Πάμε να μιλήσουμε σήμερα για παραμύθια και ιστορίες που όλοι κάποια στιγμή ακούσαμε; Όχι όμως για εκείνες με τις κακές μάγισσες, ούτε εκείνες με τα δηλητηριασμένα μήλα, ούτε καν για αυτές που έχουν για πρωταγωνιστές πρίγκιπες και πριγκίπισσες. Για τις άλλες, εκείνες τις πιο καθημερινές, που μιλάνε για δυο ανθρώπους που «από την πρώτη ματιά» κιόλας ήξεραν πως είναι ο ένας για τον άλλον. Ή για αυτές που τελειώνουν -ή μάλλον δεν τελειώνουν- έχοντας το «για πάντα» να δηλώνει πως όλα πήγαν άψογα. Παραμύθια που με το πρώτο άκουσμα φαίνονται ελκυστικά, αν τα σκεφτούμε όμως λίγο καλύτερα τα λες και τρομακτικότερα από εκείνα με τους δράκους και τις φωτιές.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί ένας έρωτας πραγματικός πρέπει να ξεκινάει με το πρώτο βλέμμα. Περιοριστικό δεν είναι αυτό; Έρχεται με τρόπο να μας πει πως όλοι εμείς οι κοινοί θνητοί που θέλουμε χρόνο για να αφήσουμε τον εαυτό μας να νιώσει και που στο πρώτο αντίκρισμα είμαστε επιφυλακτικοί με τους πάντες, κάπου υστερούμε. Κάτι χάνουμε και μάλλον δε θα νιώσουμε ποτέ όσα άλλοι. Σαν να μας έχει καταραστεί κάποιος να βλέπουμε μόνο ταινίες με βαρετές αρχές, από εκείνες που τρως όλα τα ποπ κορν πριν προλάβει να μπει στο κυρίως θέμα. Να σας πω όμως κάτι; Παραμύθια. Οι καλύτερες ταινίες που είδα ποτέ μου ήταν αυτές που την ερωτική ένταση την έχτιζαν στη μέση ή και στο τέλος. Εκείνες που ούτε που μου πέρναγε από το μυαλό πως θα έρθουν να χώσουν love story στην πλοκή. Και οι αγαπημένες μου ιστορίες είναι αυτές που η ζωή τα έφερε έτσι, που το άτομο που ούτε για πλάκα δεν πέρναγε από το μυαλό μου πως μπορεί να μου ξυπνήσει συναίσθημα, τελικά όχι απλά το ξύπνησε αλλά το έκανε να παίζει και κρυφτό στις τρεις το χάραμα.
Ούτε τα «για πάντα» τα κατάλαβα ποτέ μου. Στις ταινίες «για πάντα» ζουν μόνο τα φαντάσματα και αυτά συνήθως είναι εκεί γιατί ψάχνουνε να βρούνε λύτρωση και να δώσουν τέλος! Γιατί λοιπόν να μας μοιάζει το αιώνιο τόσο ελκυστικό; Τι να τον κάνω έναν έρωτα βαλτωμένο και γιατί να ανέχομαι μια ταμπέλα πάνω από τα κεφάλια μας που θα δεσπόζει επιβλητική και ταυτόχρονα τρομακτική, κάνοντάς μας να χάσουμε από τον αυθορμητισμό μας μην τυχόν και σπιλώσουμε τη δυνατότητα που υπάρχει να μείνει ανέγγιχτος από το χρόνο; Όχι φίλε. Αν είναι έρωτας αληθινός, ας είναι στο τώρα κι ας τελειώσει αύριο πρωί-πρωί. Λίγο με ενδιαφέρει. Αν είναι να διαλέξω ανάμεσα σε αισθήματα που θα κρατήσουν πολύ ή σε καψούρα που θα έρθει να γκρεμίσει τα πάντα σε μία στιγμή, δεν το σκέφτομαι καν, παίρνω τη βαριά και ξεκινάω γκρεμίσματα για να βρει και πρόσφορο έδαφος. Το μόνο για πάντα που θα έπρεπε να φαντάζει ελκυστικό είναι αυτό που δεν ξέρουμε αν αύριο θα είναι εκεί. Αυτό όμως που κάθε βράδυ πριν κλείσουμε τα μάτια ελπίζουμε όταν ξυπνήσουμε το πρωί να βρούμε δίπλα μας. Που μας απασχολεί το «αύριο» χωρίς να περνάει καν το «μεθαύριο» από το μυαλό μας. Και περνάνε έτσι οι μέρες και οι νύχτες με κάτι προσωρινό που καταλήγει ασυναίσθητα μόνιμο.
Ωραία τα παραμύθια, δε λέω. Ιδανικά για να μας νανουρίζουν το βράδυ και να μας προσφέρουν γλυκά όνειρα. Μέχρι εκεί όμως. Η πραγματική ζωή συχνά απεχθάνεται τις βαρύγδουπες λέξεις και δηλώσεις. Τις ακούει και γελάει ειρωνικά καθώς κάνει σχέδια για ανατρεπτικές συνέχειες. Για αυτό συχνά ανακαλύπτουμε πως εκείνος ο -τόσο και καλά δυνατός- έρωτας με την πρώτη ματιά, δεν ήταν τελικά καν έρωτας. Για αυτό και τόσα «για πάντα» που έρχονται να δηλωθούν, τελικά κρατάνε πιο λίγο από πολλά «κι όπως μας πάει». Γιατί η καψούρα και οι ανεβασμένοι παλμοί ποτέ δεν κοιτάνε τις ταμπέλες. Έρχονται και γράφουν την ιστορία με λέξεις που δεν ξαναδιαβάσαμε αλλού ποτέ.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
