον στόχο σου. Να μην αφήσεις ποτέ και τα δικά σου μάτια να παγώσουν. Κράτα τα αφιλτράριστα.