Είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο, να είμαστε καθημερινά με κάποιον άνθρωπο που δε μας συνδέει καμία συγγένεια και κανένας δεσμός αίματος, παρά μόνο η δική μας επιλογή.
Οι άνθρωποι αν και κοινωνικά είναι περίεργα όντα, και οι σχέσεις τους πολλές φορές μοιάζουν αδύνατες. Το ότι μοιάζουν αδύνατες και παρόλα αυτά τις κρατάνε, σημαίνει πως αξίζουν. Ό,τι αξίζει θέλει προσπάθεια, καθημερινή συντήρηση, υποχωρήσεις, συμβιβασμούς και κατανόηση.
Κανείς δεν είναι αλάνθαστος ή τέλειος αλλά ο άνθρωπός μας μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους ακόμη κι αν δεν είναι ούτε καν κοντά στο ιδανικό.
Ζηλεύω τα ζευγάρια εκείνα που τους βλέπεις να χτίζουν τη σχέση τους μέρα με τη μέρα. Που δεν έχουν μόνο χαρούμενες στιγμές, αλλά συχνά καβγαδίζουν και διαφωνούν (ας πούμε) για το πού θα φάνε όταν είναι μαζί. Είναι χαριτωμένοι και ταυτόχρονα ειλικρινείς, δε σαλιαρίζουν, δεν προσποιούνται πως έχουν την ιδανική σχέση· αντίθετα είναι αληθινοί, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Μέσα απ’ αυτά διακρίνεις το δέσιμο στη χημεία τους.
Δε θα καυχηθούν πως όλα είναι ρόδινα μεταξύ τους, γιατί όπως σε όλες τις σχέσεις δε λείπουν οι εντάσεις και οι διαφωνίες. Όταν βγούνε με φίλους θα μοιραστούν τους προβληματισμούς τους ως προς τον άνθρωπο που έχουν δίπλα τους. Θα σου πουν πως πολλές φορές τους γίνεται φορτικός, πως νιώσανε να μη τους καταλαβαίνει, πως δε μπορούν να διαχειριστούν ότι ο άλλος δεν αντιλαμβάνεται πράγματα που γι’ αυτούς είναι αυτονόητα.
Ύστερα θα πάνε σπίτι πιο ανάλαφροι και θα τα μεταφέρουν έτσι ακριβώς και στους συντρόφους τους. Εκεί βρίσκεται και το μυστικό τους. Γνωρίζοντας πως το πρωί χαιρετήθηκαν αφήνοντας κάποια πράγματα αναπάντητα, γεμάτοι ερωτηματικά και ανησυχίες, μπαίνουν στη διαδικασία να τα δουλέψουν.
Το κάνουν γιατί ξέρουν πως μπορεί να μην είναι απόλυτα ευτυχισμένοι στη σχέση τους αλλά αν χάσουν τον άνθρωπό τους θα είναι απόλυτα δυστυχισμένοι, κι αυτό τους αρκεί για να προσπαθούν. Πολλές φορές μάλιστα, ό,τι κι αν έχει ειπωθεί, λύνεται χωρίς κουβέντες, γιατί ο καθένας γνωρίζει ήδη και ποιος είναι ο ίδιος και ποιον έχει απέναντι του. Ένα τρυφερό βλέμμα και μια αληθινή αγκαλιά ισοδυναμούν με όλα τα «μη μου δίνεις σημασία, ξέρεις πόσο σε νοιάζομαι» του κόσμου.
Κι ενώ οι μέρες περνούν, οι άνθρωποι εξελίσσονται, μεγαλώνουν, ωριμάζουν, αλλάζουν προτεραιότητες και πεποιθήσεις, εκείνοι φροντίζουν να τα κάνουν όλα αυτά μαζί, κι έχουν βρει τη χρυσή αυτή τομή που τους επιτρέπει να τα ζούνε όλα στο α’ πληθυντικό.
«Εξελισσόμαστε», «μεγαλώνουμε» και «ωριμάζουμε» αλλά πάντα μαζί. Από το γ’ πληθυντικό στο α’, ένας έρωτας απόσταση. Γιατί το μαζί όταν είναι ρεαλιστικό είναι και δύσκολο. Τους φοβάμαι εκείνους που τα παρουσιάζουν όλα εύκολα και αναίμακτα γιατί δε ζούνε ουσιαστικές σχέσεις. Ζούνε σε φούσκες που φιγουράρουν προς τα έξω, και μέσα υπάρχει μόνο κενό, αέρας. Όσο κι αν διατείνονται πως έχουν την απόλυτη ταύτιση, πως μοιάζουν πολύ, δεν το πιστεύω. Μέσα από τις προστριβές και τους προβληματισμούς δοκιμάζονται οι σχέσεις και ξεχωρίζουν τα ουσιώδη συναισθήματα απ’ τις περιπετειούλες της πλάκας.
Μπορεί λοιπόν ο σύντροφός μας να μην είναι το πρότυπο του ιδανικού συντρόφου που είχαμε στο μυαλό μας και μπορεί να μη ζούμε ολημερίς σε ροζ σύννεφα μαζί του. Ίσως διαπληκτιζόμαστε για τα πιο μικρά πράγματα και ίσως να μην νιώθουμε αυτή την έκρηξη ευτυχίας και ενθουσιασμού που θα περιμέναμε. Με το χρόνο όμως θα δούμε πως η ευτυχία μας δεν έρχεται ουρανοκατέβατη· τη φτιάχνουμε μόνοι μας.
Η πιο γλυκιά κι αληθινή ευτυχία πλάθεται με πολύ κόπο από δύο ανθρώπους και συνήθως κρατάει· και κρατάει γιατί είναι χτισμένη από το πιο τέλειο υλικό, τον έρωτα. Εκείνοι που θέλουν να είναι μαζί, παρά τα εμπόδια και τις αντιθέσεις γιατί ξέρουν πως δε μπορούνε χώρια, σπάνε τα στερεότυπα περί τελειότητας των σχέσεων.
Όλοι όσοι αγαπούν πραγματικά, προσπαθούν. Άλλωστε ο έρωτας δε χρειάζεται να είναι ιδανικός, αλλά αληθινός.
Συντάκτης: Νάντια Γιαννέλου
