Αυτό που θέλεις να ξεχάσεις θα θυμάσαι

Να βγεις έξω ένα βράδυ που ο ουρανός θα είναι καθαρός. Να φορέσεις το μπουφάν σου, να πάρεις για συντροφιά μόνο τον εαυτό σου και να καθίσεις κάπου ήσυχα. Να κοιτάξεις ψηλά και να σκεφτείς πόσες φορές ξέχασες κάτι που θα έδινες τα πάντα προκειμένου να θυμάσαι συνέχεια και πόσες φορές θυμήθηκες όσα θα ήθελες πολύ να ξεχάσεις. Να μείνεις εκεί και να διαπραγματευτείς με αυτούς τους χαοτικούς φαύλους κύκλους που ανοίγουν από μόνοι τους και δε ρωτούν κανέναν, που κλείνουν μέσα στιγμές, ανθρώπους και εικόνες.

Μην ακούς τι λένε. Δε γίνονται τα πάντα εδώ πάνω για κάποιο συγκεκριμένο λόγο, απλά πρέπει να είσαι αρκετά γενναίος ώστε να το παραδεχθείς πρώτα στον εαυτό σου κι ύστερα να ζήσεις με αυτό χωρίς μούτρα απέναντι στη ζωή. Να θυμάσαι πως όταν η αισιοδοξία γίνεται αυτοσκοπός παύει να είναι αισιοδοξία κι ύστερα δεν πιστεύεις πια σε κανένα χαμόγελο.

Η βραχύχρονη μνήμη ενεργοποιείται κι εμείς ξεχνάμε. Ξεχνάμε εκείνο το στραβοπάτημα στο σκαλάκι του σχολείου που μας άφησε ένα αχνό σημάδι στο γόνατο μέχρι σήμερα ή εκείνο το κάψιμο που δεν έφυγε απ’ το χέρι μας ποτέ. Ξεχνάμε εκείνη την υπόσχεση που κάποτε έμοιαζε το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο και μία στιγμή τολμήσαμε να στηρίξουμε επάνω της προσδοκίες μας. Ξεχνάμε τα μεθυσμένα λόγια, τις αμήχανες κινήσεις του κορμιού, τα κομπιάσματα και τις δεύτερες σκέψεις πριν από οποιαδήποτε απόφαση που, τελικά, δεν πήραμε.

Εκείνη την εκδρομή, όμως, σε μία ανιαρή χρονική στιγμή που έδωσε νόημα στα πάντα δεν την ξεχνάμε. Εκείνη την επιτυχία, τα ατελείωτα βράδια που ξοδέψαμε άυπνοι για να την κάνουμε δική μας δεν την ξεχνάμε. Πώς να ξεχάσεις τον άνθρωπο που σε έμαθε ν’ επιλέγεις αλλιώτικα τη ζωή, τον κολλητό που σε κάθε εικόνα του μυαλού ζωγραφιζόταν αυτόματα στο πλάι σου ή τον άγνωστο τύπο στο παγκάκι που σε καλημέρισε και σού έφτιαξε τη μέρα χωρίς ιδιαίτερο λόγο; Πώς να ξεχάσει το μυαλό όλα τα σημαντικά που τό μεγάλωσαν, που τού έδωσαν τροφή για ωριμότερη σκέψη και κίνητρο να μην αυτοπαγιδεύεται σε σκοτεινά σημεία; Πώς να ξεχάσεις τις φορές που τόλμησες να φέρεις τα πάντα τούμπα και να ξεκινήσεις πάλι από την αρχή;

Αυτό που θέλεις να ξεχάσεις θα θυμάσαι κι αυτό που θέλεις να θυμάσαι θα ξεχνάς. Έτσι δε γίνεται πάντα; Σαν ένα παιδάκι μικρό που του λες «μη» και γελάει πονηρά, που του λες «όχι» και σου φωνάζει «ναι», γιατί το αντίθετο φαίνεται γοητευτικότερο κι ίσως στ’ αλήθεια να είναι. Εξάλλου, η επιμονή με την οποία διώχνουμε στιγμές από μέσα μας τις κάνει να μένουν εκεί ακίνητες και να παίζουν ασταμάτητα στην κασέτα του μυαλού. Άθελά μας η αξία που τους δίνουμε είναι μεγαλύτερη από αυτή που μπορούμε να διαχειριστούμε και δεν έχει σημασία αν μάς έκαναν ένα φεγγάρι να ευτυχίσουμε ή να δυστυχήσουμε.

Ξέρω ότι κοιτώντας ψηλά δεν πρόκειται να βρεις καμία απάντηση, δεν είμαι τόσο τρελή. Θα συνειδητοποιήσεις, όμως, πως δε χρειάζονται απαντήσεις για όλα. Η ζωή είναι γεμάτη από ατελείωτες παγίδες, αλλά μερικές είναι τόσο μαζοχιστικά όμορφες που αξίζει να κλείνεις τα μάτια και να πέφτεις μέσα τους, όπως η μνήμη· «έρχεται πάνω στο κρασί, ξέρει τα λάθη μου φαρσί, ανίκητη γυναίκα».