Μοναξιά και συντροφικότητα.
Βλέπω αυτές τις δύο λέξεις δίπλα- δίπλα και αισθάνομαι μια τρομερή ένταση στο «και» που τις χωρίζει.
Τα τελευταία χρόνια παρατηρώ πως τα ζευγάρια είναι όλο και λιγότερα.
Κάθε χρόνο βλέπω περισσότερους χωρισμένους, μπερδεμένους, λυπημένους μα κυρίως μόνους. Πραγματικά μόνους, που με τις πράξεις τους δείχνουν απεγνωσμένοι για έναν σύντροφο.
Γυναίκες και άνδρες κάθε ηλικίας, ζουν μια διαρκή αγοραπωλησία ανύπαρκτων συναισθημάτων, η οποία δεν έβγαζε ποτέ πουθενά.
Αντιθέτως τα νέα ζευγάρια που προκύπτουν είναι αντιστρόφως ανάλογα. Πάντα με σύντομη ημερομηνία λήξης και τις περισσότερες φορές κρυφά. Σαν να έχουν κάνει έγκλημα που είναι μαζί. Κάτι εντελώς κρυφό από φίλους και γνωστούς.
Προφανώς όχι γιατί φοβούνται το κακό μάτι και τη γλωσσοφαγιά, που λένε οι γιαγιάδες μας. Αλλά επειδή γνωρίζουν και οι δύο πως δεν έχουν πολύ μέλλον ή απλά δε θέλουν να έχουν μέλλον.
Ξέρουν ότι θα κόψει η μαγιονέζα και δεν το διατυμπανίζουν, να μην χρεωθούν μία σχέση παραπάνω στη καμπούρα τους.
Το έχεις παρατηρήσει κι εσύ.
Γιατί όμως φτάσαμε εδώ; Γιατί κάθε πέρυσι και καλύτερα στις ανθρώπινες σχέσεις;
Το αν είναι καλό ή κακό αυτό που συμβαίνει, δεν είμαι εγώ αυτός που θα το κρίνει και σίγουρα ούτε κι εσύ. Ίσως να περνάμε μια μεταβατική περίοδο ως ανθρώπινη κοινωνία. Να ζούμε μια πρωτοφανή μεταβολή στις σχέσεις και στη συντροφικότητα.
Δε θα τα ρίξω κι εγώ στο facebook ή τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Η εύκολη λύση θα ήταν να πω πως φταίει κάτι άλλο πέρα από εμάς τους ίδιους.
Εργαλεία είναι αυτά, αν εμείς τα κάνουμε κακή χρήση-κατάχρηση και μας οδηγούν στην πραγματική και ουσιαστική μοναξιά, εμείς φταίμε.
Και ακριβώς επειδή φταίμε εμείς, να σου πω πως βλέπω ότι φοβόμαστε.
Είμαστε όλοι τρομοκρατημένοι.
Είτε επειδή πληγωθήκαμε, είτε επειδή δώσαμε χωρίς ανταπόκριση, είτε επειδή φοβόμαστε μη πάθουμε όλα τα παραπάνω επειδή τα έπαθε κάποιος φίλος μας.
Άραξε μισό λεπτό, ρε κολλητέ.
Αν δεν πάθεις πως θα μάθεις; Αν δε δεις τη σαπίλα, πως θεωρείς ικανό τον εαυτό σου να κρίνει το ποιοτικό;
Φίλε μου, ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό. Θέλει τη συντροφικότητα. Του είναι σχεδόν απαραίτητη για την επιβίωση του.
Η μοναξιά είναι επικίνδυνη για την λογική, χωρίς να είναι ωφέλιμη για την αρετή.
Δεν το λέω εγώ. Ο Samuel Johnson το λέει.
Σκέψου πόσοι και πόσες κατέληξαν σε ιδρύματα από τη μοναξιά. Πόσο τραγικό είναι το σημείο που μπορεί να φτάσει κανείς στη σκέψη ότι είναι μόνος. Πως δεν έχει κάποιον κοντά του.
Τα χάνεις από την μοναξιά! Μπορεί να σε τρελάνει.
Θα μου πεις: «Τι να τη κάνω τη σχέση, αν έχω φίλους να μ’ αγαπούν. Αν έχω φίλους δε νιώθω μοναξιά».
Τι λες βρε;
Άντε πας να κοροϊδέψεις εμένα. Τον εαυτό σου γιατί τον εξαπατάς;
Γνωρίζεις πολύ καλά ότι ο φίλος δε μπορεί να αντικαταστήσει με κανέναν τρόπο τον σύντροφο. Ο καθένας καλύπτει εντελώς διαφορετικές, συναισθηματικές και όχι μόνο, ανάγκες.
