Το μυστικό είναι να βρεις εκείνα τα χέρια

Ν’ αναζητάς εκείνα τα χέρια, τα οποία κάθε φορά που πέφτεις θα ‘ναι εκεί να σε σηκώσουν ξανά. Τα χέρια που θα βρίσκονται δίπλα σου προσέχοντας για τυχόν στραβοπατήματα στη ζωή σου. Θα είναι κάπου εκεί, γεμάτα στοργή και σ’ ετοιμότητα, να σε κρατήσουν γερά αν κάνεις ότι λυγίζεις, γιατί δε σε βαστούν άλλο τα πόδια σου και θα φροντίσουν να σε σηκώσουν ακόμα κι όταν εσύ ο ίδιος δε θα ‘χεις τη δύναμη.

Μη θεωρήσεις πως αυτά είναι δεδομένα, αφού υπάρχουν κι εκείνα τα χέρια που αντί να σε σηκώσουν καθώς πέφτεις θα σε σπρώξουν με δύναμη, για να είναι η πτώση σου πιο σκληρή και να πονέσεις περισσότερο. Θα βρίσκονται δίπλα σου, ίσως από ανάγκη, από τύψεις, από εγωισμό, μα όχι από αγάπη κι άρα δε θα ενδιαφερθούν να σε στηρίξουν, να σε κρατήσουν, πόσο μάλλον να σε βοηθήσουν να σηκωθείς.

Να ψάχνεις εκείνα τα χέρια, τα οποία με κάθε ασήμαντη αφορμή θα σου προσφέρουν απλόχερα τη ζεστή, οικεία κι ασφαλή αγκαλιά τους, χωρίς να χρειάζεται να το ζητήσεις και που θα σου επιτρέψουν γεμάτα υπομονή να μείνεις ανάμεσά τους για όσο το έχεις ανάγκη. Αντίθετα, υπάρχουν και χέρια που με μεγάλη ευκολία θα κλείσουν και θα σφίξουν τις γροθιές τους σαν τείχος απροσπέλαστο μπροστά σου κι όσο κι αν ζητάς ν’ ανοίξουν για να χωθείς δε θα ‘ναι πρόθυμα. Είναι σημαντικό να έχεις δίπλα σου χέρια που θα σε χαϊδεύουν άλλοτε τρυφερά, άλλοτε γεμάτα πάθος, μα ποτέ βίαια. Ειδικά αυτό να το θυμάσαι.

Φρόντισε να βρεις εκείνα τα χέρια που θα πιάσουν τα δικά σου και θα σε τραβήξουν ν’ ανακαλύψετε και να ξεπεράσετε από κοινού τα όριά σας και που ακόμα κι αν κάνεις λάθος ή κουραστείς στη διαδρομή, θα σε κρατήσουν σκόπιμα πιο σφιχτά για να σου δείξουν πώς να μπεις ξανά στον κοινό σας δρόμο. Υπάρχουν όμως κι αυτά που πάντα θα σηκώνουν την παλάμη για να σου δείξουν πού σταματούν τα όριά σου και πού αρχίζουν τα δικά τους για να σου υπενθυμίσουν ότι δε σκοπεύουν να υποχωρήσουν για χάρη σου. Υπάρχουν χέρια που με την ίδια ευκολία και προθυμία θα σου κουνήσουν το δάχτυλο επιδεικτικά σε τυχόν λάθος σου, που θα σφίξουν συχνά γεμάτα νεύρα και θυμό τις γροθιές τους κι θ’ αφήσουν τα δικά σου. Αυτά τα χέρια να τ’ αποφεύγεις.

Κοίταξε να βρεις τα χέρια που οι πληγές τους γίνονται ουλές, που δείχνουν ότι γιατρεύονται κρατώντας τα δικά σου. Αυτά που έμαθαν με άσχημο τρόπο τον πόνο που προκαλεί μια πληγή, δε θα σκεφτούν να προκαλέσουν πόνο και σε σένα. Αντιθέτως να φοβάσαι αυτά που συχνά ματώνουν, αφού δεν έχουν την πρόθεση να γιατρευτούν, θα γίνουν αγρίμια καχύποπτα αργά ή γρήγορα, κι από αντίδραση θα σου προκαλέσουν τον ίδιο πόνο, παρ’ όλο που δεν τους τον προκάλεσες εσύ. Χέρια σαν κι αυτά καλύτερα να τ’ αφήσεις προτού λερώσουν τα δικά σου.

Ψάξε να βρεις τα χέρια που έχουν μάθει να δίνουν κι όχι μόνο να παίρνουν από σένα. Υπάρχουν σίγουρα και κάπου θα τα συναντήσεις. Κι όταν συμβεί αυτό φρόντισε να τους φερθείς με την ίδια αγάπη, τρυφερότητα και στοργή, με την ίδια θέληση και προθυμία και κράτησέ τα σφικτά να μη χαθείτε.