Είναι αμήχανη η στιγμή που μαθαίνεις, χρόνια μετά, για τη ζωή του πρώην συντρόφου σου. Είναι πολύ πιο άβολο το να συζητιέται σε μια παρέα, είτε αυτό γίνεται καλοπροαίρετα είτε όχι. Το πιο ανατριχιαστικό ωστόσο είναι να διαβάζεις για τον άνθρωπο που θεωρούσες κάποτε το άλλο σου μισό, μέσα από site και περιοδικά. Να μαθαίνεις για μια ζωή που θα μπορούσες να είσαι κομμάτι της. Να ακούς ανθρώπους να μιλούν δημόσια για εκείνο το άτομο λες και το γνωρίζουν. Να έχεις να πεις πολλά περισσότερα αλλά να μην ξέρεις σε ποιον.
Όταν ο πρώην σύντροφός σου αποκτά αναγνωσιμότητα, τα πράγματα δυσκολεύουν κάπως για σένα. Ειδικά αν είσαι στη φάση που θέλεις να μαθαίνεις όσο πιο λίγα για εκείνον. Όταν προσπαθείς να ξεχάσεις το πόσο ιδανικά πλασμένο τον είχες στο μυαλό σου και να μη σκέφτεσαι «τι θα γινόταν αν». Τότε σίγουρα το να διαβάζεις ότι κατάφερε πολλά περισσότερα από εκείνα που στόχευε δε σε βοηθά να τον απομυθοποιήσεις. Για τον κόσμο είναι ακόμη ένας ταλαντούχος άνθρωπος που με τα χρόνια ίσως ξεχαστεί. Όταν κάποιος ξεδιπλώνει το ταλέντο του και δημιουργεί κάτι πρωτότυπο πολλοί τον θαυμάζουν. Εκείνοι, ωστόσο, δε γνωρίζουν πως όσα παρουσιάζει δημοσίως είναι μια πολύ μικρή πτυχή του εαυτού του και πως τα στοιχεία που κάνουν το συγκεκριμένο άνθρωπο άξιο θαυμασμού κρύβονται αλλού.
Διαβάζεις για την καριέρα, μαθαίνεις τα νέα του, μελετάς τα σχόλια για εκείνον. Ακόμη κι αν δε το θέλεις, γίνεται ασυνείδητα. Χωρίς καν να το αντιλαμβάνεσαι, ασχολείσαι με τη ζωή κάποιου άλλου, βιώνεις συναισθήματα και δημιουργείς εικόνες. Το κάνεις για διάφορους, το κάνουν πολλοί, δεν είναι κατακριτέο. Μονάχα ψυχοφθόρο. Ψυχοφθόρο για σένα. Για σένα που επέλεξες το συγκεκριμένο άτομο να το βγάλεις εντελώς από τη ζωή σου.
Σε πιάνει κι ένα παράπονο όταν ακούς να σχολιάζεται. Ακόμη κι αν αυτά που ακούς είναι θετικά, λόγια επαινετικά. Θυμώνεις που οι άλλοι δε βλέπουν αυτό που εσύ βλέπεις. Θυμώνεις που δεν μπορείς να εκφέρεις μια επιφανειακή άποψη γιατί αν ανοίξεις το στόμα σου, η καρδιά σου θα μιλήσει. Γιατί το συγκεκριμένο άτομο δεν είναι «ακόμη ένα» για σένα. Κι απορείς πώς ο κόσμος είναι τόσο επιφανειακός που δεν κατανοεί πως το συγκεκριμένο άτομο έχει πολλά περισσότερα προσόντα από όσα έχει παρουσιάσει δημοσίως.
Είναι μια εσωτερική μάχη, μια διαφωνία, ένας καβγάς ανάμεσα σε δύο φωνές που η μια σε προτρέπει να κλείσεις τα αυτιά σου και η άλλη ουρλιάζει να πεις όλα όσα εσύ είδες. Να εξηγήσεις πως στα πρώτα βήματα ήσουν εκεί, πάλεψες κι εσύ για αυτά, ήξερες πως κάποια στιγμή θα έφταναν στην κορυφή. Ήσουν από τα άτομα που θαύμασαν αυτό που τώρα μαθαίνουν οι πολλοί, πολύ νωρίτερα από εκείνους. Κι έχεις μια κρυφή ανάγκη να μιλήσεις με ενθουσιασμό για όλες τις όμορφες πλευρές αυτού του ανθρώπου, να αναπολήσεις τα μικρά βήματα που έκανε όταν εσύ ήσουν από πίσω και ευχόσουν με όλη σου την ψυχή να πάνε καλά. Να σχολιάσεις ειλικρινά κι όχι δήθεν καλοπροαίρετα. Να εννοείς το θαυμασμό και ίχνος ζήλιας να μην κρύβεις στα λόγια σου. Κι έπειτα να θυμώσεις με όλους εκείνους που δεν πίστεψαν στην αρχή, δε συνέβαλαν σε αυτό το ταξίδι και τώρα προσποιούνται τους περήφανους.
Το να βλέπεις τον πρώην σύντροφό σου ως δημόσιο πρόσωπο είναι άβολο. Γιατί για σένα δεν είναι απλώς ένα πρόσωπο. Έχει σώμα και ψυχή. Έχει εικόνες, αναμνήσεις και συναισθήματα. Έχει στοιχεία καθαρά, αληθινά και οι άλλοι επιλέγουν να βλέπουν αυτά που εκείνο παρουσιάζει. Δεν είναι ρηχός ο κόσμος, μα η όλη κατάσταση προσδίδει μια επιφανειακή μονόπλευρη διάσταση στο κάθε δημόσιο πρόσωπο μέσα από την οποία αποκρύπτονται πολύ όμορφα πράγματα. Εσύ θα ξέρεις όμως ποιος ήταν τότε, στην αρχή. Κι αυτό πονάει λίγο, μα είναι κι ακριβό. Γιατί θα σάς δένει μια ζωή. Κι ας την περάσετε χώρια.
Συντάκτης: Ολίνα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
