Πολλοί λένε ότι στην αρχή ήταν, είναι και θα είναι ο λόγος. Η αιτία δηλαδή πίσω από κάθε τι.
Μιας και πάντα μας τυραννάει τι έγινε, όπως και τι δεν έγινε, ο κρυφός μας πόθος θα είναι να μάθουμε το λόγο που η ζωή σαν κακιά μάγισσα μας στέρησε ένα χαρούμενο «και ‘ζήσαν αυτοί καλά».
Ε, λοιπόν αυτό θα σου δώσω απόψε.
Το λόγο που δε σε πήρα ξανά τηλέφωνο από τότε που σε είδα για τελευταία φορά.
Ξέρω ότι στην αρχή εκνευρίστηκες. Θεώρησες ότι σε κορόιδεψα. Όσο σου λέγανε να χαλαρώσεις και να μην το σκέφτεσαι άδικα γιατί είναι νωρίς και ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί, τόσο εσύ φώναζες το πόσο μαλάκας είμαι.
Έπειτα μόλις έφυγε ο θυμός ήρθε η θλίψη.
«Μα γιατί δε σηκώνει το γαμώτηλέφωνο να δει τι κάνω; Τίποτα δε σημαίνουν γι’ αυτόν οι στιγμές που περάσαμε μαζί;» Όσες φορές και αν σου είπαν οι φίλες σου πως είμαι δειλός, ασχέτως αν συμφώνησες ή αν είμαι στην τελική, δε μπόρεσες να διώξεις τη στεναχώρια από μέσα σου.
Και τελικά έμεινες να παλεύεις με την απορία. Ένα μεγάλο γιατί. Να αναρωτιέσαι γιατί έπεσες τόσο πολύ έξω με μένα και αυτά που σου έδειξα. Να μην μπορείς να καταλάβεις το λόγο που συμπεριφέρομαι τόσο αδιάφορα και ανεπηρέαστος συνεχίζω τη ζωή μου.
Ωραία λοιπόν. Είμαι εδώ, πάρε ανάσα και άκου με.
Θέλω να ξέρεις ότι γνωρίζω πολύ καλά τις επιλογές, τις πράξεις μου και τις συνέπειές τους. Δε σε βλέπω σαν παιδί που τα σκέφτεσαι αυτά αλλά σαν άνθρωπο που πέρασες ή περνάς ακόμα, αυτή τη σειρά από συναισθήματα.
Να είσαι σίγουρη ότι ποτέ δεν είχα την πρόθεση να σε πληγώσω. Κοινώς ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε.
Σταμάτα λοιπόν να κάνεις κατάληψη στη θέση του θύματος και καλύτερα δωσ’ τη σε κάποια που το αξίζει στ’ αλήθεια.
Όχι κούκλα μου. Δεν είσαι το θύμα γιατί πολύ άπλα, δεν υπάρχει θύμα. Δεν είμαστε φάση Παντελίδη όσο και να χτυπάς το κώλο σου. Λυπάμαι.
Εμείς ήμασταν στα πιο απλά.
Γνωριστήκαμε, βγήκαμε, κάναμε σεξ (ή και όχι, δεν έχει τόσο σημασία πίστεψέ με) και απλά δεν τράβηξε.
Μη μου αρχίζεις τα γνωστά περί εκμετάλλευσης, σε παρακαλώ. Αυτά τα ακούω βερεσέ γιατί αν νομίζεις ότι ο άντρας με ένα κρεβάτι σε βαριέται, είσαι βαθιά νυχτωμένη. Και εδώ σου παραθέτω ένα μυστικό για τους άντρες που είμαι σίγουρος ότι θα πληρώσω σε κάποια φάση.
Δεν σε χόρτασε με μια φορά. Δεν του έφτασε η μοναδική νύχτα που περάσατε μαζί.
Άρα κάτσε λίγο και αναρωτήσου τι έκανες λάθος για να φτάσει στο σημείο να πάει κόντρα στην ίδια του την φύση. Και πέτα την καραμελίτσα πως σε εκμεταλλεύονται. Δεν είσαι η Μαρία της γειτονιάς.
Και να σου λοιπόν, ο δεύτερος λόγος που δεν είδες ποτέ ξανά κλήση μου.
Αυτή η κλάψα σου βρε παιδί μου, σπάει νεύρα. Δε μου είναι εύκολο να μιλάμε και πολύ πολύ. Δε με νοιάζει για την φίλη σου τη κάργια που δεν έχει αφήσει αντρικό εσώρουχο που να μην έχει δει. Ούτε για τον καθηγητή σου στο ΤΕΙ που δεν θέλει να σε περάσει στο μάθημα.
Μην τσατίζεσαι, και σκέψου. Δεν ήταν μοιραίο μεταξύ μας.
Να το κάνω πιο λιανά;
Δεν ταιριάζουμε όσο και αν (στα κρυφά) θα ‘θελές.
Και αυτό με φέρνει στον τρίτο και πιο κύριο λόγο.
Είμαστε διαφορετικοί. Τόσο απλά.
Δε σε κατηγορώ που δεν θες να αναπτύξεις φιλοσοφικά ζητήματα μαζί μου, που δε σου αρέσουν τα βιβλία ή το ότι μισείς τα Star Wars (μεταξύ μας, για το συγκεκριμένο, κάποιο πρόβλημα έχεις να το κοιτάξεις).
Όμως η σχέση που θα με κρατήσει πλάι της θα έχει κάποια συγκεκριμένα στοιχεία. Κάποια σημεία στις ζωές και των δυο μας θα είναι τόσο κοινά που θα κάνουν την συνύπαρξη μας, μιά καθώς πρέπει αρμονία. Θα βγαίνει αβίαστα.
Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως θα βάλω τσίγκινο βρακί μέχρι να τη συναντήσω στο μανάβικο καθώς θα πιάσουμε το ίδιο κουνουπίδι ένα πρωί.
Θα βγω, θα σε γνωρίσω και θα τσεκάρω αν ταιριάζουμε. Πώς κάνουν οι σκύλοι; Ε, αυτό, απλά με λίγο παραπάνω τακτ.
Αν τύχει και ταιριάξαμε, βίρα τις άγκυρες για μεγαλεία της ψυχής.
Αν πάλι όχι, δεν πειράζει. Εμπειρία ήταν.
Γι’αυτό σου λέω.
Δεν υπάρχει λόγος να μου κρατάς κακιά γιατί απλά και μόνο δεν είμαι αυτός που θες πραγματικά.
Αν αφιερώσεις λίγο χρόνο μέσα σου, ψάχνοντας το πως θες να είναι ο ιδανικός για σένα σύντροφος, είμαι σίγουρος πως θα είμαι το τελευταίο απ’ τα λάθη σου.
Και αν με το καιρό, καταλάβεις πόσο λογικό ήταν να μην έχουμε ιστορία, ίσως και να μ’ ευχαριστήσεις που δεν χαράμισα τις στιγμές και των δυο μας.
Συντάκτης: Γιάννης Κατάκης
