Με το πέρασμα των χρόνων βλέπουμε ότι οι ανθρώπινες σχέσεις όλο και περισσότερο αλλάζουν. Κάποτε μπορεί να σε κοιτούσαν περίεργα αν κυκλοφορούσες με το ταίρι χωρίς να έχετε παντρευτεί ή έστω λογοδοθεί. Το να φλερτάρει κανείς ελεύθερα μπορούσε να θεωρηθεί ταμπού, πόσο μάλλον το να περάσεις καλά με έναν άνθρωπο για μικρό χρονικό διάστημα έχοντας ξεκαθαρίσει εξαρχής τι ζητάτε ο ένας απ’ τον άλλο και μετά να πάρει ο καθένας τον δρόμο του. Αν γινόταν κάτι από όλα αυτά μπορεί και να ερχόσουν αντιμέτωπος με κοινωνική κατακραυγή αφού θα θεωρούσε κανείς πως δεν ακολουθείς τα πρότυπα της εποχής. Μπορεί ακόμα και να σε χαρακτήριζαν ανήθικο ή να έκαναν σχόλια πίσω απ’ την πλάτη σου για τις επιλογές σου σε περίπτωση που ήταν κάπως διαφορετικές.
Παλαιότερα εάν δεν είχες σκοπό σκοπό να συνάψεις μόνιμη και σοβαρή σχέση που θα ήθελες να οδηγήσει σε γάμο, υπήρχε η πεποίθηση πως δεν άξιζε εξαρχής να γίνει η γνωριμία. Σε τέτοιου είδους γνωριμίες αποσκοπούσε κι ο θεσμός του προξενιού που στη χώρα μας άκμαζε μέχρι πριν από κάποιες δεκαετίες. Υπήρχε ακόμα η αντίληψη πως κάπου μετά τα 30 είχαν αρχίσει να σε παίρνουν τα χρόνια κι έπρεπε οπωσδήποτε στο άμεσο μέλλον να δεις τι θα κάνεις με την προσωπική σου ζωή, να βρεις έναν άνθρωπο να ταιριάζετε, να αποκατασταθείς, να αποκτήσεις παιδιά. Αντιλήψεις που σήμερα ευτυχώς μοιάζουν ξένες ή υιοθετούνται από μικρή μερίδα ανθρώπων έδιναν χώρο σε στερεότυπα και συγκεκριμένες κοινωνικές απαιτήσεις που πλαισίωναν τις ανθρώπινες σχέσεις. Τα πράγματα ήταν σίγουρα διαφορετικά απ’ ότι είναι στις μέρες μας. Τι έχει αλλάξει όμως τώρα;
Τότε το σκεφτόσουν δυο και τρεις φορές πριν ξεστομίσεις το ότι είσαι χαλαρά με κάποιον και ίσως τελικά να μην το έλεγες και ποτέ. Στις μέρες μας η αξία της σχέσης δε μετριέται με βάση το πόσο «σοβαρή» είναι. Μπορεί μάλιστα αν μιλήσεις εξαρχής για γάμους και παιδιά να θεωρηθεί ότι έχεις σκοπό να πιέσεις τον άλλο, ότι το βλέπεις μακροπρόθεσμα χωρίς να έχεις ζήσει το «τώρα» και χωρίς να ξέρεις καν αν ταιριάζετε. Σε μια εποχή που η χαλαρότητα είναι στο ζενίθ της, που δυο άνθρωποι μοιάζει φυσικό να μοιραστούν ένα δείπνο ή μια καλή ταινία, μερικές όμορφες στιγμές στο κρεβάτι και μετά να καταλήξει καθένας σπίτι του, σίγουρα έχουμε κάνει στην άκρη πολλά από τα ταμπού που επικρατούσαν σε προηγούμενες δεκαετίες. Σημαίνει όμως αυτό και πως δυο άνθρωποι διστάζουν να συσχετιστούν, να νιώσουν, να αφεθούν, να δημιουργήσουν κάτι πιο ουσιαστικό;
Σήμερα δεν είναι λίγοι αυτοί που επιλέγουν να μη βάλουν ταμπέλα στη σχέση, να μη δεσμευτούν, να αποκτήσουν μιας μορφής σχεδόν σχέση. Πόσοι όμως το κάνουν από πραγματική επιλογή και πόσοι θα ήθελαν να κάνουν φωναχτά μακροπρόθεσμα σχέδια και δεν τολμούν να τα εκφράσουν γιατί έτσι επιβάλλουν τα πρότυπα; Μπορεί το «να το πάμε χαλαρά κι όπου μας βγάλει» να έχει γίνει πλέον μότο της εποχής, αυτό όμως δε σημαίνει πως όποιος επιθυμεί δέσμευση δεν πρέπει να το δηλώσει. Γιατί να νιώθει κάποιος ενοχές γι’ αυτό που πραγματικά ποθεί και να μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί αν προτρέχει και αν θα καταλήξει πιεστικός με το να τα μοιραστεί με το ταίρι;
Πάντα θα υπάρχει ο φόβος μην πληγωθείς. Σήμερα όμως τον έχουμε αναγάγει σε πρωταρχικό μας μέλημα και σηκώνουμε άμυνες περισσότερο από ποτέ. Ακόμα κι αν βαθιά μέσα μας αναζητάμε τη συντροφικότητα, δε θα το εκφράσουμε εύκολα -τουλάχιστον όχι εξαρχής- για να μην πέσουμε έξω και απογοητευτούμε. Προτιμάμε να δίνουμε λίγο-λίγο κι όχι να πέφτουμε με τα μούτρα. Η προσπάθεια να προστατεύσουμε τον εαυτό μας είναι πλέον πιο σημαντική απ’ το ίδιο τον έρωτα. Και υπό τον φόβο μη θεωρηθούμε παλιομοδίτες ή εκτός εποχής, δε θα βάλουμε εύκολα την ταμπέλα του σοβαρού δεσμού κι ας μην έχει καταλάβει κανένας τι βάρος μπορεί να φέρει το να μοιράζεσαι την καθημερινότητά σου με τον άνθρωπο που αγαπάς.
Κρυφτήκαμε πίσω από χαλαρούς δεσμούς και διστάζουμε να εκφράσουμε την έντονη επιθυμία μας και τα μακροπρόθεσμα όνειρά μας. Υποσχέσεις δε δίνουμε πολλές κι όμως αυτό δε μας κάνει να απολαμβάνουμε περισσότερο το σήμερα αλλά να σκεφτόμαστε δυο και τρεις φορές κάθε μας βήμα, να είμαστε λιγότερο αυθόρμητοι κι έτσι να χάνεται ένα κομμάτι απ’ το πολυπόθητο μυστήριο. Άραγε ποια ήταν η τελευταία φορά που ερωτεύτηκες και είπες ότι θα ζήσεις με τον συγκεκριμένο άνθρωπο «για πάντα»;
Συντάκτης: Μαριλένα Κοντογιάννη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
