Τον γνώρισα ένα βράδυ σε γνωστό ρακάδικο της πόλης. Ήταν από σπόντα στην παρέα, ο γνωστός του μπατζανάκη του γκόμενου του αδερφού μιας φίλης -ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων-.
Ωραίο δεν τον έλεγες, πολύ δε μιλήσαμε, αλλά μόλις γύρισα σπίτι βρήκα καινούριο αίτημα φιλίας στην οθόνη του υπολογιστή μου.
Το επόμενο πρωί μου έστειλε την αναμενόμενη καλημέρα κι εγώ η ευγενέστατη του απάντησα. Όταν ξανασήκωσα τα μάτια μου από την οθόνη ήταν απόγευμα και το στομάχι μου έκανε σαν χαλασμένος καταψύκτης. Αποδείχτηκε πολύ καλή παρέα στο μαγείρεμα αλλά και αργότερα.
Όσο περνούσαν οι ώρες, τόσο συχνότερα ακουγόταν το «κλανκ» του μηνύματος. Ό,τι του έλειπε σε γοητεία, το είχε σε λέγειν. Αστείος και ετοιμόλογος, με έκανε να σκέφτομαι τι άλλα ταλέντα έκρυβε.
Ήταν μόνος, ήμουν μόνη, ήταν και ζεστή βραδιά, με ρώτησε τι φορούσα. Εγώ, με τις φόρμες και παντόφλα-λαγουδάκι, απάντησα «μαύρο νυχτικό». Επίσης είπα ότι ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι, με ένα ποτήρι κρασί ανα χείρας. Κάπου εκεί ξεκίνησε και η χαρά του λεγάμενου.
Τα πρωινά «τι κάνεις στη ζωή σου;» αντικαταστάθηκαν πολύ γρήγορα από τα «τι θέλεις να σου κάνω μάνα μου;». Η στιχομυθία πήρε και τη μορφή ερωτήσεων επεξηγηματικού χαρακτήρα «πες μου πώς είσαι τώρα και τι κάνεις;», γεωργικής καλλιέργειας «πιο βαθιά κοριτσάρα μου» αλλά και λειτουργίας κομμωτηρίου «θα σε λούσω αρρώστια μου».
Το πάρτι είχε ανάψει για τα καλά στο σαλόνι του. Στο δικό μου πάλι έπαιζε στο mute «Το καφέ της Χαράς» στην ειδική νυχτερινή του έκδοση με τους υπότιτλους για τα προβλήματα ακοής. Τώρα γιατί αυτός νόμιζε ότι βρισκόμουν σε ερωτικό ντελίριο, είναι ένα ακόμα μυστήριο. Καλά, όχι και τόσο. Το πίστευε γιατί του το έλεγα.
Όχι, όχι, δεν είμαι ψεύτρα. Εγκεφαλικά, θα μπορούσαν να τρίξουνε σομιέδες, αλλά σωματικά, με το λάπτοπ αγκαλιά, είναι κομματάκι δύσκολο.
Και έρχομαι να αναρωτηθώ η γυναίκα: Πόσα αγόρια πιστεύουν ότι το cyber sex είναι βιώσιμη επιλογή και για τα κοριτσάκια;
Θα σας το απαντήσω όσο πιο απλά μπορώ. Δεν το απολαμβάνουμε. Τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που το κάνει ένας άντρας. Εμείς δεν έχουμε τίποτα κάτω απ’την κοιλίτσα μας να ταλαντεύεται, να ενοχλεί τον υπολογιστή και να ζητάει την προσοχή μας. Οπότε μπορούμε πολύ πιο εύκολα να δούμε το γελοίο του πράγματος.
Γιατί έχει διαφορά το να μου πεις «όοοχι καριολάκι» να με αρπάξεις απ’το λαιμό και να με κολλήσεις στον τοίχο, απ’το να μου το γράψεις στο τσατ. Στην πρώτη περίπτωση το μαλλί μου θα σκουπίζει το πάτωμα και τα πόδια μου θα ξαραχνιάζουν το ταβάνι, ενώ στη δεύτερη θα γελάω μέχρι να καταληφθεί ο κόσμος μας από εξωγήινους. Έσυ πάλι, θα καυλώσεις either way.
Οπότε, τράβα ρε μάγκα και αλάνι και έλα να με βρεις.
Γνώρισέ με, κέρνα με και κανένα ποτό και αν ταιριάξουμε θα σε βοηθήσω να αλλάξεις διακόσμηση στην κρεβατοκάμαρα και να μαζέψεις και τα σπασμένα μας.
Αλλά αν με το πρώτο φλερτ, πριν καν με ακουμπήσεις, περιμένεις να στάζω στα πατώματα, θα γίνεις το ανέκδοτο της εβδομάδας στον καφέ με τις φίλες μου.
Συντάκτης: Ιρρόη Καρυπίδου