«Αν όμως δεν τα έχω βρει με τον εαυτό μου, γιατί να βασανίζω κάποιον άλλον μαζί μου; Καλύτερα στη μοναξιά», μπορεί να σκέφτεσαι.
Δε σε αδικώ. Καλά τα λες.
Δε μου λες όμως τι σε εμποδίζει να τα βρεις με τον εαυτό σου.
Μήπως σε βολεύει να λες «δεν ξέρω τι θέλω»;
Μεταξύ μας τώρα. Αυτό είναι και το ξέρεις.
Ξέρεις πολύ καλά τι θέλεις. Ή θέλεις κάποιον πρώην και αρνείσαι να το παραδεχτείς, ή έχεις καψουρευτεί κάποιον που «δεν πρέπει» (αυτό το «δεν πρέπει», την κατάρα μου να ‘χει).
Ή απλώς έχεις βρει ένα γαμάτο άνθρωπο και αντί να δεις τα θετικά του, βρίσκεις κάθε τρεις και λίγο ευκαιρία για να υψώσεις τείχη. Επινοείς προβλήματα και εφευρίσκεις εμπόδια με τόση μαεστρία.
Στο τέλος κοτσάρεις και ένα «δεν ταιριάζαμε τελικά ρε παιδί μου» ή ένα «δεν το ήθελα αρκετά μάλλον» και συνεχίζεις την αέναη πορεία προς τη μοναξιά σου.
Βασικά είσαι ντουγάνι.
Θα καταλήξεις να μονολογείς σαν την κυρία στη σονάτα του σεληνόφωτος «άφησέ με να ‘ρθω μαζί σου».
Αλλά κανείς δεν θα ασχολείται. Γιατί να ασχοληθεί, άλλωστε, κάποιος με την απόλυτη μιζέρια;
Σκέψου πόσο αποτυχημένη είναι η επένδυση που κάνεις στη μοναξιά. Δε θα κερδίσεις τίποτα. Θα έχεις χάσει την ευκαιρία για να κάνεις το απόλυτο ρίσκο σε κάτι καινούργιο και όπου σε βγάλει.
Όντως, μπορεί και να μη σε βγάλει πουθενά ρε! Τι να λέμε. Το πιθανότερο να μη βγει πουθενά. Αλλά θα έχεις πάρει σημαντικές εμπειρίες.
Η μόνη μοναξιά που επικροτώ είναι αυτή που χρησιμοποιείς ώστε να εξελιχθείς και να τα ξαναβρείς με τον εαυτό σου.
Προσοχή.
Όχι φάση «ξεκινάω δίαιτα από Δευτέρα» που δεν γίνεται ποτέ. Αλλά πραγματική προσπάθεια. Ώρες ταβανοθεραπείας που θα σε οδηγήσουν κάποια στιγμή κάπου. Και δε θα φοβάσαι που είσαι μόνος.
Ξέρεις ότι είσαι μόνος, για τόσο, όσο πρέπει να είσαι ψυχικά υγιής ώστε να πας παρακάτω.
Από την άλλη, το ίδιο ντουγάνια είστε και εσείς που κάνετε σχέση απλά για να κάνετε.
Που βάζετε σε διαδικασία άλλους ανθρώπους να αναμοχλεύσουν τα συναισθήματα τους και στο τέλος να τους στείλετε με συνοπτικές διαδικασίες.
Ως δια μαγείας η δικαιολογία είναι παρόμοια με τα άλλα ντουγάνια.
«Δεν ταιριάζαμε τελικά ρε παιδί μου» ή ένα «δεν το ήθελα αρκετά μάλλον».
Και δεν είναι το μόνο κοινό μεταξύ τους. Έχουν κι ένα ακόμη.
Ότι είναι πραγματικά μόνοι. Στην ουσία.
Ποντάρουν στη μοναξιά.
Οι μεν με δήθεν ψυχική αποκατάσταση, η οποία δεν έρχεται ποτέ. Οι δε με σχέσεις «γιαούρτια» που αργά η γρήγορα θα ξινίσουν και θα πεταχτούν.
Βρείτε τα με τους εαυτούς σας και ποντάρετε στη συντροφικότητα. Αυτό που μας λείπει σήμερα είναι η αγάπη.
Μοναξιά υπάρχει παντού.
Συντάκτης: Δημήτρης Σκράπαρης
